رسول ميمڻ لکي ٿو:
”دوستو! ڪهاڻيون پوريون نه ٿيون آهن، مان توهان کي آخري ڪهاڻي ضرور ٻڌايان ها، پر وقت گهٽ هجڻ سبب اڃا نه لکي سگهيو آهيان. منهنجين ڪهاڻين کان وقت کي وڏي اهميت آهي، وقت جنهن کي وڪڻي مان وقت گذر ڪندو آهيان ۽ ڪهاڻيون جن کي لکي مان معاشي مسئلن ۾ ڦاسي پوندو آهيان. لکڻ عيوض ليکڪ کي شل ايترو ملي پوي، جنهن سهاري هو ڪجهه وڌيڪ لکي پوي. دوستو! آخري ڪهاڻي جو اوسيئڙو نه ڪندا، لکندس ته توهان کي ضرور پڙهي ٻڌائيندس اڻ پوري ڳالهه لاءِ معافي جو طلبگار آهيان.“