ڪربلا جا ڪبوتر
رات جو
اڏريا پئي.
ڏينهن جو
هوا اڏاريا پئي.“
”جڏهن حضرت حسين کي شهيد ڪيو ويو ته ڪبوتر روئندا ان جي رت تي لٿا ۽ انهن جا پير ڳاڙها ٿي ويا. اهو ئي سبب آهي جو ڪبوترن جا پير اڄ به ڳاڙها آهن.”
نجف تي قبضو ٿي چڪو هيو ۽ اتحادي ڪربلا طرف ڌوڪيندا پئي آيا. انهن جا جهاز سرڻين جيان لامارا ڏئي بم وسائي رهيا هيا ۽ هيٺان ريپبلڪن گارڊز جي جهازن کي ڀڄائيندڙ گنين مان گولا ڌرتيءَ تان دانهون ڪندڙ سوين ٻارن ۽ عورتن جي آهن سان مٿي اڏامي رهيا هيا.
حضرت حسين جي مزار تي ويٺل ڪبوترن ڏٺو، روايتون دهرائجي رهيون هيون. ڪربلا جو رڻ وري لاشن سان سٿيو پيو هيو. مرندڙ انسانن جي تازن زخمن مان رت پٽ تي ريڙهيون پائي وهي رهيو هيو. حضرت حسين جي مزار جا ڊنل ڪبوتر ڪرندڙ بم جي هر ڌماڪي تي ڇرڪ ڀري اڏاميا ٿي ۽ انهن جي اکين گشت ڪندي هيٺ ڪربلا جي ميدان ۾ اهو ٿي ڏٺو جيڪو انهن صدين کان پنهنجن وڏڙن کان ٻڌو هيو.
”يا حسين، هئي حسين.“ هڪ زخمي ماءُ مئل ٻار مٿان سينو ڪٽي رهي هئي، ته ان جي سيني تي لڳندڙ هٿن سان زخمن مان رت چڻنگن جيئن ٿي اڏاميو.
”او آمريڪا، او برطانيا خدا توهان کي ناس ڪري.” ڪو پوڙهو عرش ڏي هٿ بلند ڪري رب کي ٻاڏائي رهيو هيو.
اتي ئي ڀر واري گهر ۾ هڪ نوجوان پنهنجي مري ويل ماءُ جي جسم جي ٽڪرن کي گڏ ڪري رهيو هيو ۽ جذبات ۾ اچي هر هر چئي رهيو هيو، “قاتل صدام، خوني صدام، ظالم صدام.” نوجوان رڙيون ڪري بي وسي مان روئي رهيو هيو.
ڪبوتر رت جي رڻ ۾ رلندا کنڀ هڻندا وري اچي حضرت حسين جي مزار تي لٿا، اهي سهڪي رهيا هيا. گول پريشان اکين سان وڏو وات کولي هيٺ حضرت حسين جي مزار اڳيان ڦهليل پڌر ۾ ڏسي رهيا هيا. اتي اَن اڇلائيندڙ ڄڻ مري چڪا هيا ۽ پاڻيءَ جا پاٽڙا ڪبوترن جي زبانن جيئن خشڪ هيا.
جنگ کي شروع ٿئي ست ڏينهن مس ٿيا هيا. ريپبلڪن گارڊز جا دستا ڪربلا جي آس پاس موجود هيا. ڪجهه سپاهين هيٺ حضرت حسين جي مزار ٻاهران خندقون کوٽي، انهن ۾ بمبار جهازن کي ڀڄائڻ واريون گنيون رکيون هيون. اڪثر ماڻهو گهرن ۾ لڪيل هيا ۽ ڪجهه ٻاهر رستن تي پاڻي ۽ ڳڀي جي ڳولا ۾ سرگردان هيا. اتحادين جا جهاز مٿاهين اڏام ڪندي ريپبلڪن گارڊ جي مورچن کي نشانو بنائي بم ڪيرائي رهيا هيا. ڪڏهن ڪو بم نشاني تان هٽي آباديءَ مٿان ٿي وڃي ڪريو ته ماڻهن جا هوڪارا ٿي بلند ٿيا. ٻارن جي روئڻ سان گڏ عورتن جي آهن ڄن خدا ئي قهر کي ٿي جاڳايو.
نجف جي طرف اٿندڙ ڪاري دونهي مان سرمئي ڪبوترن جو ڪو ولر ائين نڪتو جيئن اڀامندڙ دونهون ننڍڙن ذرن۾ ورهائجي هڪ ٻئي کان الڳ ٿي ويو هجي. ڪبوتر ائين ظاهر ٿيا جيئن دونهي جي سڙيل ڄار مان جان بچائي نڪتا هجن. اهي پري کان پر هڻندا حضرت حسين جي روضِي تي لٿا ته سانورن پاريهرن جا پر دونهي جهڙا ڪارا ٿي چڪا هيا. انهن مزار جي نيرين سرن تي لهي وات کولي سهڪڻ شروع ڪيو. پريشانيءَ مان هيڏانهن هوڏانهن ڏسي بي چين ٿي ڄڻ وري اڏرڻ جا سانباها ڪرڻ ٿي لڳا. اهي حضرت عليءَ جي مزار جا ڪبوتر هيا. نجف تي اتحادين جي قبضي کان پوءِ هر طرف ڦهليل ڪاري دونهي ۽ ڇرڪائيندڙ ڌماڪن جي آوازن مان اهي جان بچائي نڪتا هيا. انهن جو ٻيو ڪو به گس ڏٺل نه هيو سواءِ حضرت حسين جي مزار جي، جتي پهچي هو اڃان به اٻاڻڪا ٿي ويا. اتي ويٺل ڊنل ڪبوترن انهن جو استقبال ڪيو ۽ پوءِ اکيون ڦوٽاري انهن ڏانهن ڏسندا رهيا.
مزار جي ڪنڊ ۾ لڪيل پوڙهي پاريهر سري انهن آيل ڪبوتر جي ڀر ۾ اچي پڇ زمين سان گسائي، ڳٽڪي گول ڦيريون ڏيڻ بجاءِ خاموشي سان انهن سهڪندڙ ڪبوترن جي اکين ۾ اکيون وجهي ڄڻ ڪجهه ڳولهڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳو. ان ڏٺو اتي اکين اندر رڻ ۽ ماتام هيو ۽ پاڻي بجاءِ رت جا دٻا ڦهليل هيا. انهن اجنبين جون اکيون ڄڻ حضرت حسين کي دانهن ڏئي رهيون هيون ”اي حسين ڪربلا جي ڪا حد نه آهي. اها ايتري ئي وسيع ۽ عريض آهي جيتري ظلم جي حد، هن دنيا اندر موجود آهي.“
پوڙهو پاريهر انهن اڃايلن جو ڪو تدارڪ نه ڪري سگهيو ۽ پنهنجي خشڪ زبان انهن اڳيان ڪڍي سهڪڻ لڳو. ان کان اڳ جو اتحادي جهازن جي بمباري شروع ٿئي ۽ گنين مان گولا وڄ جيان چمڪن، پوڙهو پاريهر ڪنڌ هيٺ ڪري وڃي مزار جي ڪنڊ ۾ ٺهيل جاري ۾ ويٺو. هن کي خبر هئي ته هاڻي هن جي پرن ۾ ڀڙڪو کائي اڏامڻ جي شڪتي نه رهي آهي. هو زندگيءَ جا چار ڏينهن ان بي آب آکيري ۾ گذاري، دنيا مان راهي ٿئي ۽ پوءِ پوڙهو پاريهر پنهنجي آستاني ۾ اچي اکيون بند ڪري ”هُو..... هُو..“ ڪرڻ لڳو.
اڃايل ڪبوترن جو ولر مزار جي سونهري گنبذ تان اڏامي هيٺ اڱڻ ۾ لٿو، اتي ان جا داڻا نه هيا پر لوهه جا ذرا ڦهليل هيا. اتي پاڻي نه هيو پر رت ۾ ٻڏل گوشت جا سڻڀا ٽڪر هيا، جيڪي ڪٿان اڏامي اچي اتي ڪريا هيا. ڪبوتر سڪل ٻوٽن ڀرسان نرم ڌرتي کوٽي ان ۾ چهنب هڻي ڪجهه چونڊڻ جي ناڪام ڪوشش ڪرڻ لڳا.
گهڙي گذري ته اتحادين جو هڪ جهاز هيانءُ ڦاڙ آواز ڪندو موت جي ڪاري ديو جيان اچي اتي پهتو. هڪ ميزائيل ان جي پاسي واري پر مان نڪري هيٺ ڌرتيءَ تي ڪريو ۽ پوءِ جهازن سان مقابلو ڪندڙ گنين جا منهن کلي ويا. جهاز بم ڪيرائيندو رهيو ۽ گنيون هيٺان ڪتن جيان انهن کي ڏاڙهينديون رهيون.
ڪبوتر ڇرڪ ڀري مٿي اڏاڻا ۽ مزار جي اڱڻ مان پر هڻندا عرش ڏانهن هليا ويا. ولر جا ڪجهه ڪبوتر هيٺان ايندڙ گنين جي گولن جي زد ۾ اچي کنڀ کنڀ ٿي هوا ۾ ڦهلجي ويا. بچيل ڪبوتر واپسيءَ جو رستو نه ڏسي عباس علمبردار جي مزار تي ايترو ته تيزيءَ مان لٿا جو انهن مان ڪجهه اونڌي منهن هيٺ وڃي ڪريا پريشان ڪبوترن ڪنڌ مٿي ڪري وري هيٺ ڌرتي ڏانهن ڏٺو.
”الله اڪبر“ هيٺ ريپبلڪن گارڊز نعرا هڻي مٿي گولا وسائي رهيا هيا. اتحادين جي جهاز مان نڪتل هڪ ميزائيل تيزيءَ سان اڳتي اچي هڪ مورچي ڀرسان ڪريو. ڪجهه رڙيون بلند ٿيون ۽ هر طرف باهه ۽ دونهون ڦهلجي ويو. ڪجهه فوجي مري ويا ۽ ڪجهه هٿيار ڦٽا ڪري پوئتي ڀڳا. اتحادي جهازن اتي موجود هر مورچي کي نشانو بنايو.
هيٺ ڪربلا جي ميدان ۾ انساني جسمن جا ٽڪر عرش ۾ اڏامندڙ سرڻين کي هيٺ اچڻ جي دعوت ڏيڻ لڳا پر اتي عرش ۾ ڪا به سرڻ موجود نه هئي. سرڻيون سهڪنديون ريگستان جي ڪنهن ڪنڊ ۾ ڄڻ واري وات ۾ وجهي چٻاڙي رهيون هيون. اتي بس موت هيو، جيڪو سرڻين جيئن لامارا ڏئي رهيو هيو.
سانت ٿيڻ کان پوءِ پوڙهي پاريهر آکيري مان نڪري کنڀ ڇنڊيا ته انهن مان رت جون بوندون ڇڻي ڌوڙ سان گڏ پري وڃي پيون. پوڙهو پاريهر سري پريشان ڪبوترن جي وچ ۾ ائين آيو جيئن هن مجلس پڙهڻ شروع ڪئي هجي. ان جي اکين ۾ ڳوڙهن جون گولائيون چمڪڻ لڳيون. اڃايل ڪبوتر ان آڏو ائين ڪٺا ٿي ويا جيئن ان پنهنجي ڪاري چهنب مان ڪو نوحو پڙهڻ شروع ڪيو هجي ۽ پوءِ پنهنجي ڳاڙهن پيرن ڏانهن ڏسي زارو قطار رنو هجي.
سانجهي ٿي ته سج لهڻ سان اولهه طرف خاڪي ورديءَ وارا ڳاڙهي سج کي پٺي ڏئي، سرمئي ٽينڪن سان ڪربلا طرف وڌندا نظر آيا. حضرت حسين جي مزار جي سونهري گنبذ اڏامندڙ دونهي ۽ لهندڙ رات جي ڪاراڻ ۾ اکين کان اوجهل ٿي ويو. ڪبوتر هڪ ٽنگ تي بيهي اکيون بند ڪري گيان۾ گم ٿي ويا. انهن سوچيو شايد رات انهن اڃايلن کي پنهنجي پناهه ۾ ڪا جاءِ ڏئي ڪجهه گهڙيون سڪون جون مهيا ڪري سگهندي. اهي اکيون بند ڪري تصور ۾ امن کي ڪنهن رڃ جيان ريگستان اندر ڏسي رهيا هيا. پوڙهو پاريهر مزار جي ڪنڊ ۾ اڃايل ڳلي سان “هُو...... هُو......” ڪري رهيو هيو.
اتحادين جي وڌندڙ ٽئنڪن کي روڪڻ لاءِ اوچتو ريپبلڪن گارڊز جو هڪ جٿو انسانن جي آبادي واري حصي مان ظاهر ٿي ڊڪندو اڳتي وڌيو، انهن جي هٿن ۾ مشين گنيون هيون ۽ ڪجهه سپاهين جي ڪلهن تي راڪيٽ لانچر هيا. ريپبلڪن گارڊز حضرت حسين جي مزار جي اولهه طرف ٿورو اڳتي سري هڪ مورچي اندر پنهنجي پوزيشن سنڀالي سامهون ايندڙ اتحادين جي ٽئنڪن جو جائزو ورتو. هلڪي اوندهه ۽ دونهي اندر اتحادي ٽئنڪون بغير ڪنهن خوف جي تيزيءَ سان اڳتي وڌي رهيون هيون. جڏهن اهي ڪربلا جي ميدان ويجهو ٿيون ته اوچتو آواز آيو ”جيئي صدام.“ ۽ پوءِ راڪيٽ لانچر مان هڪ ميزائيل باهه ڪڍندو اڳتي وڃي ڌماڪي سان ڦاٽي پيو ۽ اتحادين جي وڌڙن ٽئنڪن جو قافلو رڪجي ويو، اوڏانهن ڪجهه آواز اٿيا ۽ پوءِ ٽئنڪن جي نالين جا منهن مٿي ٿي حملو ڪندڙن کي ڳولهڻ لڳا.
ريپبلڪن گارڊز مورچي ۾ ويهي وري حملي جي تياري ڪئي، ”جيئي صدام“ جو نعرو لڳو ۽ ميزائل وري باهه ڇڏيندو کجين جي جهنڊ ۾ وڃي ڪريو. کجين جي ٿڙن کي باهه وڪوڙي وئي ۽ اهي ٽڙڪا ڏئي سڙڻ لڳا.
اتحادين جي ٽئنڪن گڏيل پوزيشن سنڀالي، ٽئنڪن جي نالين کي سڌو ڪري هڪ مهل ڪيترائي گولا اڳيان نشاني تي اڇلايا. هر طرف قطار ۾ باهه پويان باهه وڌندي نظر آئي. ڌماڪن سان آسمان ڏري پيو. ماڻهن جا ڪوڪارا، بلند ٿيندڙ باهه ۽ تيز آوازن ۾ دفن ٿي ويا. حضرت حسين جي مزار تي ويٺل ڪبوتر وائڙا ٿي ڦتڪڻ لڳا. اوندهه ۾ ماڻهن جي اکين ڪم ڪرڻ ڇڏي ڏنو. اهي ڄڻ انڌن وانگر ٿاڦوڙا هڻي پر ڦڙڪائي سڪون ۽ امن جي ڳولها لاءِ جاکوڙڻ لڳا. ريپبلڪن گارڊز جي مورچن جي مٽي انهن جي رت سان آلي ٿي اڏامي وئي. ڪجهه اسلحي سميت پوئتي ڀڳا ۽ ڪجهه زخمي سپاهين کي سهارو ڏئي ڪنجهندا منڊڪائيندا آباديءَ واري پاسي ڏانهن گم ٿي ويا.
”خبردار ڪرائي جا گڏهه...... ڪتي جا پٽ.“ هڪ اتحادي سپاهيءَ ٽئنڪ جو ڍڪ کولي منڍي ٻاهر ڪڍندي پريان زور سان چيو ”هٿيار ڦٽا ڪيو نه ته قيمو ڪري ڪتن کي کارائي ڇڏيندو مانءِ.“
هر طرف ماٺ ڇائنجي وئي. سواءِ حضرت حسين جي مزار تي ويٺل ڪبوتر جي ڦڙ ڦڙاهٽ جي، جيڪي اڃان به بي چينيءَ مان اوندهه ۾پر هڻي خوف مان ڦٿڪي رهيا هيا.
”پوئتي موٽي وڃ امريڪي ڪتا برطانو ڀڙوا.“ اوندهه ۾ ڪربلا جي آباديءَ واري پاسي کان ڪو وڏي آواز ۾ چئي رهيو هيو.
”خبردار جو اڳتي وڌيو آهين، ڀورا ڀورا ڪري ڇڏيندو مانءِ.“ ۽ ان کان پوءِ ”جيئي صدام“ جو نعرو هڻي ڪنهن گن جو منهن کولي ڇڏيو. گوليون چڻنگن جيان لاٽ ٻارينديون هڪ ٻئي پويان نڪتيون ۽ اتحادين جي ٽئنڪن کي ڇهنديون هيڏانهن هوڏانهن وکرجي ويون. اتحادي ٽئنڪون اڳتي وڌڻ بجاءِ اتي بيهجي ويون ۽ پوءِ سموري رات اتي زخمي انسانن جي آهن کانسواءِ ۽ مري ويلن جي مڙهن مٿان ماتم ڪندڙ مائرن ۽ زالن کانسواءِ ڪو به آواز نه هيو. حضرت حسين جي مزار جا ڪبوتر شانت هيا ۽ اهي هڪ دفعو وري هڪ ٽنگ تي بيهي اکيون ٻوٽي گيان ۾ گم ٿي ويا ۽ ڪي کنڀن ۾ منهن لڪائي ڄڻ دنيا جي بيحسيءَ تي احتجاج ڪرڻ لڳا. صبح ٿيو ته ڪربلا جي ميدان ۾ اڀرندڙ سج جي پهرين ڪرڻن سان ڄڻ ڄمي ويل رت پگهرجي چمڪڻ لڳو، انساني جسم جا حصا ۽ گوشت جا ٽڪرا ريپبلڪن گارڊز جي خالي ڪيل مورچي ٻاهران مٽيءَ گاڏڙ رت هيٺان وکريل هيا. اتحادي ٽئنڪون حضرت حسين جي مزار کان ٿورو پري اولهه طرف قطار ۾ بيٺل هيون ۽ ريپبلڪن گارڊز انساني آبادي ۾ وڃي لڪا هيا. ڪڏهن ڪنهن گن جو آواز انساني آبادي مان بلند ٿي گوليون ڦهڪائي رهيو هيو. جيڪي اتحادي ٽئنڪن کي ڇهنديون عجيب آواز پيدا ڪري رهيون هيون. اتحادي فوجي هر هر ٽئنڪ جو ڍڪ کولي دور بين سان حملي ڪندڙ جو جائزو وٺي رهيا هيا.
”اڙي ڪرائي جا گڏهه انساني آبادي مان ٻاهر نڪرو ته توهان کي ڏسون.“ ڪنهن اتحاديءَ رڙ ڪري چيو.
”واپس موٽي وڃو، اسان جي سرزمين تان. سوئر جي اولاد.“ ٿوري دير کانپوءِ انساني آبادي واري پاسي کان آواز آيو.
اتحادي فوج محسوس ڪري رهي هئي ته اڳتي وڌڻ انهن لاءِ خطرناڪ آهي، زمين تان انساني آبادي اندر موجود ريپبلڪن گارڊز جي مورچن تي حملو ڪرڻ ڏاڍو ڏکيو آهي. اهي محسوس ڪري رهيا هيا ته اڳتي وڌي هو حملو نه ٿا ڪري سگهن، پرجيڪڏهن انساني آبادي مان ڪو فائر ڪيل راڪيٽ ڪنهن ٽئنڪ سان ٽڪرايو ته وڏو نقصان ٿيندو.
اتحادي فوج ٽئنڪن اندر ڪربلا جي ميدان ٻاهران پڙاءُ ڪري بيهجي وئي.
ڪبوتر حضرت حسين جي مزار تان اڏامي هيٺ ڪربلا جي ميدان ۾ لٿا. ريپبلڪن گارڊز جي تباهه ٿيل مورچي ڀرسان وکريل نرم مٽيءَ ۾ چهنب هڻي. کوٽي ڪجهه کائڻ لاءِ ڳولهڻ لڳا. اتي ڪو به داڻو دفن ٿيل نه هيو، سواءِ انساني گوشت گاڏڙ سنهين ٻوٽين جي، جيڪي قيمي جيان مٽي ۾ مليون پيون هيون. انساني گوشت ڏسي بکايل ڪبوتر ٽهي ائين ڀڳا جيئن ڪو نيڪوڪار گناهن کان پاسو ڪري پري ٿي وڃي. پوڙهو پاريهر پنهنجي “هُو..... هُو...” کي روڪي، ٽهندڙ ڪبوترن جي مٿي مزار تي لهندڙ ولر ويجهو اچي ڄڻ انهن جي اکين ۾ ڏسندي چيو “بيشڪ ڪبوتر بک مري پر گوشت نه اڳري.”
هيٺ ڪربلا جي ميدان ۾ جتي ڪيترا انسان ماريا ويا اتي ڪبوترن جا ڪئي ولر جهازن کي ڀڄائيندڙ گنين جي گولن جو شڪار ٿيا. حضرت حسين جي مزار جا ڪبوتر ڪڏهن ٽهي حضرت عباس علمبردار جي مقبري تي پئي لٿا ته ڪڏهن علي اصغر جي مزار جا ڪبوتر اڏامي حضرت حسين جي مزار تي پئي ويٺا. آسمان ۾ ڦهليل ڪاري دونهي ۾ سرمئي ڪبوتر سهڪندا بي چينيءَ ۽ پريشانيءَ مان هيڏانهن هوڏانهن اڏامي چهنب کولي امن کي ڳولهيندا رهيا.
جيئن ته آبادي اندر لڪيل ريپبلڪن گارڊز وڌندڙ اتحادي فوج اڳيان وڏي رنڊڪ هيا، ان لاءِ اتحادي جهازن جا هوائي حملا ڪارگر ٿي نه پئي سگهيا. آباديءَ اندر بمبار جهازن کي مزاحمت ڪندڙ ريپبلڪن گارڊز کي نشانو بنائڻ لاءِ وڏي جاکوڙ ڪرڻي ٿي پئي. انهن لاءِ اهو هڪ ڏکيو ڪم هيو ته اهي ڳتيل آبادي اندر انهن کي هٿ ڪري، سڌو سنئون نشانو بنائي سگهن. ٻن ڏينهن جي هوائي حملن دوران ريپبلڪن گارڊز جون گنيون اتحادين جو ڪو به جهاز ڪيرائڻ ۾ ڪامياب نه ٿيون هيون. اتحادي جهازن جي تيز ٿي ويل حملن دوران سوين بي گناهه انسان موت جي ور چڙهي ويا.
حضرت حسين جي مزار تي ويٺل ڪبوترن جا ولر ڪيترن ساٿين جي موت جو کاڄ ٿي وڃڻ کانپوءِ ڄڻ ڇڊا ٿي ويا هيا. اهي ڦاٽندڙ بمن جي آواز تي ٽاهه کائي اڏاڻا ٿي ته اهو منظر ڏسي پوڙهي پاريهر جون اکيون اداس پئي ٿي ويون. ان تصور ۾ امن جي ڏينهن جي اها اڏام پئي ڏٺي جڏهن ڪربلا جي مزارن جا ڪبوتر موج ۾ اچي مٿي اڏرندا هيا ته هيٺ رڻ مٿان انهن جي ولرن جو پاڇو پاڻيءَ سان ڀريل بادلن جهڙو نظر ايندو هيو. امن جي ڏينهن جون اهي اڏامون سوڪهڙي ۾ تبديل ٿي ويون ۽ هاڻي ته انهن اڃايل ڪبوترن جي جسم ۾ ايترو پاڻي به نه رهيو جو روئي ڳوڙها هاري سگهن.
سج لهڻ کان ٿورو اڳ جڏهن حضرت حسين جي سونهري گنبذ جو اولهه وارو پاسو تجلا ڏئي چمڪي رهيو هيو ته پريان نجف ڏانهن ڦهليل ڪاري دونهي مان اتحادين جو هڪ جهاز هيٺائين اڏام ڪندو، ٽئنڪن مٿان لنگهيندو، اچي ڪربلا جي آباديءَ واري حصي مٿان ڪڙڪيو. اتحادي فوجين ٽئنڪن مان نڪري دوربينين سان ڏٺو، ان جهاز آبادي مٿان ڪلسٽر بم مينهن وانگر وسائڻ شروع ڪري ڏنا. ڌرتي دهلجي وئي. اها ڦاٽي ۽ ڪيترا انسان موت جو کاڄ ٿي، پنهنجو پاڻ ان ۾ دفن ٿي، قبرن ۾ تبديل ٿي ويا. ڪلسٽر بمن جي ڌماڪن انساني کوپڙين کي لوڏي ڇڏيو، ڪا به آهه نه نڪتي، ڪا به رڙ بلند نه ٿي ۽ موت آنڌيءَ جيان هر شيءِ مٿا وري ويو.
حضرت حسين جي مزار جا ڪيترا ڪبوتر ڦاٽندڙ بمن جي آواز تي ڦڙڪندا هيٺ اچي ڪريا، پريشانيءَ مان گول اکيون ڪري کنڀ هڻندا وري مٿي اڏاميا ۽ هر ڌماڪي تي انهن جي پريشان پرواز وڌيڪ تيز ۽ ور وڪڙدار ٿي وئي. حضرت عباس علمبردار ۽ اڃايل علي اصغر جي مزارن جا ڪبوتر ٽاهه کائي اچي انهن سان مليا ۽ هڪ وڏي ولر جي صورت ۾ هيٺان اٿندڙ ڪاري دونهي اندر اڀ ۾ ڪربلا جي ميدان ۾ چوڌاري ڦرڻ لڳا، ڪيترا ڪبوتر دهشت مان ڌماڪن جي آواز تي ولر کان وڇڙي هر هر هنڌ هيٺ پئي ڪريا ۽ ڪيئي ڪبوتر هڪ وڏي ولر جي صورت ۾ ڪاري دونهي اندر بي چينيءَ مان هيڏانهن هوڏانهن گول ڦرندا امن کي ڳولهيندا رهيا. جهاز ڪلسٽر بم وسائي هيٺ هر شيءِ کي ڳاڙهو ڪري ڇڏيو. اهو آرام سان هيٺائين پرواز ڪندو هر شيءِ کي نشانو بنائيندو ويو.
آخر اهڙو وقت به آيو جو جهاز جيئن ئي هيٺائين اڏام ڪندو بم وسائيندو ڏکڻ طرف مڙيو ته ڪارن ڪبوترن جو هڪ وڏو ولر دونهي مان ظاهر ٿي اوچتو وڃي جهاز جي ڦرڻين ۾ ڦاٿو. ڪجهه ڪبوتر اندر جهاز جي انجڻين ۾ هليا ويا ۽ ڪجهه ان جي سامهون شيشن سان ٽڪرايا، ڪبوترن جي پورو ولر جهاز سان ٽڪرائي عرش تان اوجهل ٿي ويو، ڦرڻين ۾ ڦاٿل ڪبوترن جا پر ذرا ذرا ٿي اڀ ۾ ڦهلجي ويا ۽ انجڻين اندر ڦاٿل ڪبوترن جي رت انهن جي جسمن مان ڇڪجي الڳ ٿي هيٺ حضرت حسين جي مزار تي مينهن وانگر وسي پئي ڪربلا جو ميدان کنڀ کنڀ ٿي ويو ڦرڻين ۾ پاٿل ڪبوترن جي وجود ڄڻ انهن کي جام ڪري روڪي وڌو ۽ جهاز جي انجڻين اڳتي وڌڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو. گهڙي گذري ته جهاز هڪ وڏي رڙ ڪري هيٺ رڻ ۾ ڪريو ۽ ان کي باهه وڪوڙي وئي. جهاز جي هيٺ ڪرڻ سان ڪو ”الله اڪبر.“ جو نعرو هڻي آبادي واري پاسي کان ٻاهر نڪتو ۽ ان کانپوءِ ريپبلڪن گارڊز ”جيئي صدام.“ چئي هيٺ ڪريل جهاز وٽ پهچي، هٿيار هوا ۾ لهرائڻ لڳا.
اتحادي فوجين دوربينين مان جيڪي ڪجهه ڏٺو اهو انهن جي عقل کان ٻاهر هيو، اهي افسوس مان ڪنڌ هيٺ ڪري بيهي رهيا.
هيٺ ڪريل ٻرندڙ جهاز وٽ ڪجهه ڪيميرا مين ۽ صحافي پهچي ويا. دنيا ۾ خبر نشر ٿي ته عراقي فوج دعويٰ ڪئي آهي ته انهن ڪربلا جي ميدان ۾ هڪ اتحادي جهاز ماري هيٺ ڪيرايو آهي.
اتحادين ان ڳالهه جي ترديد ڪندي چيو ته جهاز جو ڪرڻ هڪ حادثو هيو. جيڪو فني خرابي سبب پيش آيو.
پر انهن سڀني کان ڏور حضرت حسين جي مزار جو پوڙهو پاريهر ڪنهن ڪنڊ ۾ ويهي ڪري رهيو، ”هُو...... هُو...... هُو....“.