پيرن ۾ ڪريل آسمان
اھا ڳالھه اڃان ماٺي ئي ڪونه ٿي ته، لالڻ پڪوڙائي جي ننڍي نيٽي، ڌي ٽي ڇورا، ڏينھن ڏٺي جو ڪاليج جي در وٽان کڻي ويا . . . . . لالڻ جو اندر تتل تيل جيان نچڻ لڳو . . . ، ڪا سُڌ نه ٿي پيس، ته آخر ڇوڪر ڪيڏانھن وئي، ڪير کڻي ويا؟ ڇا لئه کڻي ويا . . . . پڪوڙائيءَ سان وري ڪنھن جو وير!؟ دوسو پڻ ايئن ئي ويچار ۾ ھئو ته سندس ڪيڏانھن وئي؟
ٻنھي جي جواڻ جماڻ ڌيئرن جو پتو نه زمين کي ھو، نه وري آسمان کي لڳو ائين پئي ڄڻ ٻنھي جي، ڄر ڪا غيبات ڳڙڪائي وئي آھي. ھمراھن ڪا به ڪنڊ ڪانه ڇڏي. جيستائين سندن پھچ ھئي، ڪونه گسيا، پر پھچ کان ٻاھر ٻه ھمراھن ڪين گھٽائي، پوليس ٿاڻا، چڱا چوکا، ننڍا وڏا، رئيس وڏيرا، چور چڪار، پاٿاريدار، ڪوبه ڪونه ڇڏيائون پر ڇوڪريون ھيون ڄڻ ته ڄايون ئي ڪونه ھيون.
دوسو ڪڙمي مڙس ڏاڍو ارڏو ھو، جھڙي تھڙي جي ٻڌندو ڪونه ھو نه پنھنجي سان ٺھندو ھو نه وري ڪنھن پرائي سان، ڌي جي عمر به اچي وري هئس پر ڪنھن کي به سندس ٻانھن ڪونه ڏنائين. ھوءَ پنھنجا ڪارا وار ڏسي ڏسي ، اچي اڇن کي ويجھي ٿي ھئي. پر دوسوءَ کيس کيس ڪو به وڙ ڪونه ڏنو . . . . . ان ڪري لاچار ھو به بھانا ڪري روز ڊھندي ھئي، ۽ دوسو دوا ڦيڻي لاءِ کيس پير صاحب ڏي وٺي ويندو ھو. دوسو ٺھندو به رڳو پير صاحب سان ھو. ٻڌندو به صرف پير صاحب جي ھو. جي ڌيڻس کي ڪو دورو نه ٿيندو ھو ته به مھيني ماسي ٻارين ٻچين پيو پير صاحب جو ديدار ڪندو ھو. پير جو ھٿ به دوسو تي چڱو ھوندو ھو. دوسوءَ جي گھر واري به دلير مائي ھئي، اصل اٺن مڙسن جو مٽ! دوسو نه ھجي ته ڇا؟ پر چڱي ڀلي جي مجال ڪونه ھئي جو سندس گھر ڏي ميري اک سان ڏسي، يا سندس لوڙھو لتاڙي . . . . . پر اڄ ته سندس مائي به گھر ھئي. پوءِ به سندس ڌيءُ کڄي وئي، شاھينگن نه ڪو پنھنجو ڏس ڇڏيو، نه ڪو ڀيرو؟ ڪا خبر ئي ڪانه پئي ته آخر ڌيڻس ڪير کڻي ويو.
پير وٽ ويو ته پير کيس دلاسو ڏيندين چيو،
”دوسو رک الله تي، ٻانھن ڳولي لهنداسين، شاھينگ پنھنجي جلال کان ڪيڏانھن ويندا، اصل بي فڪر ٿي وڃي گھر ويھه . . . . .!“
جيستائين ٻانھن ملي، تيسين نه رھندس ڪا چوڙي، نه وري ڪا آڱر ۾ منڍي . . . . اھڙي ٻانھن ڪھڙي ڪم جي . . . . دوسوءَ کي وري ڪھڙي ڌي پرڻائي آھي، بس سر تي بچي ملنديس اھو به چڱو. ھڪڙو آسرو الله ۾، ٻيو پير ۾.
لالڻ واري ڇوڪر ٽن ھمراھن جي ور چڙھي سو ويچاريءَ سان ناحق ھو . . . . کيس ڪا به سُڌ نه ھئي ته ھو ڪٿي آھي؟ . . . . کيس محسوس ٿي رھيو ھو ته ھوءَ ماڻھن ڪي ڀوءَ کان ڪافي ڏور ھئي. ھوءَ جيڪا دانھن به ڪري ته ھوءَ . . . . سندس ئي ڪن، سندس دانھن کي اوپرو محسوس ڪن، شايد ان ڪري جو اڳ ڪڏھن به سندن ڪنن اھڙيون گھٽيل دانھون ڪونه ٻڌيون ھيون. . . . جن ۾ ڪنھن جسم کي پٽڻ ۽ رونڊڻ جو عذاب ھو . . . . .
ھو پنھنجي عذاب وارين رڙين کي ڪنن ۾ اٽڪندو ٿي محسوس ڪيو، ھُن ھر دانھن تي پاڻ کي پُل صراط اڪرڻ واري عذاب کان به وڌيڪ اذيت ۾ ٿي ڀانيو.
”ڏي خبر . . . . ڪٿي آھي تنھنجي عزت ، ڪيڏانھن وئي تنھنجي لوڏ ۽ مغروري، پڪوڙائي جي ڌيءُ! پاڻ کي ڇا سمجھندي ھئي؟ ڪيڏو نه چيو مانءِ ته مون سان ياري رک، پر تو سمجھيو ته مان ڪو حقير آھيان . . . . “
ڇوڪراٽ غنڊي کيس ڄنڊن مان جھلي منھن مٿي ڪيو،
”ڏي نه جواب . . . . . ڏي نه جواب . . . . .“
ڇوڪر جو نڙگھٽ خوف ۾ ويتر ڦڙڪڻ لڳو، ڳيت ڏيڻ جي ھمت ڪونه ساري سگھي، سندس ساھ واري شريان دل جي ڌڙڪي جيان تيز ڦڙڪڻ لڳي.
”بس يار ڌيرج ڪر، جلد ئي کيس ساڻو ڪري رکندين ڇا؟ ڪجھه ته ساھي پٽڻ ڏينس، اڃان ته رات ساري پئي آھي.“
ٻئي ھمراھ جو ٽھڪ، ۽ گڏوگڏ ٻن ڇوڪراٽن جا ٽھڪ سندس ننگي جسم تي ڪولين جيان سنھڙا چڪ پائڻ لڳا، ھن ڀانيو ته ڄڻ اڀ ڏري پوندو، ڌرتي ابتي ٿي اٿلي پوندي . . . سندس سٿر رڦڻ لڳا، سندس ساھن جو سھڪو سندس ڇاتيءَ کان ٻاھر ڇُلڻ لڳو. ھُن پنھنجو ڪنڌ جھڪائي ڇڏيو، کيس چڻنگ لڳي ويئي. سندس اوجاڳيل نظرون پنھنجي اگھاڙي رانڀوٽيل ڇاتيءَ تي پئجي ويون. ھن پنھنجي اوگھڙ کي پنھنجو پاڻ کان لڪائڻ لاءِ اکيون پوري ڇڏيون.
ھُن محسوس ڪيو ته سندس سينو سندس قد کان وڌيڪ وڏو ٿي اندر ٻاھر ڦٿڪي رھيوھو. . . . سندس ڇاتي، اڳ ڪڏھن سارنگ لاءِ به ايترو ڪانه ڌڙڪي ھئي، جنھن کي ھُن ساھن ۾ سموئي چاھيو ھو، سندس جھڙاليون اکيون سارنگ لاءِ وسي پيون، سارنگ سندس سؤٽ آھي. جيڪو لاڳيتو ٽن سالن کان سندس گھر ۾ رھندو آھي. . . . گريجوئيشن ڪرڻ کان پوءِ کيس ساڳئي شھر ۾ چڱيري نوڪري ملي ھئي، ھوءَ سارنگ کان گھڻو ڪجھه پڙھي آھي، سکي آھي ۽ ھاڻ تازو ئي ته سندس مڱڻو سارنگ سان ٿيو ھو.
سارنگ جو تصور سندس اکين ۾ اٽڪندي ئي، سندس ساھن جو سھڪو، سندس ھيٺ مٿي ٿيندڙ ڇاتي، سندس انگ انگ، سندس سوچ سندس رڦندڙ شاھ شريان ڄڻ خانم گگوش جي آواز ۾ ورلاپجندي وئي. ھُن ڀانيو ته ھوءَ سڪون جي ننڊ سمھي رھي ھجي پر سندس رانڀوٽيل جسم ڪُرڻ لڳو. ھن ڪنڌ مٿي ڪيو، سندس نظر پنھنجي ٻانھن تي پئي، جيڪي ٿنڀ سان ٻڌيون پيون ھيون، رسيءَ جا نشان سندس ڪاراين ۾ ڳاڙھسرا ٿي ويا ھئا، ھوءَ سڏڪي پئي کيس سارنگ جون پارايل ڳاڙھيون سايون چوڙيون ياد پوڻ لڳيون جيڪي ھُن کيس عيد تي پارايون ھيون ۽ ان رات ھو ڪوٺي تي سارنگ سان ملڻ وئي ھئي. انھن ئي چوڙين جي آواز کي ماٺو ڪرڻ لاءِ ھن پنھنجي رئي جو پلاند چُوڙين اندارن ٽپائي مٿان ويڙھي ڇڏيو ھو، جيئن ھو سارنگ جي کيجل روڪڻ لاءِ چوڙيون پاڻ ۾ نه ٽڪرجن ، جيئن ڪوئي اٿي نه پوي. پر ھاڻ ته سندس ڪاراين ۾ ٻڌل رسيون ساڻس ٿيندڙ ھر کيچل تي سرڪي رھيون ھيون، مُرڪي رھيون ھيون ۽ ھوءَ بُت بڻجي پنھنجي جسم تان تڙڪندڙ لڄ جون ٽڪريون ڏسندي رھي. ھُن وري اکيون پوري ڇڏيون.
دوسو ڪڙمي واري ڌي، پير صاحب جي حجري ۾ تڏي مان ڇيتون پئي، پير جي اڌ ڪُڙاري ڇاتي تي ھڻي کجڪي رھي ھئي. ٻه چار راتيون ساڻس گڏ سمھڻ کان پوءِ پاڻ کي صفا ھلڪو ٿي ڀانيائين. ھاڻ سندس جذبن ۾ جوش بدران مسخري ھئي، کيچل ھئي، جيڪا پير جي اڌڙوٽ وھيءَ ۾ جوان ٿي نچي رھي ھئي . . . . جڏھن سندس مسخري ۽ کيچل پير جي اڌڙوٽ وھيءَ تي نچي نچي ساڻي ٿي ۽ پير جي ڇاتي سندس کيچل مان ڀرجي وئي ته پير، دوسوءَ کي گھرائي سندس ڌي موٽائي ڏني.
”دوسو شڪر ڪر، مشڪل سان ٻانھن ھٿ ڪئي اٿم، بنا ڀنگ جي.“ دوسوءَ ھٿ ٻڌي چيو، ”پير سائين! تنھنجا ٿورا ھن عمر ۾ لاھڻ جھڙا ناھن، مان تنھنجو غلام . . . .‘!“
دوسوءَ واري ڌيءُ ، رئي جو پلاند وات تي رکي مُرڪي، پير کيس ٽيڏي اک سان ڏٺو، دل ئي دل ۾ چيائين: ”ٿورا وري منھنجا ڪھڙا، ٿورا ته تو واري ڌيءُ جا آھن ، اصل موجون ڪرائي ڇڏيائين.“
ھُن وري اکيون پٽيون، سندس اکين جي لالاڻ سامھون ٻرندڙ ڏيئي جي لاٽ ۾ ٺڙڪڻ لڳي، رات جو ڪارو ديو پنھنجي ڪڙڪاٽ سان اچي ماحول تي ڪڙڪيو، ڏيئي جي وٽ وسامڻ بدران چٽي ٻرڻ لڳي، سندس اڇو جسم ڏيئي جي روشني ۾ ڳاڙھن ٽانڊن وانگي ٻرڻ لڳو . . . . . سانڌھ بيھي بيھي سندس ٽنگون ساڻيون ٿيڻ لڳيون، ھُن پاڻ کي ڇڏڻ چاھيو، پاڻ کي ڪرائڻ چاھيو، پر سندس ٿنڀ سان ٻڌل ٻانھون ڇڪبيون ويون، ھو سُور جي شدت کان پنھنجي پيرن جي پٻن تي کڙي ٿي وئي، ۽ پنھنجا چپ، ڏندن ۾ ڀڪوڙي ڇڏيائين.
اڃان گھڙي مس گذري ته اوچتو دروازو جھٽڪي سان کليو، ٽي اگھاڙا جسم سندس ويجھو اچڻ لڳا، ھن ڀانيو ته ڄڻ سندس اوس پاس ۾ ڪا کنوڻ ڪري ھجي، يا ڪنھن بم اڇلايو ھجي، سندس ڪنن تي تاڙيون چڙھي ويون، سندس اکين ۾ ڌنڌ ڇانئجي وئي . . . . رات جو ڪارو ديو، ڀئه کان ڀڄي وڃي اگھاڙي آسمان ۾ گم ٿيو. ڏيئي جي لاٽ ڪنھن ٽانڊي جيان وڌيڪ واضع ٿيندي، سندس ساھ جي سھڪي سان گڏ سھڪڻ لڳي، ٽي اگھاڙا ڳورپٽ، سندس جسم کي ڪنھن لاش جيان چيرڻ ڦاڙڻ لڳا، سندس بُت خوف ۽ لڄ کان سيٽجي ويو، سندس ڪنڌ، سندس اڀي ڇاتي تي ڍرڪي پيو، سندس ڪنوارپ ڪنھن گرم گولي سان ڌماڪو ڏئي ڦاٽي پئي. سندس دٻيل ڪيڪ، سندس حياءُ جو پردو ٽوڙي ڊاھي، بي حيائي هي گھگھه اونڌھ ۾ ڪاھي پئي ۽ رت جو ھڪ ريلو سندس سٿرن، رانن، گوڏن، پنين کان وھي پيرن تان لھي، زمين کي چنبڙڻ لڳو، سندس سِيٽيل بُت ڍرو ٿيڻ لڳو ۽ سندس ڳاڙھو ٿيل، رڦندڙ جسم اڇو تي آھستي آھستي برف ٿي ويو.