باسي گوشت
گھڙيال جا ٻه ڪانٽا چار انگ تي بيٺل هئا ۽ هڪ ڪانٽو پنج انگ تي ڪاھ ڪري رهيو هو. گوشت مارڪيٽ ۽ ان جي چوڌاري ڪاري ڪانڀارا جا ڪارا جِنَ ويٺل هئا. مارڪيٽ ڏي اچڻ لاءِ ٻه رستا اتر ۽ اولھ کان آهن، ٻنهي رستن جي چوءنڪ واري دڪان آڏو لڳل بلب جي روشنيءِ جي پهچ کان اڳتي منظر تي ڪارو برش گھميل هو، رولو ڪتن جو هڪ لشڪر اتي ڦريو پئي ، ڪنهن ڪنهن ويل ڪاري چادر ۾ گم ٿي ٿي ويو ته ڪنهن ويل بلب جي روشنيءِ ۾ ڦِريوٿي.
اوچتو اولهندي رستي کان ٽپ ٽپ جو آواز اڀريو. مفلر ۽ جرسي پاتل هڪ گوڏر همراھ هڪ ڍور ڪاهيو پئي آيو. هن جي پٺيان ننڍڙوڇوڪرو اکيون مهٽيندو ۽ ڪونهٽ کي لٺ هڻندو پئي آيو. دڪان اڳيان ٺهيل سيمينٽ جي دڪيءَ جي ڪُنڍي ۾ ڍور کي ٻڌي، دڪان کولي اندران ڇَلي کڻي آيو. ڇليءَ مان ڪاتي ڪڍي روهيءَ تي ڇيرڻ لڳو.
”اڙي ڇورا! ونگ ڪٿي پيا آهن!؟“ ڪاوڙ مان ڇوڪر کان پڇيائين.
”واڙي جي ڪٻٽ ۾!؟“ ڇوڪري اوٻاسي ڏيندي وراڻيو.
جنهن تان اڃا ننڊ جا کيپ نه لٿا هئا.
لخ لعنت ٿي، هت بيٺو ڇاٿو ڪرين، وڃ کڻي آءُ نه“....”
ڇوڪرو تڪڙو تڪڙو واپس واڙي ڏي ڊڪي ٿو،
”نڀاڳا آهن ٽڻڪ، لانتي ڪم به ڪن ۽ شابس به نه وٺن.“
ڇوڪري کي ويندو ڏسي ڪست مان چيائين.
ڇوڪرو ڊوڙندو وڃي وَنگ کڻي آيو. ڪتن به دڪان جو پاسو ورتو ۽ ڦيراٽيون پائڻ لڳا. ڪاسائي وَنگ کڻي ڍور جي آڏو وارين ڄنگهن ۾ ڦاسايو ته اترئين رستي کان ڪنهن گاڏيءَ جي کڙڪي جو آواز آيو. ڪاسائي ٻيو ونگ هٿ ۾ کنيو هو پر هن جون نظرون کڙڪي ڏي کڄي ويون. ڇوڪرو جيڪو ٿڌ ۾ ڊوڙندو وَنگ کڻي آيو هو،تنهن کي سيءَ پنهنجو ڀوائتو مُنهن ڏيکاريو هو، سو به ڪُٻو ئي ڪُٻو ڪنڌ ورائي کڙڪي ڏي نهارڻ لڳو، ڇوڪرو جيڪو لوئي اوڍي، اوڪڙو ويٺو پڻس کي ونگ هڻندي ڏسي رهيو هو، تنهن کي رستو اونداهون نظر آيو ۽ رستي تي ڪا به شيءِ نظر نه آئي. اوچتو جَهڻِ جَهڻِ ڪندي، اَسي سال جي پوڙهيءَ جيان ڏڪندي هڪ ڊاٽسن اچي دڪان اڳيان بريڪ هنئي. بسڪوٽي ڪلر جي ڊينٽن واريءَ ڊاٽسن مان ٻه سٻراٽ ماڻهو ٻاهر نڪتا، هڪڙي کي لوئيءَ جي ٻُڪر لڳل هئي ۽ ٻئي کي پوتڙو ڳچيءَ ۾ ڍاريل هوس ۽ ميريون قميصون ۽ انگوشا ٻڌل هئن، ٻئي ڳوٺاڻا ٿي لڳا. ڪاسائي ڊاٽسن جي جهنگلي واري باڊيءَ ۾ ڪو ڪٺل ڍور ڏٺو ۽ دل ئي دل ۾ سرهو ٿيڻ لڳو. ڪتا به ڪنهن ڌاڙيل حملي جيان گاڏيءَ کي وڪوڙي ويا. ڳوٺاڻي پنهنجو ٿڌو هٿ ڪاسائيءَ ڏي وڌايو، ڪاسائي به ڪاروباري مرڪ سان کيڪاريس.
”ڍور آندو آهي!“ ڳوٺاڻي ٿڌو ساھ کڻي چيو.
”جيئرو حلال ڪيو ٿوَ يا مئل؟!“ ڪاسائي اکيون ڪَرڙيون ڪري پڇا ڪين.
”قسم سان جيئرو هو.“ لوئي واري وراڻيو، جنهن کي رت جا نشان اڃا ڪپڙن تي هئا.
”ڇا ٿيو هوس!؟“ڪاسائي پڇا ڪين.
”پيٽ خراب ٿي پيو هوس، کاڌي کي نه پئي وچڙي، رات ليٽي جو پئي ته حلال ڪيو مانس.“ لوئي واري تفصيل ٻڌايس.
”اڙي چُوت! پڇانءِ ٿو بيماري ڪهڙيءَ ورتس؟“ ڪاسائي جلاوت ٿيندي چيس.
”الائي! ڊاڪٽر چئي ويو هو ته گھوگھو اٿس.“پوتڙي واري ڳوٺاڻي پوتڙي جي ڪنڊ آڱر مٿان چاڙهي اوجاڳيل اکين مان چپيون ڪڍنڍي چيو.
گھوگھي وارو گوشت ته نه ٿو هلي!“ ڪاسائي ڊاٽسن ڏي ليئو پائيندي چيس
تنهنجا هٿ ڊگھا آهن، هروڀرو اسان کي رُلاءِنه!“،پوتري واري گھرو ٿيندي چيس، جو کيس ڦڦڙيءَ ورتو هو ته هتان نه وٺي !
هي هڪڙو بيٺو آهي ۽ ٻيو وٺي پنهنجي مٿي ۾ ٽاٻڙڪو ته نه مچائيندس.“ڪاسائي ڳوٺاڻن جو اونت لهڻ خاطر پڪائي ڪندي چيو.
نيٺ ٺهڻ واري ڳالھ ڪر، سودو ٺاھ به!“ لوئيءَ واري ڪُڇيو.
ٻيو ته گوشت به پاڙوٿو ٿي ويو آهي، هلندو ئي مشڪل سان!“ڪاسائي مينهن جي کَلَ ۽ گوشت ته هٿ ڦيريندي چيو.
ڳوٺاڻن به ڏٽئي مان بٽئي حاصل نه ٿيندي حال حقيقت ڪيس ته ٻيلي، نيٺ گھڻو ڏيندي!؟
”ٻه هزار......؟“
”ٻه هزار.....!!؟؟“ ٻئي ڳوٺاڻا آپي کان ٻاهر نڪري ويا. سندن سُٺي اگھ وڪڻڻ وارا خيال چڙان پڙان ٿي ويا
ڏهن، ٻارهن هزارن جو ڍور آهي، وري ٻه هزار ٿو چئين!؟“ لوئي واري ڀڻڪندي چيو.”وڌيڪ مون کي نه ٿو کپي، جاڏي وڻيوَ تاڏي ڪيو، صبح جو پريان دڪان کلندوَ،انهن کي ڏجو.“ڪاسائي بند دڪانن ڏي هٿ کڻي چين.
لوئي واري ڳوٺاڻي انگوڇي جي لاڪ ٻڌندي چيس،”ڪُلئي ٻه هزار، صفا ڀيڻهان جمڀ سٽ تي ويٺوآهين ڇا؟ ڪجھ مڙئي ڪس ڪسر کاءُ.“
”هي ڍور به ته بيمار آهي ، ٻه هزار ٻه سئو ۾ رات سنجھي جو ورتو آهي. هي به مرڻ تي آ.....! توهان وارو هلائيندس يا هن جي پچار ڪيان. ان لاءِ ته ساجھر ڇوڙيو اٿم ته ڪنهن کي بونءِ ٻاڦ ئي نه پوي ته حلال ڪري ھلائي ڇڏيانس، ۽ مٿان وري توهان ٺهڪو ڪيو آهي. هڪ سئو وڌيڪ ڏيندو سانوَ، نه ته توهان جي مرضي، مون کي کپي ئي نٿو.“
”کنئي کپي نه، ڳولي لڀي نه!“ ڳوٺاڻن نماڻائيءِ سان چيو. ڪاسائي پئسا ڏي کين فارغ ڪيو ۽ ڍور دڪيءَ تي رکرايو.
آذانون ملي رهيون هيون، گوشت مارڪيٽ جو هڪ ٻيو دڪان به کلي چڪو هئو.
”اڙي ڪتي جا پڇ! تون هت بيٺو ڇا ٿو ڪرين؟ هن ڪونهٽ کي واپس واڙي ۾ ٻڌي اچ، مري ويو به سڀاڻي هلائينداسين ۽ ڀاڻين کي به اُٿاري اچ ته مونسان ٽيڪ ڪرائي.“ ڪاسائي پٽ کي رهڙ ڏيندي چيو.
ڪتا مسلسل تڪيو بيٺا هئا ۽ گوشت نه ڦٽوٿيندو ڏسي، بيچين ٿي ويا. پوئين هڪ ڪتي اڳئين کي چڪ وڌو ته اڳئين به پوئين تي رومڙ ڪري چَڪُ وڌو. ٻاڪر ڪٽو مچڻ سان ڪتن ۾ ڀاڄ آيو ۽ گوشت مارڪيٽ خالي ڪري ويا.
هاڻي مارڪيٽ جا سڀ دڪان کلي چڪا هئا. سج پنهنجا تجلا ڪڍي اٿڻ لاءِ آرس ڀڃي رهيو هو، تيسين ڪاسائي ڍور کي ٻوٽي ٻوٽي ڪري چڪو هو.