چنڊ پيرن هيٺ
جيئن ئي اک کليس ته سامهون ٽائيم پيس ۾ فريم ٿيل مارمر جي تصوير تي نظر پيس. ميز تي ليمپ ڀرسان پيل ”سنگنگ برڊ “ گڊ مارننگ سر، گڊ مارننگ جا آواز ڪڍڻ لڳو. بستري جي کاٻي پاسي”ويڪ اپ“ بٽڻ تي زور ڏنائين ته اليڪٽرانڪ بسترو_ويل چيئر جيان ٿي ويو، اڃان لهي ئي لهي جو واچ_ ڪمپيوٽر مان الارم مليس، هن”سڪرين_اپ“ بٽڻ دَٻايو،سامهون مارمر هئي.
”هاءِ ڊيوڊ ڪٿي آهين !.......شادي جي ڏهين ڏينهن ڪيئن ياد پيس؟“
”ڊينس ۽ مان هن وقت چنڊ جي وڏي ۾ وڏي چوٽي ”مائونٽ ايورسٽ“ وٽ آهيون، اڄ اسان جي هني مون جو اٺون ڏينهن آهي چنڊ تي.“
”مس مارمر مان مارمر ڊينس ٿيڻ تي مبارڪون! ڪيئن محسوس ڪيو اٿئي!؟“
ڊيوڊ چريو نه ٿيءُ ، با مقصد ڳالهاءِ!“
”ڀلا ڊينس ڪيئن آهي مارمر!؟“
”تمام شفيق، مهربان ۽ پيار ڪندڙ، تو وانگي!“
مون وانگي .............!!ڇا مطلب؟؟“
”مان اڃان سن ڀاٿ ،وائين پارٽين ۽ سن ياترائن وقت تنهنجو ڏنل پيار وساريو ناهي.“
”........۽ ڊينس شيفر جي باري ۾ تنهجو ڇا خيال آهي!؟“
”او هني! هو منهنجو جيون ساٿي آهي محبت نه!مون کي ته اڃان به گذريل مهيني واري ياترا وقت تنهنجو ڏنل پيار ياد پيو اچي، هني!ماءِ چيڪس ويٽ فار سيم.......۽ ها توکي ٻڌائڻ ضروري سمجهنديس ته هتان کان پوءِ اسين مريخ تي شفٽ ٿي ويندا سين جو ڊينس جي فيملي اُتي سيٽل ٿيل آهي.“
” چنڊ کي چنڊ تي مزو اچي پيو يا نه!؟“
”ڇڏ ان ڳالهه کي ڊيوڊ! توسان پوءِ رابطو ڪنديس،وڪي باءِ.......“ اليڪٽرانڪ جي ترڪڻ واري پٽي تان ترڪندي ڊيوڊ کي ان ڳالهه جو احساس ٿيو ته ”اسپون فيڊنگ“ انسان کي ڪيڏو ته ناڪارا بنائي ڇڏيو آهي.
ڊيوڊ باٿروم جي دروازي وٽ اچي بيٺو،در خود بخود کلي ويو، باٿروم جي دروازي کلڻ سان باٿروم اندر بجلي به بحال ٿي وئي.باٿروم جي ربوٽن ڪجهه لمحن ۾ وهنجاري، ڪپڙا پارائي ۽ پرفيوم اسپري ڪيو.
هاڻي گهر ٻاهران خودبخود هلندڙ فٽ پاٿ تي بيهي رهيو،فٽ پاٿ تي هلندي ”ڪلوننگ ماستر“جي دڪان اڳيان بريڪر تي بيهي رهيو.هر طرف گوڙ ۽ شور محسوس ٿيس. هر ڪنهن کي پاڻ جيان آپي خالي ٿي ڀائنيائين. کيس اهو لمحو ذهن تي تري آيو جڏهن مارمر کيس پرپوز ڪيو هئو ۽ کيس ڪو جواب ڏيڻ لاءِ چيو هئائين ته نه چاهيندي به مارمر جي دل ڏکائي هئائين ۽ پوءِ لڇيو ۽ تڙپيو هئو،زندگي گهر تائين محدود ڪري ڇڏي هئائين.هڪ ڏينهن مارمر سان واچ ڪمپيوٽر ذريعي رابطو ڪري کيس معافي ورتي هئائين، مارمر کيس نه فقط معاف ڪيو پر ڊينس شيفر سان شادي ڪرڻ جي خوشخبري به ٻڌائي هئي.اشتهائون ڪنگرن جيان ڇڻي ڪِري پيون هئس، لُڇي پيو هو.
شادي جي تقريب مان به جلد موٽي آيو هئو.مارمر کي الودا به نه ڪيو هئائين.ڏهه ڏينهن عذاب جي اُلن ۾ جلندي کيس هي آسائشون به بي مزه ٿي لڳيون اڄ ڏهن ڏينهن بعد مارمر جي رابطي ڪرڻ تي هو گهر کان ٻاهر نڪتو هو.
هن جي خيالن جو شيشو تڏهن ڀورا ڀورا ٿيو جڏهن”نيوزبوٿ“ جي اسپارڪلنگ ڪندڙ روشني هن جي اکين کي متاثر ڪيو.نيوز بوٿ ۾ ڪارڊ وجهي ”ارجنٽ نيوز“ نالي26.12.2123 جي اخبار ڪڍيائين، کيس اخبار بي مزه لڳي جوڊسٽ بن ۾ اڇلي وري فوٽ پاٿ تي چڙهي بيٺو،کيس مارمر جي ياد ستائي رهي هئي، ماڻهن کي فوٽ پاٿ ۽ دڪانن تي تن تنها ڏسندي ۽ هلندو رهي ٿو. اڳيان.”ڪرائيم ڪنٽرول روبوٽ سينٽر“ هو اڪثر ڪاروبار مشينري تحت پئي هليا.
اچانڪ”فلائينگ مشين“ هن آڏو لينڊنگ ڪئي، سن باٿ ڊريس پاتل جيڪلائن هن جي اڳيان بيٺي .
”ماءِ سوئيٽ هارٽ ڊيوڊ! سن باٿ تي هلڻ جي خيال آهي !؟“
”جيڪي!سوري!“
”ڊيوڊ!هاڻي ته مارمر توکان پري ٿي وئي آهي، تون ڌرتئَ جي ڌوڙ ۽ اهوءَ آسمان جو تارو ٿي وئي آ، پوءِ به اسان کي لفٽ ناهي، ڇو ڊيوڊ!؟“
”جان ٽيلر کي ڇڏي ڏنو ٿي ڇا!؟“
”جاني اهو ته توکي ( ) ڪرڻ لاءِ ڪندي هئس“.
”جيڪو مونکي خلا ياترا مرڪز ( ) وڃڻو آهي.“
”ڊيوڊ!فلائينگ مشين مهيا ڪندڙ دڪانون ويجهو ئي آهن، مان تو لاءِ به هڪ عدد مشين افورڊ ڪري سگهان ٿي،500 کان1000 ڪلوميٽر في ڪلاڪ جي رفتار سان اڏامڻ ۾ ڪيڏو نه مزو آهي! اڄ گڏجي سن باٿ وٺڻ هلنداسين، آ نو يو لائيڪ اٽ!“
”آءِ ايم سوري مس جيڪلائن مان ٽائيم نه ڏئي سگهندس!“
”ڏس ڊيوڊ! جي اڄ تون نه هلندين ته مان”ڊيٿ سينٽر“تي وڃي، پنهنجي مرضئَ سان موت قبولينديس، يا هن پکئَ جيان اڏائيندڙ فلائينگ مشين تان ٽپو ڏيئي ڇڏيندس،“
”ٺيڪ آ، تون هل مان اچان ٿو.“
”مان تنهجو انتظار ڪنديس ڊيوڊ!“
ڊيوڊ جيڪلائن کي اڏامندي ڏسي فٽ پاٿ تي بيهڻ چاهيو جو سندس واچ ڪمپيوٽر الارم ڏنو.
”هاءِ ڊيوڊ! مان مارمر آهيان.“
”يو لاءِ ان ماءِ بريٿ، مارمر!“
”ڊيوڊ! تون اسان ڏي اچين ڇونه پيو!؟؟“
”2123ع جون جديد سهولتون هوندي به مان هتي پرسڪون ناهيان،مارمر مان هن ميڙ ۾ پاڻ کي اڪيلو ڀانيان ٿو.“
”ڊيوڊ! تون خلا ياترا مرڪز مان اڄ ئي مريخ لاءِ فلائيٽ بڪ ڪرائي ڇڏ.“
”ان خيال سان ئي ته وڃين رهيو آهيان.“
”ڊيوڊ مان ۽ ڊينس“ ڪلوننگ ماستر“وٽان پنهنجي جين مان ٻه ٻار تيار ڪرائي ڇڏيا هئا، نائو وي نِيورَ رٽن ٽو ارٿ........! او ڊيوڊ هاڻي ڊينس سان ڳالهاءِ، هي منهنجي ڀرسان بيٺو آهي،“
”هاءِ ڊينس ڪهڙا حال آهن؟“
”ٺيڪ تون ڪئين آهين ڊيوڊ!؟ مارمر ٻڌايو پئي ته تون ڌرتئَ تي اٻاڻڪو محسوس پيو ڪرين، پيارا! تون مريخ تي اچ جو ڪجهه گهڙين بعد اسان به چنڊ تان مريخ لاءِ اڏام ڪنداسين.“
”ضرور ايندس!“
”ڊيوڊ يار! خلا ۾ چپي چپي مختلف ملڪن جا اسڪاءِ ليبس آهن ۽سڀ کان خوبصورت ۽ جديد سڪاءِ ليب سنڌ جي آهي.
اسان جي خلائي شٽل به سنڌ جي”لطيف اسڪاءِ ليب“ تي لينڊنگ ڪئي، جيئن ئي اسان جي جهاز لطيف اسڪاءِليب جي ائير لاڪ جي چوٽيءَ تي لينڊنگ ڪئي ته ليب جي ٽن سائنسدانن جيڪي ورڪشاپ تي تجربا ڪري رهيا هئا،اسان جو استقبال ڪيو.جن بعد ۾ پنهنجو تعارف هالار،هريش ۽ مهراڻ طور ڪرايو. هريش ٻڌايو ته مريخ ۽ وينس تي انساني رهائش کي مڪمل ڪرڻ ۾ سندن سنڌ جي فلڪياتي ماهرن جو عمل دخل آهي ۽ ڊيوڊ! مهراڻ ٻڌايو ته هن وقت هو ٽئي ڄڻا اسڪاءِ ليم جي گنبذ ۾ تجربن کي پائيه تڪميل تي پهچائي رهيا هئا هالار ٻڌايو ته روس ۽ آمريڪا بعد سنڌ ئي آهي جيڪو سج جي دنيا باري ۾ تجربا ڪري رهيو آهي ۽ سندن هٿرادو گرهه سج جي حدن ۾ داخل ٿي چڪا هئا.“ ڊينس تفصيل ٻڌايس.
”واقعي ڊيوڊ اهي تمام محنتي آهن !..هاڻي تون ٻڌاءِ،ڀلا ڪڏهن اسان وٽ پهچندين؟“
”مان هاڻي ئي خلا ياترامرڪز وڃان پيو.“
”اوڪي هاڻي مارمر سان ڳالهاءِ!“
”هي ..........لَوِ ڊيوڊ!“
”زندگي تو بنا نٽهڻ جو پاڇو آهي ريئلي مارمر!“
”ڊيوڊ، سچ پڇين ته مونکي به خوشي تو بنا ڏور ٽٽل لغڙ جيان ٿي لڳي، انسان ڌرتئَ کان ڀل ڪوهين ڏور هليو وڃي ته به غمن جا پاڇا پٺيان ڊوڙندا اچن ٿا، هيترن مسرتن هوندي به ناخوش آهيان ڊيوڊ!“
”مارمر، مان هن وقت خلا ياترا ۾ آهيان ۽ بوڪنگ ڪرائي رهيو آهيان.“
”مون کان جدا ٿي ڪئين ٿو محسوس ڪرين!!؟؟
”ويڳاڻو ويڳاڻو........ڪنهن اڪيلي پکيءَ جيان ! جو صحرا ۾ رهندو هجي ۽ ويجهو ڪابه ڊنڍ نه هجي.“
”.......ته پوءِ مونسان شاديءَ لاءِ ڇو انڪار ڪيئي!!؟؟
”مارمر مان محبت ۾ ميلاب جو مخالف آهيان! مون وٽ ميلاپ عشق جو زوال وارو تصور آهي.... ۽ ها 31.12.2123 تي منهجي منزل تون هوندئين، جو خلا ياترا مان تارخ ملي آهي.“
”آئم سو هيپي ڊيوڊ!مان بيان نه ٿي ڪري سگهان ته مونکي ڪيڏي خوشي ٿي آهي .“
واڪي باءِ، توکي هاڻي حقيقي اکين سان ڏسبو!“
”باءِ، ماءِ سوئيٽ هارٽ“
ڊيوڊ کي ڪمپيوٽرواچ واري ٻانهن سڌي ڪندي جيڪلائين ياد آئي، ”آئيم سوري جيڪي!مان نه اچي سگهيس.“دل ۾ ڀڻڪندي ڊيوڊ گهر طرف موٽڻ لاءِ فٽ پاٿ تي چڙهي بيٺو. ڪلوننگ ماستر جي اڳيان نيز بوٿ جڳ ”ارجنٽ نيوز“ بٽڻ سپارڪلنگ ڪري رهيو هئو.ڪارڊ وجهي اخبار ڪڍي پڙهڻ لڳو.
” آمريڪا جا ڪيميڪل ليبس هڪ زوردار ڌماڪي سان تباهه ٿي ويا.“ هو تفصيل پڙهڻ بنا اخبار ڊسٽ بن ۾ اڇلي فوٽ پاٿ تي چڙهي بيٺو.هن لاءِ پنج ڏينهن پنج صديون بڻجي گذريا.
مقرر ڪيل تاريخ تي ڊيوڊ خلا ياترا مرڪز پهچي چڪو هو ان کان اڳ هن مارمر سان رابطو ڪيو ۽ کيس اچڻ جي خوشخبري ٻڌائي. نيٺ ٽوم هال ڊيوڊ،لارينس ۽ جيمس خلائي جهاز اندر ويهي، ها ۾ داخل ٿيا . ڌرتئَ کان 75 ميل مٿي جهاز جي خلااندرداخل ٿيندي ئي جهاز جي ڪيبن ۾ آڪسجن گئس جي ٽنڪي کي باهه لڳي وئي پر ”اسپري“ بٽڻ دٻائڻ سان آخر باهه وسائي وئي. خلا ياترا مرڪز جي طرفان پائيليٽ کي اڳتي وڌڻ کان روڪيندي واپس مڙڻ جو ميسيج مليو، جو جهاز جي سڙي وڃڻ جو انديشو هئو. خلائي جهاز وپس فضا ۾ داخل ٿيو ۽ پنهنجي مقرر ڪيل رستي تان هٽڻ ڪري ٻيهر خلا ۾ داخل ٿيو. داخل ٿيندي ئي زميني ڪنٽرواداري جي اسڪرين تان گم ٿي ويو.
مارمر واچ ڪمپيوٽر تي ڊيوڊ سان رابطي جي ڪوشش ڪئي ور سڪرين تي کيس دونهون نظر آيو .هن واچ ڪمپيوٽر جو”اسپيشل نيز“ بٽڻ دٻايو،“خلائي جهاز حادثي جو شڪار ٿي ويو ۽ لطيف اسڪاءِ ليب پاران خلا ۾ ڀٽڪندڙ خلائي جهاز ڏٺو ويو.“ جون خبرون پڙهندي مارمر جا ڳوڙها واچ ڪمپيوٽر جي سڪرين تي ڪريا.
”ماءِ سوئيٽ هارٽ مارمر!غم نه ڪر، سڀ ڪجهه ٺيڪ ٿي ويندو، مونکي ڊيوڊ جي خبر ملي آهي، سندن خلائي جهاز روس جي زميني ۽ خلائي روٽ طرف وڃين رهيو آهي ،اميد ته هو بچي ويندا.“
”ڊينس!ڊينس!تنهنجي واچ ڪمپيوٽر واري وارو نيوز وارو بٽڻ اسپارڪلنگ ڪري رهي آهي.“ اچانڪ مارمر دانهن ڪندي ڊين کي چيو . “
ڊينس ”اسڪرين اپ “ بٽڻ دٻايو، سندس واچ ڪمپيوٽر جي ننڍي اسڪرين مٿي نڪري آئي ۽ کيس”لطيف اسڪاءِليب پاران ڀٽيڪل جهاز تي گرفت حاصل“ جي خبر ۽ جهاز نظر آيا.ڊينس مارمر کي دلجاءِ ڏني ۽ کيس ڪمري ۾ وٺي آيو.مامر کي صوفي تي ويهاري، پاڻ پنهنجي ڪمري ۾ سمهڻ هليو ويو.مامر ڊيوڊ جي سوچن ۾ گم هئي،اداسي هٽائڻ لاءِ ٽي دفعا اکيون ڇڀنيائين ته ڀت تي ٽي وي اسڪرين ظاهر ٿي، جتي دنيا کي ٻه صديون اڳتي ڏيکارڻ بابت فيچر هلي رهيو هو. هن هٿ سڌو ڪيو ته چينل تبديل ٿي ويو،هن وري هٿ سڌو ڪيوته ٻيو چينل شروع ٿيو. هن کي سڪون نه ٿي آيو،ٽي دفعا اکيون ڇنڀيائين ته تي وي اسڪرين غائب ٿي وئي.
اچانڪ کيس در جي مٿان لڳل اسڪرين تي”ٽي مهمان“جو پيغام مليو،مامر دروازي کان نڪري ڊرائنگ روم ۾ پهتي ته هن جي اکين معجزو پسيو.
”ڊيوڊ..........!!!مئريڪل!!!“
”معجزونه!.... مهرباني لطيف اسڪاءِ ليب جي مهربانن جي، جن پنهنجو قيمتي صرف انسانيت جي خدمت ناتي ضايع ڪري مونکي بچايو ۽ هي آهن هالار ۽ هريش،سنڌ جا سائنسدان“ ڊيوڊ ورنايو.
”توهان ۽ توهان جي ملڪ جي مهرباني !“مارمر ڏک ۽ خوشئَ جي گڏيل تاثر سان چيو.”سنڌ دي گريٽ!“
”اسان کي افسوس آهي جو اسان ٻين کي بچائي نه سگهياسون.“ هالار افسوس جو اظهار ڪندي چيو.
”جلدي اچو! پنهنجي برقي جهاز ڪلوننگ ذريعي ٺاهيل انسان سميت سج جي حد ۾ داخل ٿي چڪو آهي ۽ انسان اڃان زنده آهي.“ مهراڻ جو موڪليل ٻانهن ۾ ٻڌل جديد اوزار وسيلي هالار ۽هريش کي مليو.
”اسان پنهنجي هڪ اهم مشين جي ڪاميابي پنهنجي اسڪاءِليب تي وڃين رهيا آهيون جو هڪ خاص تجربي مڪمل ڪرڻو آهي.“هالار ۽ هريش صوفي تان اٿندي مامر ۽ ڊيوڊ کي چيو.
مارمر ۽ ڊيوڊ کين الوداع ڪيو ۽ پاڻ ۾ هڪ ٻئي سان دلين جي روح رهاڻ ڪرڻ لڳا، ان کان اڳ هالار ۽ هريش مريخ تان اڏامي چڪا هئا.