• ابراهيم کرل
نثري نظم پينگهه جي لوڏن جيان آهي، ڪنهن کي سرور آڇيندو آهي، ته ڪنهن کي لوڏي کان پوءِ اوڪارا ۽ اجهڪا.
نثري نظم کي ڪن محققن ته شاعري مڃڻ کان ئي انڪار ڪيو آهي ۽ ڪن وري خيال جي آڌاريل اڏام وسيلي جذبن جي سچائيءَ سبب نثر ۽ نظم جو ميل ڄاڻائي، نالو ئي ”نثري نظم“ رکيو اٿس.
روشن شيخ جا نثري نظم به چِٽَ جي موسم ۾ ڏکڻ جي هير جهڙا آهن، جن مان خيال جي پختائي، لفظن جي رنگيني ۽ احساسن جو اولڙو پڙهندڙ کي سوچڻ تي مجبور ڪري وجهي ٿو. خيال کي پاڻيءَ جي مٿان تاري بيهارڻ ئي شاعر جو ڪمال هوندو آهي. عڪس جي جادوگري ئي شاعر جي مشاهدي کي مانُ ڏياريندي آهي. جيئن سندس نظم ”ڪوڙيون ڳالهيون“ ۾ لفظن کي هن ٻٽي معنائن ۾ ڪم آندو آهي. ”مونکان ڪو به درديلو نظم نٿو لکجي“..... جڏهن ته سندس درد هنن سٽن ۾ ئي موجود آهي.... يا وري ”مان ته اڪيلائيءَ ۾ روئڻ به ڇڏي ڏنو آهي“.
يا وري هن نثري نظم جو ڪلائميڪس پڙهو:
منهنجين انهن ڪوڙين ڳالهين تي
ٻيو ڪو پت ڪري نه ڪري
پر مونکي يقين آ
تون پت ضرور ڪندينءَ.....
محبوبا سان اهڙي ذو معنيٰ انداز ۾ مخاطب ٿيڻ، ڪنهن شاعر جي انهيءَ حِسَ کي ظاهر ڪري ٿو ته لفظن جي ڪڙاڻ ڇا هوندي آهي ۽ لفظن جو ميٺاڄ ڇا هوندو آهي؟! روشن لفظن جي انهيءَ حسي معنيٰ کي خوب ڄاڻي ٿو.
هڪ ٻي نثري نظم ۾ هو چوي ٿو ته:
مونکي نثري نظم وڻندا آهن
۽ تون
غزل ان باڪس ڪري آف لائين ٿي ويندي آن
محبوب جي ناپسنديدگيءَ کي هن ڪهڙن نه شاندار لفظن ۾ بيان ڪيو آهي. اصل ۾ محبوب جو اهي ادائون، بي رخيون، من مستيون ئي عاشق جي جيئڻ جو سبب بڻجنديون آهن. اهي ماڻا، بي رخيون ئي شاعر جي لفظن کي سَتُ بخشيديون آهن. اشارو، ڪنايو ئي شاعريءَکي سونهن بخشيندو آهي. اهڙا ڪيترائي ذو معنيٰ لفظ، روشن جي نثري نظمن کي سونهن بخشين ٿا ۽ ان جي خيالي هَڙَ کي وزنداز بڻائين ٿا. اهڙي هَڙَ جڏهن کلي اوهان آڏو نکري نروار ٿيندي ته اوهان به اها خواهش ضرور ظاهر ڪندؤ ته شالَ اهڙي ميڙي چونڊي اوهان جي به هجي.... روشن ته روشني ڦهلائي رهيو آهي. شال اهو روشنيءَ جو ڦهلاءَ هميشه جاري رهي ۽ اهالاٽ ڪڏهن به نه وسامي.