• فراق هاليپوٽو
مونکي روشن شيخ جا نثري نظم فقط ان ڪري ئي ناهن وڻندا، جو انهن ۾ رومانوي عڪس سگهاري انداز سان بيان ٿيل آھن، پر هڪڙي حيرت سان گڏ انهن نظمن کي منهنجي دل ان ڪري به پسند ڪندي آھي، جو اهي زندگيءَ جي ڪيترن ئي لنوائڻ جھڙن لمحن کي به پاڻ ۾ سمائي ڇڏيندا آھن. سندس نثري نظمن جي اها همه گيري، فڪري طور ڪيتري پکيڙ رکي ٿي، يا عرفان ۽ ادراڪ جا ڪيترا دروازا ٿي کولي، آئون انهيءَ تي ان ڪري به ڪونه ڳالهائيندس، جواهو ڪم خد انهن کي ئي ڪرڻو آھي. اگر توهان جا سڀئي حواس سلامت آھن، ته يقين ڄاڻو ته اهي هر پل توهان جي حواسن تي حاوي هوندا.
هڪڙي ٻي خوبصورت حقيقت اها به آھي ته روشن نظم لکڻ مهل، طويل يا مختصر نظم لکڻ جي چڪر ۾ ناهي پيو. نظم جيتري جاءِ والارڻ چاهين ٿا، کين ايتري ئي جاءِ ڏي ٿو ۽ نظمن کي فضول پڻي کان بچائي ٿو ۽ هر نثري نظم کي پنهنجي هڪ الڳ وحدانيت بخشي ٿو. سندس نظمن جو ڪلائيمڪس به جيترو ڳوڙھو آھي، ايترو ئي هڪ ڏسا کي گهيري ۾ آڻي، گهرو به ڪري ٿو ۽ سندس لهجو وري اهڙو ڌيمو ۽ ملائم آھي، جو دل چاهيندي آھي انهن کي منظوم روپ ڏيئي گنگنائجي.
نثري نظم جيڪڏهن هڪ اڻ جھل جذبي کي اظھارڻ جو نانءُ آھي، ته آئون يقين سان چوان ٿو ته پنهنجي نزول وقت اهو روشن جي ڪنهن به رڪاوٽ کي درياءَ جيان لوڙھي وڃي ٿو.
منهنجي اها خواهش تمنا ۽ دعا آھي ته منهنجو هي محترم دوست پنهنجي دل ۽ زندگيءَ جي سمورين سچاين سان ههڙا ڀرپور نثري نظم سرجيندو رهي، جيڪي فقط سندس سڃاڻپ ئي نه بڻجن پر نقادن تي اها ڳالهه به واضح ڪن ته سچيت تخليقڪارن جي هر سٽ پنهنجي لکجڻ جا جواز به پاڻ سان گڏ کڻي ايندي آھي.