پياس رڻن ۾ جر،
ووڙڻ نڪتي آ.
سسئي بڻجي دل،
ڪوهن ۾ دلبر،
ووڙڻ نڪتي آ.
خاڪِ مقتلَ ۾،
بيوه پنهنجو ور،
ووڙڻ نڪتي آ.
گوري سپنن ۾،
جيئڻ جو منظر،
ووڙڻ نڪتي آ.
گم ٿيل هستيءَ کي،
ڪا اورانگهي گهر،
ووڙڻ نڪتي آ.
هوشو، هيمونءَ جان،
ڌرتي ڪو گوهر،
ووڙڻ نڪتي آ.
شاعري
صحرا جهڙا خواب
هي ڪتاب نوجوان شاعر مخمور رضا جي واين جو مجموعو آھي ساجد سنڌي لکي ٿو:
”نهايت نفيس سڀاءَ ۽ معصوم صورت جي هن قلم ڌڻيءَ جيترو تيزيءَ سان لکيو آهي، اوترو ئي سندس شاعريءَ ۾ وڌيڪ نکار پيدا ٿيڻ لڳو آهي ۽ کيس ڀرپور موٽ به ملي آهي، اهوئي سبب آهي جو مخمور ٿوري عرصي ۾ محبت ۽ مڃتا جا ايترا ته موتي ميڙيا آهن جو پاڻ “اسان جي منزل، اڃان به اڳتي” جو ورد پچاريندي ٿڪجي نه ٿو. ھن مجموعي ۾ سندس اندر ۾ وڍ وجهندڙ پيڙائن ۽ ڀوڳنائن جا اولڙا پنهنجي موجودگيءَ احساس کان آشنا ڪرائين ٿا.“
”نهايت نفيس سڀاءَ ۽ معصوم صورت جي هن قلم ڌڻيءَ جيترو تيزيءَ سان لکيو آهي، اوترو ئي سندس شاعريءَ ۾ وڌيڪ نکار پيدا ٿيڻ لڳو آهي ۽ کيس ڀرپور موٽ به ملي آهي، اهوئي سبب آهي جو مخمور ٿوري عرصي ۾ محبت ۽ مڃتا جا ايترا ته موتي ميڙيا آهن جو پاڻ “اسان جي منزل، اڃان به اڳتي” جو ورد پچاريندي ٿڪجي نه ٿو. ھن مجموعي ۾ سندس اندر ۾ وڍ وجهندڙ پيڙائن ۽ ڀوڳنائن جا اولڙا پنهنجي موجودگيءَ احساس کان آشنا ڪرائين ٿا.“
- 4.5/5.0
- 879
- 223
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مخمور رضا
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- پبلشر نوٽ
- پنهنجي پاران
- مخمور رضا ۽ وائي
- وايون
- عرشن، فرشن ۾
- صادق سروَر تي،
- بيڪس جو نعرو،
- اُمت ها سادات سان،
- منهنجو آ سنسار،
- ڪنهن لئه جهاڳي ٿِي اڃان؟
- ساهن سان محبوب جون،
- ڪا تعزير ٻڌاءِ،
- آئيندي جو عڪسُ،
- لمحو لمحو ڄڻ،
- چُمن منهنجي چپن کي ٿا،
- چُمندي مِٽي سنڌ جي،
- اندر جي ٻولي،
- ڦٽَ جيان ڪُرندو،
- آخر رڱجي رتُ سان،
- ميرا هاسين، چنڊ جيئن،
- جيونُ دردن جي،
- دل جا کولي پَرَ،
- ڪنهن کي ڳوليندي هتي،
- وڻَ، ٻنيون، ٻارا،
- ويندو لمحي ۾ هتي،
- آکيرين کي باهه ڏئي،
- من جي زنگيل آرزو،
- آڳنڌ سندي هير،
- پاڙي ۾ محبوب جي،
- رَسو پَکي ۾ ٻَڌي،
- ڪاري ڪاري راهه ۾
- آزادي ملندي،
- منهنجي گهر جو واءُ،
- منهنجو من ۽ ماس،
- آءُ! ستارن تي،
- جاڳ ۾ سپنا ڏسين،
- شاهد رهندا درد هي،
- منهنجو موهڻ لاءِ من،
- ڇم ڇم ڪندي ڇير سان،
- پنبڻين سان هر راهه مان،
- موهه جي ميندي هڻي،
- تنهنجي! دل جي محل جو،
- مٽي ڳوهي اُن منجهان،
- نيري ساڙهيءَ ۾ نچي،
- اکين کي اڄ به خوابن مان،
- منهنجي ساهن ۾ اچي،
- ايئن نه منهنجي راهه ۾،
- احساسن کي چهڪَ ڏئي،
- تنهائيءَ جي ڪنڌ تي،
- جيئري دردن جو ڪفن،
- بي چينيءَ جي مند ۾،
- موتيي جيئن مهڪي،
- ريتن، رسمن ۾ وئي،
- ڀريل هي ويسَ پائين ٿي،
- سُپَت جا سُلطان!،
- ماڻي آجو ماڳ
- منهنجي نازڪ ساهه تي،
- ڏُڌُ ولوڙيندڙَ،
- ٽُڪرا پنهنجي ذات جا،
- توکان وڌ مون کي پرين!،
- دردن جي جاگير،
- احساسن جي رنگ سان،
- مهڪندو ٻيهر چمن،
- خود کي ڳوليان ٿو،
- هلندڙ پَکي ۾ لڳي،
- ڏک ڏانئڻ الا!،
- پياس رڻن ۾ جر،
- هٿ، تنهنجا! ڳل ڇهي،
- سُڏڪي ڳوڙهن سان،
- جگنو بڻجي جيءُ!،
- پاڇي هيٺان موت جي،
- پنهنجو خُون ڪيان،
- احساسن جي باغ ۾،
- گونجي صدين کان پيو،
- خوشبو ويندس ٿي،
- جِن ۾ پياري پريت آ،
- پنڇين سندي لات جيئن،
- لائون ڏيئي درد سان،
- مهڪي پيا رابيل هِن،
- توکي ماريندسُ،
- ٻولي ٿو ٻاڙو،
- سسئيءَ جيئن دلدار،
- سورَ توسان سليان،
- ڪنهن لئه آن بيتاب،؟
- پنهنجي عيبن ۾ اسان،
- قدرت جا ڪي پرهه جو،
- مهڪندڙ مند جان،
- ڌارين جيئن رهندو،
- وطن جو ڀرم ٽوڙيندي،
- پل پل منهنجي حال کي،
- آسون ۽ سپنا،
- امڙ جي جوان خوابن جا،
- منهنجي بنجر روح تي،
- “سهڻي شاعره، پياري ڀيڻ سنڌو پيرزادو جي نانءِ”
- منهنجي نيڻن کان سڀئي
- ڌرتي سرتيءَ لئه سدا،
- ڌرتيءَ تي آڪاس تان،
- دل جي ڀيدن جون پيون،
- انائن جا محل ڊاهي،
- ساڙي ڇوڏن سان،
- ساهن جو سارو سفر،
- دل نوحه گر بڻيل،
- ٿاٻا کائيندو،
- کپُر جان تقدير! هيئن،
- ريءَ پرڙن جي اُڏان،
- پٿر جي آڪاس کي،
- سُڏڪَندي، رات سان،
- مک تي زوريءَ کوکلا،
- ڏکن جي ڏيهه لاڙي وئي،
- منهنجي دل معصوم جو،
- مي محبت جو پي،
- آس جي هر جُهڳي،
- دنيا! تنهنجو رنگ،
- اوکايون سڀ طئه ڪري،
- لاش الا! ٿي ويو،
- پن جي ٻيڙي ٿو ڇڪي،
- خواب ڪي سرها ڏسڻُ،
- واهڻ مان ويران،
- هر شي کان نيارو،
- ڪهڙا خواب ڏسان،؟
- ڊاهي سارو ڊوهه،
- نيڻ وڃائي راهه ۾،
- جيئن ئي ساهن تي رسين،
- اکڙين ۾ اُلڪا،
- ونجهليءَ جيئن ٻُرين،
- مرڪي، ڌرتيءَ جي،
- پنهنجا ئي پاڇا،
- جلن ٿا احساس،
- مونکي جيئڻ جا سدا،
- اڄ به اکين جي پيار جو،
- ڄمڻ کان ئي پهرِيان،
- پنهنجي پاڇي کان،
- ڀرت ڀريندي، محب جي
- ويڙهي ۾ سُهڻا کڻي،
- بئڪ ٽائيٽل پيج
ووڙڻ نڪتي آ.
سسئي بڻجي دل،
ڪوهن ۾ دلبر،
ووڙڻ نڪتي آ.
خاڪِ مقتلَ ۾،
بيوه پنهنجو ور،
ووڙڻ نڪتي آ.
گوري سپنن ۾،
جيئڻ جو منظر،
ووڙڻ نڪتي آ.
گم ٿيل هستيءَ کي،
ڪا اورانگهي گهر،
ووڙڻ نڪتي آ.
هوشو، هيمونءَ جان،
ڌرتي ڪو گوهر،
ووڙڻ نڪتي آ.