دنيا! تنهنجو رنگ،
ڄاتو پيڙا ۾ پچي.
دوکا کائي سخت ڪي،
جيئڻ سندو ڍنگ،
ڄاتو پيڙا ۾ پچي.
پئسي تي ئي ٿو وڄي،
چاهت وارو چنگ،
ڄاتو پيڙا ۾ پچي.
پنهنجي قسمت تي سدا،
چڙهيل هوندو زنگ،
ڄاتو پيڙا ۾ پچي.
ڪيڏو زهريلو رضا!،
غربت جو آ ڏنگ،
ڄاتو پيڙا ۾ پچي.
شاعري
صحرا جهڙا خواب
هي ڪتاب نوجوان شاعر مخمور رضا جي واين جو مجموعو آھي ساجد سنڌي لکي ٿو:
”نهايت نفيس سڀاءَ ۽ معصوم صورت جي هن قلم ڌڻيءَ جيترو تيزيءَ سان لکيو آهي، اوترو ئي سندس شاعريءَ ۾ وڌيڪ نکار پيدا ٿيڻ لڳو آهي ۽ کيس ڀرپور موٽ به ملي آهي، اهوئي سبب آهي جو مخمور ٿوري عرصي ۾ محبت ۽ مڃتا جا ايترا ته موتي ميڙيا آهن جو پاڻ “اسان جي منزل، اڃان به اڳتي” جو ورد پچاريندي ٿڪجي نه ٿو. ھن مجموعي ۾ سندس اندر ۾ وڍ وجهندڙ پيڙائن ۽ ڀوڳنائن جا اولڙا پنهنجي موجودگيءَ احساس کان آشنا ڪرائين ٿا.“
”نهايت نفيس سڀاءَ ۽ معصوم صورت جي هن قلم ڌڻيءَ جيترو تيزيءَ سان لکيو آهي، اوترو ئي سندس شاعريءَ ۾ وڌيڪ نکار پيدا ٿيڻ لڳو آهي ۽ کيس ڀرپور موٽ به ملي آهي، اهوئي سبب آهي جو مخمور ٿوري عرصي ۾ محبت ۽ مڃتا جا ايترا ته موتي ميڙيا آهن جو پاڻ “اسان جي منزل، اڃان به اڳتي” جو ورد پچاريندي ٿڪجي نه ٿو. ھن مجموعي ۾ سندس اندر ۾ وڍ وجهندڙ پيڙائن ۽ ڀوڳنائن جا اولڙا پنهنجي موجودگيءَ احساس کان آشنا ڪرائين ٿا.“
- 4.5/5.0
- 879
- 223
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مخمور رضا
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- پبلشر نوٽ
- پنهنجي پاران
- مخمور رضا ۽ وائي
- وايون
- عرشن، فرشن ۾
- صادق سروَر تي،
- بيڪس جو نعرو،
- اُمت ها سادات سان،
- منهنجو آ سنسار،
- ڪنهن لئه جهاڳي ٿِي اڃان؟
- ساهن سان محبوب جون،
- ڪا تعزير ٻڌاءِ،
- آئيندي جو عڪسُ،
- لمحو لمحو ڄڻ،
- چُمن منهنجي چپن کي ٿا،
- چُمندي مِٽي سنڌ جي،
- اندر جي ٻولي،
- ڦٽَ جيان ڪُرندو،
- آخر رڱجي رتُ سان،
- ميرا هاسين، چنڊ جيئن،
- جيونُ دردن جي،
- دل جا کولي پَرَ،
- ڪنهن کي ڳوليندي هتي،
- وڻَ، ٻنيون، ٻارا،
- ويندو لمحي ۾ هتي،
- آکيرين کي باهه ڏئي،
- من جي زنگيل آرزو،
- آڳنڌ سندي هير،
- پاڙي ۾ محبوب جي،
- رَسو پَکي ۾ ٻَڌي،
- ڪاري ڪاري راهه ۾
- آزادي ملندي،
- منهنجي گهر جو واءُ،
- منهنجو من ۽ ماس،
- آءُ! ستارن تي،
- جاڳ ۾ سپنا ڏسين،
- شاهد رهندا درد هي،
- منهنجو موهڻ لاءِ من،
- ڇم ڇم ڪندي ڇير سان،
- پنبڻين سان هر راهه مان،
- موهه جي ميندي هڻي،
- تنهنجي! دل جي محل جو،
- مٽي ڳوهي اُن منجهان،
- نيري ساڙهيءَ ۾ نچي،
- اکين کي اڄ به خوابن مان،
- منهنجي ساهن ۾ اچي،
- ايئن نه منهنجي راهه ۾،
- احساسن کي چهڪَ ڏئي،
- تنهائيءَ جي ڪنڌ تي،
- جيئري دردن جو ڪفن،
- بي چينيءَ جي مند ۾،
- موتيي جيئن مهڪي،
- ريتن، رسمن ۾ وئي،
- ڀريل هي ويسَ پائين ٿي،
- سُپَت جا سُلطان!،
- ماڻي آجو ماڳ
- منهنجي نازڪ ساهه تي،
- ڏُڌُ ولوڙيندڙَ،
- ٽُڪرا پنهنجي ذات جا،
- توکان وڌ مون کي پرين!،
- دردن جي جاگير،
- احساسن جي رنگ سان،
- مهڪندو ٻيهر چمن،
- خود کي ڳوليان ٿو،
- هلندڙ پَکي ۾ لڳي،
- ڏک ڏانئڻ الا!،
- پياس رڻن ۾ جر،
- هٿ، تنهنجا! ڳل ڇهي،
- سُڏڪي ڳوڙهن سان،
- جگنو بڻجي جيءُ!،
- پاڇي هيٺان موت جي،
- پنهنجو خُون ڪيان،
- احساسن جي باغ ۾،
- گونجي صدين کان پيو،
- خوشبو ويندس ٿي،
- جِن ۾ پياري پريت آ،
- پنڇين سندي لات جيئن،
- لائون ڏيئي درد سان،
- مهڪي پيا رابيل هِن،
- توکي ماريندسُ،
- ٻولي ٿو ٻاڙو،
- سسئيءَ جيئن دلدار،
- سورَ توسان سليان،
- ڪنهن لئه آن بيتاب،؟
- پنهنجي عيبن ۾ اسان،
- قدرت جا ڪي پرهه جو،
- مهڪندڙ مند جان،
- ڌارين جيئن رهندو،
- وطن جو ڀرم ٽوڙيندي،
- پل پل منهنجي حال کي،
- آسون ۽ سپنا،
- امڙ جي جوان خوابن جا،
- منهنجي بنجر روح تي،
- “سهڻي شاعره، پياري ڀيڻ سنڌو پيرزادو جي نانءِ”
- منهنجي نيڻن کان سڀئي
- ڌرتي سرتيءَ لئه سدا،
- ڌرتيءَ تي آڪاس تان،
- دل جي ڀيدن جون پيون،
- انائن جا محل ڊاهي،
- ساڙي ڇوڏن سان،
- ساهن جو سارو سفر،
- دل نوحه گر بڻيل،
- ٿاٻا کائيندو،
- کپُر جان تقدير! هيئن،
- ريءَ پرڙن جي اُڏان،
- پٿر جي آڪاس کي،
- سُڏڪَندي، رات سان،
- مک تي زوريءَ کوکلا،
- ڏکن جي ڏيهه لاڙي وئي،
- منهنجي دل معصوم جو،
- مي محبت جو پي،
- آس جي هر جُهڳي،
- دنيا! تنهنجو رنگ،
- اوکايون سڀ طئه ڪري،
- لاش الا! ٿي ويو،
- پن جي ٻيڙي ٿو ڇڪي،
- خواب ڪي سرها ڏسڻُ،
- واهڻ مان ويران،
- هر شي کان نيارو،
- ڪهڙا خواب ڏسان،؟
- ڊاهي سارو ڊوهه،
- نيڻ وڃائي راهه ۾،
- جيئن ئي ساهن تي رسين،
- اکڙين ۾ اُلڪا،
- ونجهليءَ جيئن ٻُرين،
- مرڪي، ڌرتيءَ جي،
- پنهنجا ئي پاڇا،
- جلن ٿا احساس،
- مونکي جيئڻ جا سدا،
- اڄ به اکين جي پيار جو،
- ڄمڻ کان ئي پهرِيان،
- پنهنجي پاڇي کان،
- ڀرت ڀريندي، محب جي
- ويڙهي ۾ سُهڻا کڻي،
- بئڪ ٽائيٽل پيج
ڄاتو پيڙا ۾ پچي.
دوکا کائي سخت ڪي،
جيئڻ سندو ڍنگ،
ڄاتو پيڙا ۾ پچي.
پئسي تي ئي ٿو وڄي،
چاهت وارو چنگ،
ڄاتو پيڙا ۾ پچي.
پنهنجي قسمت تي سدا،
چڙهيل هوندو زنگ،
ڄاتو پيڙا ۾ پچي.
ڪيڏو زهريلو رضا!،
غربت جو آ ڏنگ،
ڄاتو پيڙا ۾ پچي.