ڌرتي سرتيءَ لئه سدا،
شعلن کي ڇُهندي،
سَرهائي ٿيندي اٿم.
سنڌڙي! تنهنجي سونهن تي،
ڪوتائون لکندي،
سَرهائي ٿيندي اٿم.
گهايل جي ڪنهن گهاءَ تي،
مرهم ڪا رکندي،
سَرهائي ٿيندي اٿم.
روز نئين سِر ڍوليا!،
عشق هٿان ڪُسندي،
سَرهائي ٿيندي اٿم.
منهنجي آلي ديد کي،
هوءَ ڏسي کلندي،
سَرهائي ٿيندي اٿم.
تنهنجي سڏ تي بي وفا!،
ڇو هر هر ورندي،
سَرهائي ٿيندي اٿم.