سروپ ڪروپ
اندر ۾ :- سڙڻ، پڄرڻ، کامڻ، تن تنوئس ڇاجي؟؟
سي ئي جوڀن ڏينھن :-
سوچي ٿي.... ”جيئري دوزخ ۾ آهيان، ڌرتي ڦاٽي تہ اندر هلي وڃان سورن کان تہ ڇٽي پوندس.... ڪيڏو نہ سک هيو اڳي.... ۽ هاڻ.... ان مندر ۾ ويندس....... گل آڏو بيھندس.... اتي.... مون کان پاٺ نہ پڄندو........ اڄ وڃان بہ نہ ها، پر بابا چيو ”پٽ وڃ سنسار جو نيم ئي اهو آهي. ڀڳوان کي وڃي وينتي ڪر تہ جيئن حياتي تہ سک سان گذرئي......“
ڪانڊين، ٽانڊين، ٻاٻرين پچي پئي، ويڄون ويل، اندر ۾ شمشان سمايل، پيرن ۾ پکڙ پيل، گرڪن جا کرڪا سنکن جا گهگها آواز ٻڌندي بہ مرگهٽ جيان مئل قدم کڻندي وڃي رهي آهي. اڳ آرتي هٿن ۾ وک وک تيز مندر ۾ پھچڻ جو اجهل اُتساھہ ۽ هاڻ.
سوچي ٿي.... ”مان سماڌيءَ آڏو بيھندس، ان سماڌيءَ آڏو....“ ۽ اها سماڌي جوڳيءَ جي آهي. ڇو تہ من جون مرادون ماڻڻ لاءِ جوڳيءَ در وينتي ڪجي، ڀڳوان جي دل وارو آهي، ان سماڌي آڏو سڀ جهونگارين:
اوم اوم پرڀو شانتي!
اوم اوم پرڀو شانتي!
ان سماڌيءَ آڏو گجر گهڻا گهايا. نيٺ پاڻ ئي لڳس گهاءُ، انھن شانت اکين جو، جيڪي هيون چندر جون. مک موڪرو، چندر نسورو چنڊ پر چنڊ منجهہ چندر جهڙيون شانت ٻہ اکيون ٽيون نڪ ڪٿي اکيون مليون اکين سان ڪي ڏور بہ اوڏا سپرين. ٻنھي جي منھن تي مرڪ، قرب جي ڪانڊ ”اکين ۾ ٿي ويھہ تہ آءٌ واري ڍڪيان“ سڀ جهونگارين:
اوم اوم پرڀو شانتي!
اوم اوم پرڀو شانتي!
چندر سندس ڀرسان بيھي جهونگاريو پيو:
اوم اوم پــرڀــو شـــانــتـي!
اوم اوم ”پرملا“ شانتي!
ٽھڪ اُٿيا، گل کڙيا، فاصلا گهٽيا، سک ٿيا. املھہ پرين مٿان ٻرڪيا راڻو ريجهي آيو. من اندر سمونڊ خوشين جون ڇوليون.
جيئن مينھن ڪنڍيءَ پور، جيئن ڳنڍيون منجهہ ڳنڍير، جيئن ڪڙو منجهہ ڪڙي، جيئن لايو لام الف سين، جيئن پاڻياريءَ سر ٻھڙو، تيئن چندر ۽ پرملا لڪي لوڪان رائين“.... ”پرملا جت آڪاش پتا، ڌرتي ماتا ڀاڪر پائن ٿا. تون ۽ مان بہ اوستائين هلنداسين........ سنھن تنھنجو“
ڪامڻ ڪري ويس اهي اونھيون ڪلاچيءَ جي ڪن جهڙيون اکيون ڳڙڪائي ويس. هوش آيس ان وقت جڏهن ميھار سڏ سڻيس ۽ کيس سسئي ۾ سيسنار ڄنگهہ ڄرڪي وات ۽ سنسار جي اونھي دهشت دم درياه ۾ لڙهڻ لڳي، جت ڪنن جھڙا ڪڙڪا ۽ هن جا سڏڪا. بس موت جي انتظار ۾؟؟! ڇو؟؟
هيڪلي ڪيئن ويندي، آڪاش پتا ڌرتي ماتا جي ڀالڪ پاتائين. ڍول، ڍولڻ، پرين، سپرين، مٺو، منٺار، محبوب موڪلائڻ بنا وڃي باھ جي ڀنڀٽ ۾ پيو.
ارٿيءَ مٿان مچ مھل هن جي اندر ۾ باھہ پڄرڻ لڳي. آسون چڻنگن جيان اُڏنديون گم ٿينديون ويون، هڪ وڏو ٽڪاءُ ٿيو ۽ هن جي جيون جي وڏي ۾ وڏي آس وڏي ٽڪاءَ سان گم ٿي ويئي. ”پٽ“؟؟ ”پٽ“!!؟
سوچي ٿي:-....... مان.... ان کي گل آڏو نہ بيھندس لنگ مٿان رکيل گل کي نہ ڏسندس.... ڀائي چئي تہ ”پٽ“ پن ان لنگ کان اهو ڳاڙهو گل ”سنيل“ جي صورت وٺي تنھنجي پيٽ جي دلي مٿان ترندو.......
پر – پر، وينجهار ويو، راڻو رسي ويو، متارو مري ويو، لاهوتي لڏي ويو، ڪھڙي منجهہ رهندي هوت ريءَ...... نہ وارث نہ ويجهو نہ سڱ نہ سياڪو. پرين پڄاڻا آيس اولاڪو.... ”نہ ڄمان ها يا ڄاپندي ئي مران“ سوچيندي سوچيندي اچي پھتي مندر ۾ در ٽپي اندر ٿي. سماڌيءَ ڏي وڃڻ کان سواءِ اچي اڱڻ ۾ ويھي رهي، جڏهن سڀ سماڌيءَ تان ٿي اچي اندر مندر ۾ بيٺا تہ پاڻيءَ پاٺ شروع ڪيو:
”ناگين ڪين نمايو، ناٿ نمايو نينھن، مڙهين اُٺا مينھن، جوڳيان سندي ذات کي.“
جڏهن ڪاڙو کي ڪڍي نينھن سان نڀاءُ ڪجي ٿو تہ پوءِ ناٿ انھن جو ئي آهي. گيتا ۾ آهي تہ ”ڪروڌ دروازو آهي نرڳ جو.“
سوچي ٿي:...... هونئن سدائين ساڳي ڳالھہ.... چئي ڪام ڪروڌ لوڀ اهنڪار دروازا آهن، نرڳ جا. جيڪو انھن ڏانھن ويندو، اهو نرڳ جي باھہ ۾ سڙندو. ڀلا هاڻ وري ڪھڙي سرڳ ۾ آهيان.... سڙان پئي..... نہ ڪيم ڪروڌ نہ لوڀ نہ لالچ.... چندر ويو تہ ”سنيل“ جي مراد نہ ماڻيم... چئي جنھن پتنيءَ پتيءَ جو مان رکيو، انھن جون سوچون سپنا ساڀيا ٿيندا... پر... ڀائي بہ ڇا ڪري پيٽ پالڻ لاءِ طوطي وانگر گيتا جا سلوڪ رٽي... ڀلا ڪري بہ ڇا؟ نہ اٿس گهر نہ گهاٽ....“
ڀائيءَ سلوڪ بند ڪيا، تہ سڀ اُٿي اندران ڪمري ڏي هليا. هي بہ سورن جي سانڍيل، پورن جي پاليل وک وک وجهي ڪمري جي ڪنڊ ۾ لنگ آڏو اکيون بند ڪري بيھي رهي. لنگ مٿان لوٽي مان جل ڌار ڪرندڙ، گل ڳاڙهو لوٽي مٿان.
ڀائي چوڻ لڳو:
اگم اگوچر اگڻا الک ابناسي آهين، شاهن جو تون شاھہ.
سڀ پوڄاري پٺيان چوڻ لڳا، ڀائي چوندو پئي ويو.
پورن پرڀو پرماتما آهين بي انت بي پرواھہ.
سرڀ وياپڪ سرو شڪتي وال آهين، هيڻن جو همراھه-
ڀڳت وشل پورن ڪرپال آهين مالڪ مٺڙا
يار طاقت ڪھڙي هن زبان کي
جو ڪري تنھنجي ساراھہ.
سڀ ورجائيندا پئي ويا.
ڀائي چوندو پئي ويو.
مڙئي مدايون مون مسڪين ۾ هردم گنھگار ڍڪج ڍڪڻھار ڏئي پاند پناھہ جو. مون مسڪين ۾ عيبن جي داتا ڪمي آهي ڪانہ بابا پار ڪجو اچي پاڻ صدقي ست گرن جي.
لک شڪر، هزار شڪر، بي انت شڪر، شڪر ئي شڪر، بي انداز شڪر، هردم شڪر، هروار شڪر، شڪر ئي شڪر.
اڻ ڳڻيا احسان تنھنجا بي حد ڀلايو، ڪر ٻاجهہ سان ٻانھن جون سڀ معاف خطائون، ڏس نہ مٺا منھنجا سڄڻ منھنجون مدايو.
مندر ۾ خاموشي ٿي ويئي.
پاٺ شالا ۾ سڀ اندر ئي اندر ۾ پاٺ ڪرڻ لڳا.
پاڻ خاموش بيٺي آهي. ڪانڌ نہ ڪيائين ٻيو - اندر اڌ ٿيس، حياتي گذارڻي اٿس. وک وک تي سيڻن جا ويڻ.... ”آهين بہ راڻي، وتي ٿي ٽلندي.... اهو منھن نہ سڄاءِ، جڏهن کان گهر ۾ پير رکيو اٿئي.... نڀاڳ کڻي آئي آهين....“
سوچي ٿي:.... سس بہ ڇا ڪري؟؟ ڪونہ گهٽايائين نياڻيون کارايائين..... اَن ڏي ڌن ڏي، ڏوليءَ ۾ ننھن ڏي ڪاڪو کائي ڪوڪلا، جوڻس ڄڻي ڇوڪرا اُکري ۾ ڪلا ڪاڪو کڻي آيو لک، اُکري ۾ داڻا، دعا ڪنس نياڻيون.“.... نہ نہ.... ڇا جي دعا.... ڇا جي ديا.... قادر وٽ ڪرپا ڪانھي، رکپال وٽ رکي ڪانھي.... پاٺ ڪيم.... دان ڏنم ڪجهہ ڪونھي.... موتيءَ ماءُ اچي پوٽن واري ٿي آهي، نہ کارايائين نياڻيون نہ اچي مندر ۾ نہ ڪريس ڪو مڙسھنس پاٺ.... سڀ.
”پرملا“ سڏ تي مٿي ڏٺائين هر هڪ وڃي چڪو هو. رڳو پاڻ هئي.
سوچي ٿي..... ڀائي چوندو ڪام ڪروڌ لوڀ اهنڪار دزوازا آهن دوزخ جا.“
پرملا، ڀائي چوڻ لڳو، ”هي پٿر آهي.“ لنگ ڏي اشارو ڪري چوڻ لڳو. ”هيءُ ڪٿان پٽ ڏيندءُ، هن ۾ ساھہ ڪٿي آهي، اسان هن جو پاٺ نہ ڪيون، تہ هي رڳو پٿر آهي. آهي بہ پٿر. پٽ ڏيندءُ تہ هي. هن سامھون ڏٺو. ڀائيءَ جي ڌوتي مٿي هئي جتي، جيئرو جاڳندو ”لنگ“ هو.