اندر ڪارو ڪانءُ
ساٿيو – هي ڪيترا بہ کڻي جيل ٺاهن پر اسان جو عزم ان جي جيلن، ڪوٽن کان اوچو آهي“ تاڙين جي ڦھڪن تي تقرير ختم ڪيائين. سيٽي وڳي گاڏي چري تہ هي اچي اندر ويٺو. بک محسوس ڪيائين ماني گهرائي کائڻ لڳو. اوچتو پريان بدن ۾ مضبوط اڇن وارن وارو پوڙهو مٿان بيھي چوڻ لڳس.
”گهوٽ! شل سدائين سکيو رهين. بس مانيءَ جو سوال اٿئي. مسافريءَ تي ويو هئم. ٻن ڏينھن کان بکيو آهيان ڀلائي ڪر ٻہ گرھہ کاراءِ.“ هن جي آخري گرھه وات جو رستو ورتو. اوڳرائي ڏئي سيٽ تي آهلي ايندڙ اسٽيشن تي استقبال لاءِ آيل ماڻھن آڏو تقرير لاءِ سوچڻ لڳو...... ”مون کي قسم آهي امڙ جي کير جو مان هن ڌرتيءَ جي بکين، ڏکين، ظلم جي ماريلن، ماڻھن؛ مزدورن لاءِ پنھنجا ٻچا ڪھائڻ کان نہ ڊڄندس....“ مرڪي ٻانھن اکين تي رکي سمھي پيو.