(16)
ڏي پياسي پُر پيئن وارث وصالت جون وٽيون
1: درد واري درس ۾ ويٺا ڏکن جا دم ڪَٽيون
سور جون جنهن ۾ سٽون سي سڀ پڙهڻ پيڙيون پٽيون
2: سور سختيون ساهه کي وڌ ڪي نه ڪي هرگز هٽيون
ڪر دوا ديدار جي ٻڌ ڦٽ فراقن تي پٽيون
3: يار خاطر هر شهر ٿر بر گهمن بازر گهٽيون
سي سڪايل سُک نه سيجن تي سمهن سورن سٽيون
4: رات راڙي روڄ ۾ لڳيون اکيون سي نا پٽيون
ڪر ڪرم معشوق علي تي ڪول ڪر ڪسيون ڪٽيون.