فُٽ پاٿ
ان چوواٽي وٽان گذرندڙ صاحب داد ڪجهه سالن کان پنهنجي ننهن ۽ پٽ سان ناراض ٿي هن شهر ۾ اچي رهيو هو، هي روزانو انهيءَ چؤ واٽيءَ وٽ لال خان جي هوٽل تي ماني کائڻ ايندو هو. ڏينهن جو ڏيڍ ٿي رهيو هو. هي جيئن ئي اچي هوٽل ۾ داخل ٿيو، ته لال خان هوٽل ۾ اڳ ويٺل ٽن نوجوانن کي چئي رهيو هو:
”توهان جيڪڏهن ماني کائي ڇڏي آهي ته وڃي سگهو ٿا، هوٽل ۾ ٽن کان وڌ ماڻهن کي ويهارڻ جي اجازت ناهي.“
لال خان ڳاڙهو، ڳٽ، منڌرو مڙس هو، مٿي ۽ چهري جي اڇن وارن مان هو پنجاهه سالن جو لڳي رهيو هو.
هن جي چوڻ بعد هوٽل ۾ ويٺل ٽيئي نوجوان اٿيا ۽ دخل وٽ پهچي کيس مانيءَ جو بل ادا ڪري ٻاهر نڪري ويا.
هيءَ شهر جي مشهور هوٽل هئي، هتي هر وقت ماڻهن جي رش هوندي هئي. هوٽل ۾ لڳل سئو ڪرسين تي به ويهڻ لاءِ جاءِ نه ملندي هئي.
اڄ هوٽل جون سڀئي ڪرسيون خالي هيون، هوٽل۾ صرف سيٺ لال خان، هڪ ويٽر، هڪ تندوري ۽ هڪ باورچي هو.
جتي اڳ ڇهه ويٽر، چار باورچي، چار تندوري ڪم ڪندا هئا.
صاحب داد ماني کائڻ بعد هوٽل جي دخل تي پهچي لال خان کان پڇڻ لڳو :
”ڇا ٿيو آهي اڄ هوٽل خالي آهي ۽ ويٺل ماڻهن کي به ڀڄائين پيو.“
”تو اعلان ڪو نه ٻڌو آهي ڇا .....؟“
”ٻڌو ته هيم سمجهه ۾ نه آيو، ڇا ٿيو آهي؟“
”چون ٿا ڪا وبائي بيماري سڄي دنيا ۾ پکڙي آهي تنهن ڪري ٽن کان وڌ ماڻهن جي هڪ هنڌ گڏ ٿيڻ تي پابندي آهي.“
صاحب داد، لال خان کي بل جا پئسا ڏئي هوٽل مان ٻاهر نڪري آيو.
هي قدآور، ڳورو، مڙس هو سندس وهي سٺ سال هئي. هي شهر جي هڪ وڏي بازار ۾ ڇليءَ ۾ سامان کڻي ماڻهن کي سندن گاڏيءَ تائين پهچائي ڏيندو هو.
هي هوٽل مان نڪرڻ بعد فٽ پاٿ تان ڇلي هٿ ۾کنيو بازار ڏانهن پيادو اچي رهيو هو ته روڊ جي ٻنهي پاسن کان ماڻهو پنهنجون دڪانون بند ڪري رهيا هئا. هي دڪانون بند ٿيندي ڏسي سوچڻ لڳو، بازارون بند ٿيڻ بعد منهنجي روزيءَ جو ڇا ٿيندو، جيڪر ڪا مزدوري نه ملي ته مان ڪٿان کائيندس.
شام تائين سڄي شهر جون بازارون بند ٿي ويون. سج لهڻ کان پوءِ هڪ ٻيو اعلان ٿيو. سڀاڻي ڪو به ماڻهو گهر کان ٻاهر نه نڪري، سڀئي ماڻهو پنهنجن گهرن ۾ رهن، ٻئي حڪم اچڻ تائين اها پابندي رهندي.
اهو اعلان ٻڌڻ بعد هن کي پريشاني وڪوڙي وئي. شهر جون فٽ پاٿون منهنجو بستر ۽ هوٽلون چلهه آهن هاڻي مان ڪاڏي ويندس. رات جو پهر جيئن وڌندو ٿي ويو تيئن شهر جا روڊ سنسان ٿيندا ٿي ويا.
هي فٽ پاٿ تي رکيل پنهنجي بستري واري جاءِ وٽ اچي پهتو. شهر ۾ خوفناڪ خاموشي ڇانيل هئي.
روڊ تي پوليس جا اٽالا ڏسي هن کي ڊپ ورائي ويو، هي ڊپ وچان پنهنجو بسترو بس اسٽاپ جي اڏيل ديوار جي اوٽ ۾ وڇائي ليٽي پيو.
شهر جي اها صورتحال ڏسي کيس ڳوٺ ياد اچي ٿو، هي پنهنجي گذري ويل زندگيءَ جي يادن ۾ وڃائجي وڃي ٿو.
زندگيءَ ۾ کيس پنهنجن جا مليل زخم ياد پون ٿا ۽ هن جي اکين مان لڙڪ لار بڻجي ڪرڻ لڳن ٿا. ايتري ۾ آسمان مان بوندون وسڻ لڳن ٿيون. مينهن جون بوندون هن جي ڳلن تي پئي سندس اکين مان ڪريل لڙڪن کي ڌوئي ڄڻ کيس اهو پيغام ڏئي رهيون هيون ته تون پريشان نه ٿي ڏکيا ڏينهن گذري ويندا وري شهر جون رونقون بحال ٿي وينديون.
هي سڄي رات ڊپ ۾ سمهي نه سگهيو، رڳو مٿان رلهي وجهي ليٽيو پيو هو.
فٽ پاٿ سامهون هڪ بنگلي ۾ نئون شادي شده جوڙو پنهنجي پيار جي مستين ۾ مست هو. جيئن پکين جو ڪو جوڙو وڻ جي هڪ ٽاريءَ تان اڏري ٻئي ٽاري تي ويهي هڪ ٻئي سان پيار جو اظهار ڪندو آهي تيئن هي ٻئي به بنگلي جي مختلف ڪنڊن، درين، ۽ بالڪوني تي اچي هڪ ٻئي سان پيار ڀريون ڳالهيون ڪري رهيا هئا.
هي بنگلو شهر جي هڪ واپاري پنهنجي پٽ عمران کي شاديءَ ۾ گفٽ ڏنو هو.
عمران پنهنجي يونيورسٽي جي ڪلاس ميٽ صائقه سان پيار جو پرڻو ڪيو هو. هنن جي شاديءَ کي اڃان هفتو گذريو هو ۽ هي ٻئي پنهنجي پيار ۾ مگن هئا.
ٻئي جڏهن اچي بنگلي جي روڊ واري بالڪوني وٽ بيٺا، جتان سامهون روڊ واري فٽ پاٿ نظر ايندي هئي.
فٽ پاٿ تي ستل صاحب داد کي ڏسندي صائقه چوڻ لڳي:
”عمران ڏس پاڻ کي ڌڻيءَ هر نعمت کان نوازيو آهي، هن دنيا ۾ ڪيترائي ماڻهو آهن جن کي اهي سهولتون ميسر ناهن ۽ ههڙين حالتن ۾ جڏهن دنيا کي هڪ وبا پنهنجي لپيٽ ۾ آندو آهي، تڏهن اسان تي اهو فرض ٿو ٿئي ته پنهنجي اوسي پاسي ان وبا سبب بي روزگار ٿيل ماڻهن جي مدد ڪيون.“
”ها پر هن مهل اها ڳالهه تنهنجي ذهن ۾ ڪيئن آئي.“
”عمران سامهون فٽ پاٿ تي ڏس هي چاچا روزاني هتي سمهندو آهي، هي ڪٿي کائيندو پيئندو هوندو. “
”ظاهر آهي هوٽل تي.“
”عمران سڀاڻي کان سڄو شهر بند ٿيڻ وارو آهي.“
”ها پوءِ....؟“
”اسان کي هن چاچا جي مددڪرڻ گهرجي نه....؟“
”ها ضرور ڇو نه، صبح مان وٽس ويندس، هينئر پاڻ اندر هلون.“
”عمران تون ته دير اٿندو آهين، واعدو ڪر صبح سوير اٿندي ۽ وٽس ويندين.“
”ها منهنجي راڻي واعدو مان صبح سوير اٿي وٽس ويندس.“
”عمران ٿينڪ يو.“
عمران، صائقه کي ڀاڪرن ۾ ڀَري بالڪوني کان بيڊ روم طرف وٺي روانو ٿيو.
صبح سج اڀرڻ سان صائقه اٿي چانهن ناشتو ٺاهي عمران کي صاحب داد لاءِ ڏنو.
هو ناشتو کڻي اچي صاحب داد وٽ پهچي ٿو ۽ کيس چوي ٿو:
”چاچا ! جيسين شهر وبا سبب بند آهي، مان توهان کي چانهن پاڻي، ماني روز پهچائي ويندس.“
”پٽ توهان جي مهرباني.“
عمران چانهن صاحب داد کي گلاس ۾ وجهي ڏيڻ مهل گَهرَ جي بالڪوني تي بيٺل صائقه ڏانهن مرڪي ڏسي ٿو، صائقه کيس مرڪندي پيار مان فلائنگ ڪس ڪري ٿي.
*