مِٺِي
هن جي مٺيءَ کان الڳ ٿي وڃڻ بعد زندگي جو هر پل کيس ڪنهن زخم جيان ڏکائڻ لڳو. هو هر روز ڪو نئون بهانو ڳولي گهران نڪري پوندو هو. گهر ۾ ويٺي کيس ائين محسوس ٿيندو هو، ڄڻ گهرکيس کائڻ ايندو هجي، ان ڏينهن هُو پنهنجي آفيس کان نڪري ليکڪ دوست جي آفيس اچي پهتو. عمران کي سندس ليکڪ دوست ڪچهري دوران شهر جي هڪ هال ۾ هڪ تقريب جو ٻڌايو، عمران سوچڻ لڳو تقريب ۾ شرڪت بعد شايد سندس ذهن تي سوار بوج جو وزن گهٽجي پئي تنهن ڪري هي پنهنجي دوست ساڻ تقريب ۾ وڃڻ لاءِ نڪري پيو آفيس کان رڪشا ۾ چڙهي ڪجهه دير بعد ٻئي هال جي مين گيٽ اڳيان رڪشا مان لٿا.
رڪشا مان لهڻ بعد هال جي روڊ واري گيٽ مان داخل ٿيندا هال جون ڏاڪڻيون چڙهي وڃي اندر پهتا، هال ۾ پنج سو ماڻهن جي ويهڻ لاءِ لڳل ڪرسين مان آخري قطار ۾ ڪجهه ڪرسيون خالي هيون، باقي سڄو هال ماڻهن سان ڀريل هو، هي پوئين سيٽن تي ويهي رهيا. هال جون سموريون لائٽون وساميل هيون. اسٽيج پويان لڳل اسڪرين جي کلڻ تي سڄو هال روشن ٿئي ويو هال ۾ ويٺل سمورا ماڻهو ڊائيس تي تقرير ڪندڙ هڪ مقرر جي تقرير ايتري غور سان ٻڌي رهيا هئا، عمران کي لڳو ته شايد مقرر ڪنهن اهم موضوع تي تقرير ڪري رهيو آهي.
هن جي خطاب ۾ ايترو اثر هو، جو ماڻهو ٿوري به بوريت محسوس نه پيا ڪن، پر هن جي بوريت وڌندي پئي وئي، هي هال مان ڪرسي تان اٿي پنهنجي ليکڪ دوست کي هٿ سان پاڻي پيئڻ جو اشارو ڪندي هال کان ٻاهر اچي اتي لڳل واٽر ڪولر مان پاڻي پي اٿي بينچ تي ويهي سگريٽ ڪوٽ جي اڳين کيسي مان ڪڍي ٻاري تنهن جون ڦوڪون ڪڍڻ لڳو سگريٽ جي ختم ٿيڻ تي بوٽ سان فرش تي اونجهائي هال ۾ وڃڻ لاءِ اٿي پيو ۽ اچي هال اندر پهتو هال مٿان کان هيٺيائين تائين ڪرسين جي قطار ۾ جڙيل هو عمران جي سيٽ هال جي مٿاهين حصي تي هئڻ سبب کيس سارو منظر آساني سان نظر آيو پئي جئين ئي اسٽيج تي تقرير ڪندڙ مقرر جي تقرير ختم ٿي ته عمران پنهنجي ليکڪ دوست کي چوڻ لڳو:
”يار هن مقرر ته ڊگهي تقرير ڪئي.“
عمران جي ٻئي پاسي کان ويٺل هڪ همراهه اُها ڳالهه ٻڌي چوڻ لڳو:
”شايد توهان کي خبر ناهي هي هڪ وڏو مقرر آهي.“
عمران ان همراهه کي ڪو جواب ڏيڻ بجاءِ خاموش ٿي ويهي رهيو، هن جي چهري تي رونق ۽ مرڪ ان وقت آئي جڏهن هن اسٽيج تي ڪمپئرينگ لاءِ آيل هڪ خوش شڪل خوش رنگ خوش لباس خاتون کي ڏٺو، اسٽيج پويان لڳل اسڪرين تي ان ڪمپيئر جو چهرو ايترو چٽو نظر اچي رهيو هو.
کيس ڏسڻ بعد عمران جي ذهن تي سوار بوج لهي ويو. هي ڪر کڻي اڀو ٿي ويهي رهيو اسڪرين تي ڪمپيئر جي چهري جا نقش کيس پاتل وڳو ۽ سندس وار ايترا چٽا نظر اچي رهيا هئا، جو هي کيس ڏسڻ بعد پنهنجي مٺي جي يادن ۾ گم ٿي وڃي ٿو. عمران ڪمپيئر جي شڪل ۾ کيس ڳولهڻ لڳي ٿو. هن جي وارن جو اسٽائيل ۽ کيس پاتل جوڙو ۽ سندس چپن تي لڳل لپسٽڪ ۽ ٽوپس جيڪي سندس دوست پائيندي هئي، هوبهُو تنهن جهڙا لڳي رهيا هئا، هن جا وار ريشمي سڳي جيان چمڪندڙ لڳن پيا، جن کي هن پوني ۾ سوگهو ڪري ٻڌي ڇڏيو هو، سندس نرڙ تي چنڊ چمڪي پيو، هن جا ڳل ڏاڙهو جي لالاڻ جيئان لال لڳي رهيا هئا، سندس ڳچي سنهي ۽ ڊگهي هئي، هُن جو بدن مضبوط ۽ ٻانهون ڊگهيون، ڇاٿي موڪري ۽ ڪلهن تي ڪارو رئو رکيل هيس، هوءَ پنهنجي حُسن ۽ ويس ۾ ٻهڪي پئي، هوءَ جيئن ئي ڪنهن مقرر کي مدعو ڪرڻ بعد پنهنجي سيٽ تي وڃي ويهي پئي، عمران جون نظرون سندس پيڇو ڪن پيون، هن کي پنهنجي دوست جي صورت هن ڪمپيئر ۾ نظر اچڻ لڳي.
جنهن مهل ڪنهن مقرر جي تقرير ختم ڪري وڃڻ بعد هوءَ ٻيهر اسٽيج تي اچي پئي ته عمران کيس اسڪرين تي ڏسي ٻهڪي پوي پيو. هن جي بوريت ختم ٿي چڪي هئي. کيس لڳي رهيو هو ته ڄڻ سندس دوست هن ئي هال ۾ موجود آهي، پر هي وٽس پهچي نه پيو سگهي، مقرر اچي ڇا تقرير ڪري وڃي رهيا هئا، ڪجهه به سندس سمجهه ۾ نه اچي رهيو هو، هو هن جي انتظار ۾ ڊائس ۽ سندس ڪرسي مٿان اکيون کُپائي ويٺو هو. ڪيترا مقرر اچي تقريرون ڪري موٽي ويا، عمران ڪمپيئر جي حسن جا چاڳ مستيون پسي کيس هر هر اکين اڳيان سندس دوست جي شڪل گهمي رهي هئي، جنهن وقت هُن ڪمپيئر پنهنجي وارن جي پوني کولي کين ڇنڍيو. ان وقت هن جا وار عمران مٿان ڪڪرن وانگر ڪڙڪي وڄ ڪيرائي ويا، هوءَ جهڙي طرح مرڪي ماڻهن سان ملي رهي هئي، اهو سندس انداز عمران کي هوبهو پنهنجي مٺي جهڙو لڳي رهيو هو، هي چاهي پيو ته مان به ساڻس ٻين ماڻهن وانگر ملي سندس ڀر ۾ خالي ڪرسي تي وڃي ويهان، پر ساڻس اڻواقفيت سبب اهو سڀ کيس مشڪل لڳي رهيو هو، هن جي خواهش هئي ته ساڻس منهنجي واقفيت ٿئي. پروگرام جي آخري مقرر جي تقرير دوران هڪ رسالو ڪمپيئر جي هٿ ۾ ڏسڻ بعد سندس خوشي ڏسڻ وٽان هئي.
هي سوچن جي درياهه ۾ غوطو هڻي سوچڻ لڳو:
هن رسالي ۾ ڇپيل منهنجي ڪهاڻي پڙهڻ بعد هُوءَ مونکي سڄاڻڻ لڳندي پروگرام جي ختم ٿيڻ تي هال جون لائيٽون هڪ دم کلي ويون عمران جي ليکڪ دوست کيس هٿ هڻي اٿڻ لاءِ چيو عمران سوچن جي دنيا مان جهٽڪو هڻي ٻاهر نڪري آيو، ۽ ساٿي ليکڪ ساڻ هال مان اٿي ٻاهر نڪري آيو.
*