اُٿل
اها سندن روز جي روٽين ھئي، انهيءَ بهاني هڪ ٻئي سان دل جون ڳالهيون به ڪري وٺندا هئا. ٻئي ايم، اي، فائنل جا اسٽوڊنٽ هيا، سندن هڪ ٻئي سان قربت جي سڄي ڪلاس جي شاگردن کي خبر پئجي چڪي هئي ٻنهين جو هڪ ٻئي سان چاهه ۽ قرب وڌندو ويو. چاهت ۽ قرب جي نه ڪا ديوار۽ نه وري کيس ڪو ٻنڌ ٻڌل آهي. دل ۾ چاھ جا جيترا به ورڪ آهن، سي جيترا کوليندو ايترا کولندا ويندا. کين هڪ ٻئي سان ايترو چاهه هيو جو خاندان، ذات وارا ويڇا کين راءِ جو ڪو ڊڳ لڳي رهيو هئن. هنن ڪڏهن اوڏانهن ڌيان نه ڏنو ۽ ٻئي چاهه ۽ محبت جي دنيا ۾ گم رهيا. وقت پاسو ورايو، سندن يونيورسٽي جا ڏينهن ختم ٿيا ۽ ٻئي وڃي گهر پيڙا ٿيا.
يونيورسٽي ۾ سندن گڏ گذاريل ڏينهن وسارڻ يا دل تان لهڻ مشڪل هئا. يونيورسٽي ڇڏڻ بعد به ٻئي هڪ ٻئي سان ملندا رهيا. هڪ ڏينهن شهر جي هڪ ريسٽورنٽ ۾ سندن ملاقات وقت رخسانه آفتاب کي پنهنجي گهر وارن طرفان سندس سؤٽ سان رشتي جي ٿيل ڳالهه ڪري ٻڌائي. هن جو سؤٽ پرڏيهه ۾ رهندو هو ۽ ان جو والد پنهنجي پٽ جو رشتو رخسانه سان ڪرڻ لاءِ پنهنجي ڏيهه آيل هو. آفتاب رخسانه جي رشتي جي ڳالهه ٻڌي پريشان ٿئي ويو. ڪجهه دير مٿس ماٺ ڇانيل رھي. ٿوري دير جي خاموشي کان پوءِ رخسانه کي چوڻ لڳو:
ڀلا تو ڇا چئين.....؟ ڪهڙو جواب ڏني....؟
”رخسانه : مون کان ڪنھن پڇائي نه ڪئي ته مان ڇا چوان ھا.“
هُوءَ صفا ماٺيڻي ۽ سٻاجهڙي هئي، پر سندس دل آفتاب لاءِ ڌڙڪندي هئي. ڪجھ دير ريسٽورنٽ ۾ ويهڻ کان پوءِ ٻئي گهر لاءِ نڪري پيا پر ٻنين جي چهرن تي اداسي ۽ مايوسي مڪمل هنڌ وڇائي ڇڏيو هو. رخسانه جو چاچا ڪجهه ڏينهن کان پوءِ ٻيهر رخسانه جي والد سان رشتي جي ڳالهه دهرائي چوڻ لڳو:
”امان مرحيات جي به اها خواهش هئي، ته اسان ٻچن جا رشتا پاڻ ۾ ڪريون جنهن ڪري ڀاءُ مان پرڏيهه مان هلي هتي پنهنجي وطن پٽ جو رشتو پنهنجن سان ڳنڍڻ آيو آهيان، اميد آهي ته توهان مون کي انڪار نه ڪندا.“
ها ڀاءُ امان مرحيات مون سان به آفتاب ۽ رخسانه جي سڱ جي ڳالهه ڪئي هئي تڏهن رخسانه ۽ آفتاب به ننڍڙا هيا، جنهن ڪري ڪو جواب ڪون ڏنم.
تنهنجي پٽ سان پنهنجي نياڻيءَ جو رشتو ڳنڍي ڏاڍي خوشي ٿيندي، منهنجي نياڻي ڏاهي ۽ نماڻي آهي. هوءَ منهنجي فيصلي تي ئي راضي ٿيندي، مون کي ان ڳالهه جي پڪ آهي.
رخسانه رات جو پيءُ لاءِ ماني کڻي آئي ته سندس بابا کيس ويهڻ لاءِ چيو.
هُوءَ پيءُ جي چوڻ تي کٽ تي ويهي رهي. سندس بابا چوڻ لڳو:
”رخسانه مان اڄ هڪ ڳالهه توهان سان ڪرڻ چاهيان ٿو، جيڪا منهنجي ۽ تنهنجي چاچا جي وچ ۾ ٿي آهي. توهان جي چاچا ڪريم بخش پنهنجي پٽ عمران لاءِ مون کان تنهنجو سنڱ گهريو آهي. جيڪا ڳالهه مان پاڻ توسان ڪرڻ چاهيم پئي.“
مون کي اُميد هئي ته منهنجي ڌيءَ رخسانه اسان جي فيصلي تي اسان سان گڏ هوندي تنھن ڪري توهان جي چاچا کي مون ها ڪئي آهي.
پٽ...... توهان اسان جي ان فيصلي تي راضي آهيو نه.....؟
اھو ٻڌڻ کان پوءِ رخسانه جي ڪنن ۾ شور جو آواز گونجڻ لڳو.
ڄڻ ڪا زور سان بزل وڃي هجي. پيءُ جي ڳالهه ٻڌي عزت، نؤڙت، ۽ احترامن سِرُ جُهڪائي، وراڻيائين:
”بابا جيڪا توهان جي مرضي.“
۽ کٽ تان اُٿي، پاڻي جو خالي ٿيل گلاس کڻي چوڻ لڳي:
”بابا پاڻي کڻي اچان.“
”ها پٽ“
رخسانه جي پيءُ ڌيءَ رخسانه جي سندن فيصلي ۾ رضامندي سمجهي. مهيني اندر مڱڻون ڪرائي ڇڏيو. هُوءَ پنھنجي ماٺيڻي/ نماڻي مزاج ڪري پيءُ اڳيان ڪجهه به اظهار ڪري نه سگهي.
جنهن ڪري سندس دل جي ڳالهه دل ۾ رهجي ويئي. هن جي تڪڙ ۾ ٿيل مڱڻي واري خبر جڏهن آفتاب تائين پهتي ان خبر هن جي دماغ جي خانن ۾ ڄڻ ڪو زور دار ڌماڪو ڪيو. جنهن ڪري آفتاب سڄو لڏي ويو ۽ پنهنجو پاڻ کي سنڀالي نه سگھيو. هڪ جاءِ ڏسي اُتي ويهي رهيو، سندس زندگي ويران ٿي ويئي. خواب ريزا ريزا ٿي ويا. ڄڻ وجودئي سڄو ڀري ويس. پر ساهه جي سڳي کيس چُرڻ تي مجبور ڪيو. ۽ اُٿي اچي گهر پهتو.
هن جي چهري تي اُن خبر وڏا نشان ٺاهي ڇڏيا، هو هڪ رولاڪ وجود کڻي رُلڻ لڳو هو. سندس زندگي جئيڻ جون سڀئي خواهشون ختم ٿي چڪيون هيون. رلندي هڪ ڏينهن شهر ۾ ماڻهن جي هڪ اهڙي ٽولي سان اچي مليو. جيڪي پنهنجي وجود ۾ هڪ اهڙو زهر گهوٽي رهيا هئا، جيڪو کين انهيءِ منجهه رهڻ تي مجبور ڪري پيو.
آفتاب شهر جي هيروئن جي نشي ۾ ورتل ماڻھن سان اچي مليو. اهو آفتاب جيڪو خوبصورت زندگي ۽ هڪ گهر جا خواب ڏسي رھيو ھو، تنهن کان ان خبر سوچڻ جي قوت کسي ڇڏي ۽ هي هيروئنچن جي ٽولي ۾ شامل ٿي ويو ۽ ان قاتل نشي جا سوٽا هڻڻ لڳو. ڪجهه ڏينهن نشي جا عادي کيس مفت ۾ نشو پياريندا رهيا پر جڏهن هُو مڪمل عادي ٿي ويو، ته انهن منجهس هٿ ڪڍي ڇڏيا. هي جدائي واري ڌَڪَ لڳڻ سبب اهڙي وڃي ڌٻڻ ۾ ڦاٿو جو هو نڪرڻ به چاهي ته نڪري نه پيو سگهي. نشو نه ملڻ سبب کيس اُلٽيون، جلاب ۽ جسم ۾ سخت سور ٿيڻ لڳو.
آفتاب روزانو پئسا ماءُ کان وٺي ان زهر جو هڪ ٽوڪن خريد ڪرڻ لڳو. جنهن مان مشڪل سان ٻه يا ٽي سگريٽ پيءُ پيا سگهجن. سندس امڙ جي کيس پيسا نه هجڻ جو چوڻ بعد هي نشي جي پوراءَ لاءِ گهر جا سڀ سامان هڪ هڪ ڪري کپائڻ لڳو. آخر سندس ڀائرن کيس گهران ڪڍي ڇڏيو. گهران نڪرڻ بعد هي شهر جي رستن تي رُلي پني پنهنجي نشي جو پورائو ڪرڻ لڳو.
عمران پرڏيهه کان رخسانه جي ويزا کڻي پنهنجي ڏيهه اچي پهتو، هڪ ڏينهن عمران ۽ رخسانه شاپنگ لاءِ ڪار ۾ چڙهي طارق روڊ اچي پهتا، موٽ تي سندن ڪار جنهن مهل سگنل تي اچي بيٺي ته آفتاب انهيءَ جو فائدو وٺندي گاڏي ڏانهن هٿ وڌائي پن گهرڻ لڳو. گاڏي کي ڪارا شيشا چڙيل هئڻ سبب آفتاب رخسانه کي ڏسي نه سگهيو پر رخسانه گاڏي اندران آفتاب کي پنهنجي گاڏي جي شيشي اڳيان هَٿُ وڌائي پن گهرڻ مهل چڱي طرح ڏسي ورتو. سگنل کُلڻ سبب گاڏي اڳتي نڪري وئي، ڪنڌ ورائي پويان ڏسڻ لڳي. آفتاب کي ان حالت ۾ ڏسي سندس چهري جو رنگ مٽجڻ لڳو.
عمران چوڻ لڳو:
”سگنلن تي اها مصيبت آهي، جو پنڻ وارا اچي بيهه ٿا رهن.“
عمران جا اهي لفظ رخسانه جي دل تي ڄڻ ڇريون بڻجي وهي رهيا هئا. آفتاب کي ان حالت ۾ ڏسي رخسانه بيچين ٿئي وئي. بي،آرامي سبب بک جو احساس ختم ٿي ويس.
سندس وجود ان پکي وانگر بنجي ويو، جيڪو پنجري مان نڪرڻ جي ڪري ۽ نڪري نه سگهي. سندس ننڊ ختم ٿي وئي. عمران رخسانه جي اها حالت محسوس ڪندي کيس چوڻ لڳو. ڪجهه ڏينهن کان ڏسان پيو ته ڪجهه کائو به نٿيون ۽ رات دير تائين ويٺيون هونديون آهيو.
طبيعت ٺيڪ نٿو ته ڪنهن ڊاڪٽر ڏانهن هلون.
”رخسانه: نه عمران الاهي ڇو عجيب بي چيني ٿي رهي آهي، خبر... ناهي ڇا.....؟ آهي.“
”هُوءَ چاهي پئي ته ڪهڙي ريت سندس آفتاب سان ملاقات ٿئي. اهو عمران جي موجودگي ۾ ممڪن نه هو. ڇو جو عمران ڪابه گهڙي هن کان پري نه پيو وڃي. تنھن ڪري هن جي بي چيني اڃان وڌي پئي. هي آفتاب کي ان حال ۾ ڏسي، اندرئي اندر وڍجي رهي هئي.
رخسانه هر حال ۾ آفتاب سان ملڻ پئي چاهيو. ڪجهه ڏينهن بعد عمران کيس چوڻ لڳو:
”امان فون ڪئي آهي، ته ماسي وارن وٽان ٿي اچان. اڄ ٻنپهرن جو اوڏانهن هلنداسين ۽ رات موٽي ايندا سين.“
”عمران منهنجي طعبيت ٺيڪ ناهي امان چوي پئي ته نظر لڳي آهي. اسان جي پاڙي ۾ هڪ مائي نظر پڙهندي آهي. ڪم واري ماسي سان گڏجي اوڏانهن وينديس ۽ جلدي موٽي ايندس. توهان ڀلي ماسي جن وٽان ٿئي اچو.“
”رخسانه ماسي ڇا چوندي ته رخسانه ڇو.....؟ نه آئي.“
”ماسي کي چئجو طبعيت ٺيڪ نه ھيس تنھن ڪري اچي نه سگھي.“
عمران گاڏي ٻاهر ڪڍي نڪتو ئي هو ته رخسانه جهٽ جهٽ ۾ ڪم واري ماسي ساڻ ڪري آفتاب جي گهر لاءِ نڪري پئي.آفتاب وارن جو گھر سندن گھر کان اڌ ڪلاڪ جي پنڌ تي هو، جتي رڪشا ۾ چڙهي اچي پهتي. رخسانه وڃي گهر جو دروازو کڙڪايو ته اندران آفتاب جي امڙ، نڪتي جنهن رخسانه کي ڏسي اندر سڏي ورتو، هُوءَ يونيورسٽي واري دور ۾ به ھڪ ٻه واري سندن گھر اچي چڪي ھئي. آفتاب جي امڙ گهر جي اڱڻ ۾ رکيل کٽ تي ويهاڻو رکي کين ويهڻ لاءِ چيو. رخسانه ويھڻ ساڻ ئي آفتاب جي امڙ کان هڪ ساهه ۾ ٻه ٽي سوال ڪري ورتا.
”ماسي آفتاب ڪٿي..... آهي؟“
”ڪڏهن ايندو ...........؟.“
”ڪيڏانهن ويو..........آهي؟“
رخسانه کي ڏسندي آفتاب جي امڙ جي اکين ۾ لڙڪ ڀرجي آيا. جوان پٽ جي نشي ۾ وٺجي وڃڻ سبب سندس جسم ۽ زبان ايتري ڪمزور ٿي چڪي هئي، جو ڪجهه گهڙين جي ماٺ کان پوءِ وراڻائين:
امان آفتاب ڪڏهن ڪڏهن گھرايندو آهي. هو هڪ اهڙي نشي ۾ ڦاسي چڪو آهي، جو کيس ڪنهن به ڳالهه جو هوش ناهي رهيو. ڪڏهن ڪڏهن ايندو آهي، سو به تڏهن جڏهن سندس نشو ختم ٿيندو آهي، سندس ڀائرن کيس پنھنجن زالن جي چوڻ تي گهران ڪڍي ڇڏيو اٿس.
امان منهنجي ٻچڙي کي الائي ڪنهن جي نظر لڳي وئي جو هو نشي ۾ ڦاسي پيو.
”امان آفتاب هينئر ڪٿي......؟ هوندو.“
”پٽ چون ٿا ته اڪثر ڳوٺ واري ڍوري جي ڪناري پل هيٺان هيروئنچين سان گڏ هوندو آهي.“
رخسانه جي بيچيني وڌڻ لڳي ته ڪهڙي به حالت ۾آفتاب سان ملي وٺان.
رخسانه بي چيني سبب چوڻ لڳي:
”اما اهو ڍورو ۽ پل ڪٿي......؟ آهن.“
”پٽ اهي گهڻون پري ته ناهن پر اُتي ڪو به چڱو ماڻهون نٿو وڃي. نشائين جو ٺڪاڻو آهي.“
رخسانه پنھنجي پيار جي تڙپ، سڪ، بيچيني ۽ اندر ۾ بڙڪا کائيندڙ اڪير سبب چوڻ لڳي:
”امان مون کي رستو ڏسيو مان وڃي آفتاب کي ڏسي ٿي اچان.“
”نه امان توهان اوڏانهن ڪاڏي وينديون، خراب جاءِ آهي.“
”امان مونکي آفتاب سان تمام ضروري ڪم آهي.“
”پٽ ضدنه ڪيو. اوڏانهن وڃڻ چڱو ناهي“
رخسانه جي بي چيني ۽ تڙپ آُسمان سان ڳالهيون ڪري رهي هئي. سندس اندر آفتاب کي ڏسڻ جي اُڪير هئي. جيڪا آفتاب کي ڏسڻ کان سواءِ ڪنهن به صورت ۾ ماٺي ٿيڻي نه هئي. ايتري ۾ در جو کڙڪو ٿيو.
آفتاب جي امڙ رڙ ڪري چوڻ لڳي:
”پٽ آفتاب جي دروڄائڻ جو کڙڪو آهي. لڳي ٿو آفتاب اچي ويو آهي.“
رخسانه جي دل آفتاب کي ڏسڻ لاءِ اٿلون کائي رهي هئي. جيئن ئي آفتاب جي امڙ دروازو کوليو ته در اڳيان آفتاب بيٺل هو. جنهن جي جسم تان گوشت لهي صرف هڏ وڃِي باقي بچيا هئا. اکيون اندر پئجي ويون هيس. کيس ڏسي رخسانه جي اکين مان لڙڪ ائين وهي رهيا هئا ڄڻ هماليه جبل جي چوٽي تان پاڻي هيٺ ڪري رهيو ھجي.
رخسانه، آفتاب کي ڏسندي چوڻ لڳي:
”آئون رخسانه آهيان. توهي پنهنجي ڪهڙي.....؟ حالت ڪري ڇڏي آهي.“
آفتاب ڪو جواب ڏيڻ بنا سڌو اچي گهر ۾ پيل کٽ تي ويٺو. رخسانه کيس چوندي رھي.
”توهان کي ڇا......؟ ٿي ويو آهي.“
”هي پنھنجي ڪهڙي.......؟ حالت ڪئي اٿو.“
”مان توهان جو علاج ڪرائيندس.“
”ھاڻي مان توھان کي ڇڏي ڪڏهن به نه ويندس.“
آفتاب ڄڻ رخسانه جون ڳالهيون نه پيو ٻڌي، امڙ پاڻي گلاس آڻي آفتاب کي ڏنو. هن پاڻي پيءَ گلاس پٽ تي رکيو. رخسانه جي اندر محبت جو درياءُ ڇوليون هڻي رهيو هو.
هُوءَ آفتاب جي ھن حال جو ذميوار پاڻ کي سمجهي رهي هئي .
هُوءَ آفتاب جي امڙ کي چوڻ لڳي:“مان آفتاب جي علاج جو پورو بندوبست ڪنديس.”
آفتاب جي امڙ چوڻ لڳي:
”امان قسمت جو کيل آهي، جيڪو ڀاڳ ۾ هوندو آهي اهوئي ٿيندو آهي.“
ڌڻي توکي پنهنجي گهر خوش ۽ آباد رکي.
آفتاب احساسن ۽ جذبن کان آري بيٺو هو، ڄڻ سندس رخسانه سان ڪو به ناتو نه هجي. ڄڻ کيس سڄاڻندو ئي نه هجي.
آفتاب کٽ تان اُٿي ماءُ کي چوڻ لڳو:
”امان مون کي ٻه سوروپيا ڏي، ڏاڍي تڪليف ٿئيم پئي. اُلٽي به پئي اچي. هُو پنهنجي جسم ۽ مٿي جي وارن کي هٿن سان کنهي رھيو ھو، جيڪي مٽي، مر ۽ ڪچري مان ڀرجي چڪا ھئا.“
آفتاب جي امڙ چوڻ لڳي:
پٽ ڪٿان آڻيان پئسا،
ڪير....؟ ٿو ڏي مون ڪراڙي کي. تنهنجا ڀائر ته زالن ۽ ٻارن جي خرچن ۾ پورا آهن. منهنجا ٻچڙا مان ڪٿان آڻيان.
”آفتاب نشي جي تڙپ سبب رڙيون ڪرڻ لڳو.“
رخسانه جي محبت سان ڀريل دل کي جهٽڪو آيو. جيڪا ڇلڪي پئي. هن هڪدم پنهنجي پرس ۾ هٿ وجهي هزار جو نوٽ ڪڍي آفتاب جي هٿ ۾ ڏنو.
هن جو صبر، برداشت سڀ هن جي محبت اڳيان ختم ٿي چڪا هئا. سندس اکين مان وهندڙ لڙڪن جو درياءُ نه پيو بيهي ۽ دل اندر جي انجهن ۾ ٻُڏي چڪي هيس.
هُوءَ آفتاب جي امڙ کي چوڻ لڳي:
”مان ٻيهر ايندس. آفتاب ضرور ٺيڪ ٿي ويندو.“
آفتاب رخسانه جي هٿ مان هزار جو نوٽ وٺي ايئن ڀڳو ڄڻ هو ڪنهن کي سڄاڻي نه پيو. هيءَ آفتاب جي حالت ڏسي بي چين ٿي وئي. کيس اهو احساس اندر ئي اندر کائڻ لڳو ته آفتاب جي هيءَ حالت منهنجي ڪري ٿي آهي. جيڪڏهن مان همت ڪري بابا سائين کي پنهنجي پيار جي باري ۾ ٻڌائي وٺان ها ته اڄ آفتاب ائين نه ھجي ها. رخسانه پنهنجي خيالن جي دنيا کان ٻاهر نڪري آفتاب جي امڙ کان موڪلائڻ لڳي.
آفتاب جي امڙ کيس دعائون ڏيندي چوي پئي:
”پٽ ڌڻي توکي آباد رکي شل سُکي هجين.“
هُوءَ رڪشي ۾ چڙهي اچي گهر پهتي ته اڃان عمران نه آيو هو.
رخسانه جي گهر پهچڻ جي ڪجهه ئي دير کان پوءِ گهر جي گيٽ تي گاڏي جو هارن وڳو. عمران گاڏي مان لهي سڌو ڪمري ۾ اچي ڪرسي تي ويٺو، ۽ شوز لاهڻ لڳو. رخسانه پاڻي جو گلاس ڀري کڻي آئي. عمران شوز جا ليس کولي رهيو هو.
هن پاڻي جو گلاس ميز تي رکيو ۽ چوڻ لڳي:
”عمران ماني کڻي اچان.“
” نه ماسي جن کان کائي آيوآھيان.“
”رخسانه ڇا ڳالهه آهي توھان جو چھرو لٿل لڳي رهيو آهي.“
”ٿوري طبعيت ٺيڪ ناھي.“
”توهان کي چيو هيم ته ڪنهن ڊاڪٽر کي ڏيکاريو. توهان الاهي ڇو ڊاڪٽر ڏي وڄڻ کان نٽائي رهيون آهيو.“
”ھا عمران هلنداسين. پاڻي پئي وٺو.“
عمران ميز تان پاڻي وارو گلاس کڻي ٻئي گلاس واپس ميز تي رکيو ۽ رخسانه کي چوڻ لڳو:
”رخسانه مان ڪپڙا چينج ڪري وٺان.“
”مان چانهه ٺاهي ٿي اچان.“
”ها رخسانه ڀلي چانهه کڻي اچ مٿي ۾ سور اٿم.“
رخسانه ڪجهه دير بعد چانهه ٺاهي کڻي آئي، عمران آرام سان بيڊ تي وهاڻو چيل هيٺان ڏيئي ويٺو هو ڪپ رخسانه کان وٺي، چانهه جون سرڪيون ڀرڻ لڳو.
هوءَ سامهون رکيل ڪرسي تي اچي ويٺي.
هن جي چهري تي، ڏک ۽ غم وارو تاثر چٽي نموني نظر اچي رهيو هو.
عمران چانهه پئي ڪپ سامهون ٽيبل تي رکيو ۽ چوڻ لڳو:
مان جڏهن کان آيو آهيان توھان کي اداس، پريشان ڳڻتي ۾ ڦاٿل ٿو ڏسان. مان مڱيندي سان گڏ توهان جو ڪزن به آهيان.جيڪر توهان مون کي ان لائق ڄاڻون ته مون سان پنهنجي دل جي ڪابه ڳالهه شيئر ڪري سگهو ٿيون.
”بس ڪجهه ڏينهن کان طعبيت خراب آھي تنھن ڪري.“
اهو ئي ته چوان ٿو ته ڪنهن ڊاڪٽر کي ھلي ڏيکاريون. يا ڪا پريشاني آهي، ته توهان بناڪنهن هٻڪ جي مون سان شيئر ڪري سگهو ٿيون.
”رخسانه دل جي ٻڏ تر ۾ ھئي ته آفتاب ۽ منهنجي پيار واري ڳالهه مان عمران سان ڪيان، يا نه ڪٿي ڪو ڪهرام نه مچي پوي. بابا کي جي خبر پئي ته ڇا....؟
چوندو. عمران ڇا....؟ سوچيندو. وقت هٿن مان نڪري چڪو آهي. هاڻي سڀ بيڪار آهي. هن سوچن جي سمنڊ ۾ ٽٻي هنئي هئي. عمران آواز ڏنس رخسانه ڇرڪ ڏئي پنهنجي خيالن واري سمنڊ مان ”جي“ چئي ٻاهرنڪري آئي.
عمران چوڻ لڳس:
”رخسانه ڪھڙن خيالن ۾ گم ٿي وئي هئين. توهان جيڪر مون سان پنهنجي دل جي ڳالهه شيئر ڪندا ته توهان جو بار گهٽجي ويندو.“
هُوءَ اندر ۾ ڏاڍي تڙپي رهي هئي، ته عمران سان سڄي ڳالهه شيئر ڪري وٺان. پرکيس هڪ اڻڄاڻ خوف روڪي رهيو هو. عمران ڳالهين دوران هن جي چهري تان اهو محسوس ڪري ورتو ته هُوءَ ڪنهن ڳالهه جي ڪري سخت پريشان آهي.
رخسانه چوڻ لڳي:
”عمران توهان ڀلي آرام ڪريو، مان به گهر جو ڪم ڪري وٺان.“
هُوءَ ڪمري کان ٻاهر آئي، پر کيس آفتاب جي حالت ۽ پنهنجي گهر جي ماحول ۽ سندس عمران سان ٿيل مڱڻي اهي سڀ سوچون کيس باربار منجهائي رهيون هيون ۽ اچي پنهنجي ڪمري ۾ پلنگ تي ليٽي پئي، پر سوچن جو طوفان کيس ننڊ ڪرڻ نه پيو ڏيئي اهو سوچي پئي ته پنهنجي دل جي ڳالهه عمران سان ڪيان يا نه!
سڄي رات انهيءَ سوچ ۾ گذريس ڪنهن گهڙي لاءِ ڪا مَس اک لڳي هوندس نه ته سچي رات جاڳندي گذريس، صبح چانهه ٺاهي گهر وارن کي ڏنائين ۽ اچي عمران جي ڪمري ٻاهران بيٺي ته عمران اڃان سُتل، هو ڪجهه ديرکان پوءِ عمران اٿيو ۽ واش روم مان ٿي اچي ڪرسي تي ويٺو سامهون ميز تي رکيل اخبار کڻي ڏسڻ لڳو، تيسين رخسانه به اچي ڪمري ۾ پهتي.
هُوءَ عمران کي چوڻ لڳي:
”توهان لاءِ ناشتو کڻي اچان.“
”ها.. ڀلي کڻي اچ.“
هن ناشتو کڻي اچي ميز تي رکيو، عمران چوڻ لڳو:
”توهان به ويهو.“
”ها مان توهان لاءِ پاڻي کڻي اچان.“
رخسانه پاڻي واري بوتل کڻي اچي ميز تي رکي:
”پاڻ سامهون رکيل ڪرسي تي اچي ويٺي.“
عمران چوڻ لڳو:
”رخسانه پاڻ ڪلهه رات ڳالهه ڪري رهيا هئاسين ته توهان کي ڪابه پريشاني آهي، ته مونسان شيئر ڪريو ڇو ته توهان جي چهري مان خبر پوي پئي، ته توهان رات به صحيح طرح ننڊ نه ڪئي آهي، جنهن ڪري توهان جون اکيون سڄيل آهن.“
رخسانه سڄي رات جي سوچ ۽ پريشاني سبب ٿڪل ۽ ڪمزور لڳي رهي هئي. هن جي اندر جي اٿل پٿل کيس عمران سان ڳالهه ڪرڻ لاءِ اڻ تڻ ڪري رهي هئي. سندس اندر جي ڳالهه اندران نڪري زبان تائين آئي ۽ اڌ ۾ رڪجي ويس.
عمران چوڻ لڳو:
”رخسانه جيڪا به ڳالهه آهي چئي ڏيو.“
”نه عمران ڪجهه به ناهي.“
”توهان جي فيلنگس کي مان سمجهان ٿو، مون کي لڳي رهيو آهي ته توهان ڪنهن ڳالهه جي ڪري پريشان آهيو.“
رخسانه همت ٻڌي کيس چوڻ لڳي:
عمران توهان سان جيڪا ڳالهه مان ڪرڻ وڃان پئي اها مان ٻئي ڪنهن سان به نه ڪئي آهي، مون کي توهان جي دلجاءِ ڏيڻ کان پوءِ لڳو ته توهان جي اندر به هڪ سٺو انسان موجود آهي.
عمران توهان جي ۽ منهنجي هن رشتي ٿيڻ کان اڳ منهنجي يونيورسٽيءَ جي ڪلاس ميٽ آفتاب سان سٺي ڳالهه ٻولهه هئي، اسان ٻئي هڪ ٻئِي کي پسند ڪندا هئا سين. يونيورسٽيءَ جي فائنل امتحان کان اڳ آفتاب مون کي اچي چيو هو، ڇو نه پاڻ هڪ اهڙي ٻنڌڻ ۾ ٻڌجي وڃون جو سڄي زندگي گڏ رهي سگهون.
تنهن تي مون کيس چيو هو ته ان لاءِ توهان کي پنهنجا مائٽ وٺي منهنجي مائٽن سان ڳالهائڻو پوندو. يونيورسٽيءَ مان فارغ ٿيڻ بعد به هن جا گهر وارا اسان جي گهر نه آيا ۽ نه ئي مون ان ڳالهه جو ذڪر پنهنجي گهر وارن سان ڪيو. هڪ ڏينهن بابا اچي مونسان توهان جي رشتي جي ڳالهه ڪئي ۽ مان بابا جي عزت کي سامهون رکي کين سندن مرضي چئي ماٺ ڪئي هئي. جنهن کي بابا منهنجي ها سمجهي چاچا کي رشتي لاءِ ها ڪئي، تنهن بعد توهان جو ۽ منهنجو رشتو ٿيو، پر اها ڳالهه مان آفتاب کي ٻڌائي نه سگهيس. ڪنهن ذريعي اها ڳالهه هُن تائين پهتي، ۽ هو ان خبر کان پوءِ هڪ اهڙي ڌٻڻ ۾ ڦاسي پيو، جتان سندس نڪرڻ مشڪل ٿي پيو آهي، مون کيس ان ڏينهن ڏٺو جڏهن پاڻ طارق روڊ تان شاپنگ ڪري موٽون پيا جڏهن پنهنجي گاڏي اچي سگنل تي بيٺي هئي ان مَهل آفتاب اسان جي گاڏيءَ اڳيان پن گهرڻ لاءِ وڌيوهو، سگنل جي کلي وڃڻ سبب اسان اڳتي نڪري وياسين. ڪارن شيشن هئڻ سبب آفتاب مون کي نه ڏٺو هو. مون آفتاب کي جڏهن کان ان حالت ۾ ڏٺو آهي، منهنجي ننڊ اڏري وئي آهي. هن حالت جي ذميوار مان پاڻ کي سمجهان ٿي، جنهن ڪري ڏاڍي پريشان آهيان منهنجي عزت منهنجي مائٽن جي عزت سڀ توهان جي هٿ ۾ آهي.
مون کي ڏاڍي خوشي ٿي آهي جو توهان پنهنجي دل جي ڳالهه مون سان شيئر ڪئي، ان کان به وڌيڪ ان ڳالهه جي خوشي اٿم ته توهان ڪيترو نه خوبصورت دل رکو ٿيون، اهو ڪيترو نه نصيب وارو ماڻهو آهي، جنهن کي توهان جهڙي نازڪ ۽ نرم دل رکندڙ پيار ڪندي هجي.
”رخسانه مان توهان جي ان ڳالهه کي زندگي جي آخري دم تائين پنهنجي سيني ۾ سانڍي رکندس، پاڻ گڏجي آفتاب جي مدد ڪنداسين.“
”عمران ڪٿي مان توهان جو دل ته نه ڏکايو آهي، اگر منهنجي ان ڳالهه سان توهان جي دل آزاري ٿي هجي ته مون کي معاف ڪندا.“
سڀاڻي پاڻ گڏجي آفتاب جي گهر هلنداسين.
”ٿينڪ يو عمران، مان توهان جي زندگي ڀر احسان مند رهندس. ٻئي ڏينهن صبح عمران ۽ رخسانه آفتاب جي گهر لاءِ نڪتا اُتي پهچڻ بعد گاڏي آفتاب جي گهر سامهون بيهاريائون.“
رخسانه گاڏي مان لهي آفتاب جي گهر جو دروازو کڙڪايو، جيڪو آفتاب جي امڙ کوليو تيسين عمران به گاڏي پاسي کان بيهاري اچي رخسانه سان گڏ در وٽ بيٺو.
آفتاب جي امڙ کين چوڻ لڳي:
پٽ اندر اچو، رخسانه ۽ عمران گهر اندر داخل ٿيا.
رخسانه آفتاب جي امڙ سان عمران جو تعارف ڪرائيندي چوڻ لڳي:
”امان هيءُ منهنجو سئوٽ عمران آهي، جيڪو پرڏيهه کان هتي گهمڻ آيو آهي.“
”آفتاب ڪٿي آهي“
”امان اندر ستو پيو آهي، بخار اٿس.“
”مان مان آفتاب کي وڃي ڏسان.“
”ها امان وڃُ ڀلي.“
هوءَ آفتاب جي ڪمري ۾ اچي پهتي، آفتاب هڪ ٽٽل کٽ تي ديوار ڏانهن منهن ڪري سُتل هو رخسانه آفتاب....آفتاب چئي کيس سڏڻ لڳي.
هُو رخسانه جي سڏ جو ڪو به جواب نه ڏئي رهيو هو، نيٺ رخسانه کيس ڪُلهي کان جهلي جيئن ئي پاسو ورايو ته..! آفتاب جون اکيون مٿي کُتل هيون، رخسانه هڪ زوردار رڙ ڪئي..... آفتاب.
*