ڀروسو
تون ڀلي ٿي اچ منهنجي طبيعت ٺيڪ ناهي.
ڇا ٿيو آهي، پوءِ مان نه وڃان.
نه بس ٿورو مٿي ۾ سور اٿم آرام ڪندس ته ٺيڪ ٿي ويندو.
رات دير ٿي ته مان جميلا جي گهر رهي اهي پوندس.
چڱو ٺيڪ آهي.
اميران ۽ جميلا ننڍي لا جون ساهِڙيون هيون، هنن جون شاديون به هڪ ئي سال ٿيون هيون. جميلا کي ٻه ٻار ٿيا، هڪ ڌيءَ ۽ هڪ پٽ.
اميران ۽ ستار جي شادي کي ارڙهن سال پورا ٿيڻ بعد به ڪو اولاد نه ٿيوهو. هنن ڪيترن ڊاڪٽرن کي ڏيکاريو پرسندن اولاد جي تمنا پوري ٿي نه سگهي. ڳوٺ جون عورتون اڪثر اچي اميران سان سندس مڙس ستار جي گلا پيون ڪنديون هيون. ته تنهنجو مڙس مائي سونا سان ڦٽل آهي. هن جي گهر ساڻس ملڻ ويندو آهي، اميران کين چوندي هئي ته توهان ڪوڙ ٿيون ڳالهايو ستار اهڙو ناهي، اميران ڪڏهن ستار کي ائين به نه چيو هو ته ڳوٺ جون عورتون اچي تنهنجي گلاٿيون ڪن. هن کي ستار تي ايترو ڀروسو هو جو عورتن جون ڳالهيون ڪوڙيون لڳنديون هيس. اُن رات اميران مڱڻي تان رات ئي موٽي آئي. جيئن گهر ۾ داخل ٿي ڪمري وٽ پهتي ته زمين سندس پيرن هيٺان نڪري وئي، گهر جي ٻاهرين در کي ستار ڪنڍي هڻڻ ڀلجي ويو هو. هن ڪمري جي کڙڪي منجهان ستار ۽ سونا کي اعتراض واري حالت ۾ ڏٺو.
هي جيڪا ستار تي ايترو ڀروسو ڪندي هئي. سا پاڻ کي بيوقوف سمجهڻ لڳي، روئيندي هنجون هاريندي ستار ۽ سونا کي ڪجهه چوڻ بنا انهن پيرن تي گهران نڪري وري اچي جميلا جي گهر پهتي.
جميلا اميران کي موٽي اچڻ ته پڇڻ لڳي:
”اميران خير ته آهي، توهان واپس موٽي آيون آهيو.“
اميران روئي هنجون هاري جميلا کي سڄي ڳالهه ٻڌائي.
جميلا منهن تي هٿ ڏيئي چوڻ لڳي:
”گهوڙا... صفا پڇاڙي وقت آهي ستار اهڙو نه هو.“
اميران جو هجنون نه پيون بيهن. چوڻ لڳي:
”مان ته کيس ڪڏهن به نه جهليو هو ته تون ٻي شادي نه ڪر جڏهن اسان کي اولاد نه ٿي ته مان کيس پاڻ شادي جي اجازت ڏني هئي. پوءِ هي اڇو منهن ڪرڻ جي ڪهڙي ضرورت هيس. هن منهنجي ڀروسي کي ڌُڪَ رسايو آهي. هاڻي مان هن سان نه رهندس.“
ٻي ڏينهن اميران صبح پنهنجي ڀائرن جي گهر اچي پهتي ستار کي اُها به خبر نه پئي ته ڪو اميران کيس رات ڏسي وئي آهي.
ٻي ڏينهن ستار اميران جي ساهيڙي جي گهر اچي پهتو کائنس اميران جو پڇڻ لڳو.
جميلا رکو منهن ڪندي کيس جواب ڏنو.
”اميران پنهنجي ڀائرن جي گهر وئي آهي.“
ستار ڪجهه ڪوهه پنڌ ڪري اچي اميران وارن جي ڳوٺ پهتو. اميران جي وڏي ڀاءَ وريام جي گهر جو در کڙڪايائين وريام پنهنجي بابا ۽ امڙ جي گهر ۾ رهندو هو. هن جا ماءُ ۽ پيءُ گذاري چڪا هئا. پر سڄي ملڪيت وريام وٽ هئي. هن جي ننڍن ڀائرن جي شادي ٿيل نه هئي. تنهن ڪري گهر جو وڏو وريام هو.
وريام در کوليو ته ٻاهر در تي ستار بيٺل هو. وريام کيس اندر اچڻ لاءِ چيو، ستار اندر داخل ٿيندي پڇڻ لڳو:
”اميران آهي.“
”ها! ادا ستار توهان ويهو ته مان ادي اميران کي سڏي ٿو وٺان.“
وريام ڀيڻ اميران کي اچي ٻڌايو ته ڀائو ستار آيو آهي. ستار جو نالو ٻڌي اميران جو منهن تپي باهه ٿي ويو چوڻ لڳي:
”ادا چئي ڇڏينس اميران هن لاءِ مري وئي آهي.“
”ادي اميران ڇا ٿيو. خير ته آهي نه !“
”ادا توهان کي ٻڌايان ٿي.“
اميران سڄي ڳالهه ڀاءُ وريام کي ٻڌائي وريام ڪاوڙ مان تپي باهه ٿي ويو. اميران ۽ وريام ڪمري مان نڪري ٻاهر ورانڍي ۾ کٽ تي ويٺل ستار وٽ پهتا. وريام به ڪاوڙ مان منهن رُکو ڪيون بيٺو هو.
ستار کين ڏسي کٽ تان اٿي بيٺو. ۽ اميران کي چوڻ لڳو:
”اميران هل ته گهر هلون.“
اميران جي اکين مان باهه جا اولان ٽڙي رهيا هئا.
چوڻ لڳي:
مان جيڪو ڪجهه ان رات پنهنجي اکين سان ڏٺو اهو مان سڄي زندگي وساري نه سگهنديس. اميران توهان جي لاءِ مري چڪي آهي. اهو ٻڌڻ بعد ستار اميران کان معافيون گهرندو رهيو. پر اڄ ستار جي ڪا به معافي تلافي قبول نه پئي اميران جي دل مان ستار لاءِ عزت ۽ ڀروسو هميشه لاءِ ختم ٿي ويو هو.
*