ٽِپ (Tip)
عمران کيس ڏسڻ سان ئي سندس چپن تي سجيل مرڪ جي وڪڙ ۾اچي ويو ۽ هوءَ سندس دل جي درين منجهان داخل ٿي، اندر گهر ڪري ويهي رهيس. هن جي اٿڻي ويهڻي مان اهو پتو پيو ٿي ته هوءَ هڪ چالاڪ ڇوڪري آهي. عمران هڪ سادي طبيعت جو معصوم نوجوان هو،سندس دل صاف، ڪوڙ ۽ ٺڳيءَ کان اڻ واقف هو. هن کي هوءَ هڪ ئي نظر ۾ وڻي وئي هئي. هي ان سان ملڻ بعد دل ۾ سوچڻ لڳو ،منهنجي من جي دنيا کي جنهن جو انتظار هو سا هيءَ ئي آهي، مون کي پنهنجي چاهت جو اظهارساڻس ڪرڻ گهرجي. جيڪر مون ائين نه ڪيو ته ڪٿي دير نه ٿي وڃي.
فرم ۾ ڪم دوران ٻنهي جي هڪٻئي سان هيلو هاءِ روز ٿيندي هئي پر گڏ ويهي هڪ ٻئي سان ڳالهه ٻولهه ڪرڻ جو کين وقت نه ملندو هئن.
هڪ ڏينهن عمران عاليه کي نويڪلو ڏسي پنهنجي دل جي ڳالهه ڪرڻ جي سٺي مهل سمجهندي اچي سندس ڀر ۾ رکيل بينچ تي ويٺو. هوءَ پنهنجي موبائل ۾ گيم کيڏي رهي هئي، عمران کي ڏسي کيس مرڪي پنهنجي ڀر ۾ ويهڻ تي ڀليڪار ڪئي.
ڪچهري ڪندي عمران کيس چوڻ لڳو:
”توهان جو اخلاق ڏسي مان پهنجائپ محسوس ڪندو آهيان.“
هوءَ عمران جون ڳالهيون ٻڌي مرڪندي چوڻ لڳي:
”توهان سٺا انسان آهيو مان به توهان جي عزت ڪندي آهيان.“
هوءَ آزاد زندگي گذاريندڙ هئي، هڪ ڏينهن عمران فرم جي ڪم جي وقفي دوران اچي کيس چوڻ لڳو:
”عاليه هن فرم ۾ جن ماڻهن سان توهان اٿنديون ويهنديون آهيو اهي سٺا ماڻهو ناهن، توهان انهن سان گهڻو ويجهو نه رهو.“
هوءَ چوڻ لڳي:
”عمران اهڙي ڳالهه ناهي، توهان سٺو سوچيندا ڪيو.“
هوءَ عمران سان همدردي ته ڪندي هئي پر پنهنجي زندگي گذارڻ ۾ آزاد هئي.
عمران کيس فرم جي ساٿين سان ٽهڪ ڏيندي ڳالهائيندي ڏسي دل ئي دل ۾ پيو ڪاوڙ ڪندو هو. هڪ ڏينهن اچي کيس چوڻ لڳو:
”سڀاڻي فرم جي موڪل آهي پاڻ ڪجهه گهڙيون ڪنهن هنڌ هلي ويهون.“
”ها عمران ڇو نه، سڀاڻي توهان کي فون ڪري ٻڌائينديس.“
ٻئي ڏينهن هن عمران کي فون ڪري طارق روڊ جي هڪ مشهور ريسٽورنٽ تي اچڻ لاءِ چيو، عمران پنهنجي گهران نڪري بس ۾ چڙهي اچي ريسٽورنٽ پهتو. ڪجهه ئي ويرمَ بعد هوءَ به رڪشا مان لهي اچي ريسٽورنٽ ۾داخل ٿي. عمران ڪرسيءَ تان اٿي کيس سلام ڪيو، هوءَ سامهون رکيل ڪرسيءَ تي ويٺي.
ريسٽورنٽ ۾ ويهڻ بعد عمران کيس پنهنجي دل جي ڳالهه ٻڌائيندي چوڻ لڳو:
”توهان جو فرم جي ماڻهن سان ايترو هجائتو رويو مون کي ناهي وڻندو. اهي چڱا ماڻهو ناهن مان انهن کي توهان کان اڳ سڃاڻان ٿو، انهن سان ايتريون هجائتيون نه ٿيو.“
هوءَ عمران جي ڳالهه کي اِگنور ڪندي چوڻ لڳي:
”ڇڏ انهن ڳالهين کي ويٽر کي سڏ ڪر ته ڪجهه گهرائي وٺون.“
عمران ويٽر کي سڏ ڪيو ويٽر ڳاڙهي رنگ جي وردي پاتل اڇو ٽوپلو ٽري هٿ ۾ کنيل اچي وٽن پهتو. عمران ٻن برگرن ۽ ٻن بوتلن جو آڊر ڏنو، ويٽر آڊر وٺي ريسٽورنٽ جون ڏاڪڻيون لٿو. هن جو ذهن عمران جون ڳالهيون قبولڻ لاءِ تيار نه هو، هوءَ عمران کي سٺو انسان سمجهندي، ساڻس همدردي وارو رويو هئس. ڪجهه دير ڳالهه ٻولهه کان پوءِ بل ادا ڪرڻ وقت فرزانه پنج هزار جو نوٽ ڪڍي مينوبڪ ۾ وڌو.
”توهان ڇڏيو مان بل ڏيان ٿو.“ عمران چيو.
”مون ڏيئي ڇڏيا آهن.“
ويٽر بل ڪٽي باقي پيسا مينو بڪ ۾ وجهي مينو بڪ ٽيبل تي رکيو، فرزانه مينوبڪ کوليندي بل مان بچيل پيسن مان سئو رپيا ويٽر لاءِ ٽپ مينوبڪ ۾ وڌا ۽ باقي چار هزار ڪڍي عمران کي ڏيڻ لڳي.
عمران چوڻ لڳو:
”مون کي پئسن جي ضرورت ناهي.“
”اهي پئسا توهان رکو، توهان جي ڪپڙن لاءِ آهن، ان ڏينهن توهان جي قميص ڪالر وٽان ڦاٽل هئي. هنن پئسن مان توهان پنهنجي لاءِ ڪپڙا وٺجو.“ فرزانه چيو.
هُن عمران جي کيسي ۾ زوري پئسا وڌا ۽ ٻئي ريسٽورنٽ کان ٻاهر نڪري آيا. ڪجهه مهينن بعد فرم جي موڪل واري ڏينهن عمران کي فرزانه فرم جي مالڪ ساڻ ڪار مان لهندي ۽ هڪٻئي سان هٿ هٿ ۾ ڏيندي طارق روڊ جي ساڳي ريسٽورنٽ ۾ داخل ٿيندي نظر آ ئي. عمران سوچڻ لڳو:
منهنجي حيثيت هُن اڳيان ان ويٽر جيتري هئي جنهن کي بل مان بچيل پئسا ”ٽپ“ طور مليا ۽ مون کي به...!!!
*