پرفيوم
هُوءَ يونيورسٽي پهچڻ بعد خوشي ۾ ڊاپي نه پئي سندس ڳوٺ جي ڪنهن ڇوڪريءَ جو ميٽرڪ جو امتحان پاس ڪرڻ به وڏي ڳالهه هو. هن ته وري اچي يونيورسٽيءَ ۾ پير رکيو هو. هيءَ تيز تيز وکون کڻندي دل جي تيز دهڙڪڻ سان ڪلاس جي در تي پهتي. ڪلاس ۾ پروفيسر پڙهائي رهيو هو ۽ هيءَ در تي بيهي کانئس اندر اچڻ جي اجازت وٺڻ لڳي:
”سر مان اندر اچي سگهان ٿي.؟“
هن جو جهيڻو آواز صرف پروفيسر جي ڪنن تائين پهتو. پروفيسر ”يس ڪم ان“ چئي کيس اندر اچڻ لاءِ چيو.
پروفيسر جو زور دار آواز ٻڌي ڪلاس ۾ ويٺل شاگرد ڪتابن تان ڪنڌ مٿي ڪري فرزانه کي ڏسڻ لڳا.
هوءَ سر جي يس چوڻ تي ڪلاس ۾ رکيل ڪرسين ڀرسان لنگهي وڃي پوئين سيٽ تي ويٺي. انهيءَ ڪلاس ۾ هڪ شاگرد اڪرم به پڙهندو هو،سندس خوبصورتي ۽ اخلاق سبب ڪلاس جا سڀئي شاگرد کيس پيار مان هيرو سڏيندا هئا.
ڪلاس ۾ هن ساڻ سندس دوست راشد، اختر ۽ لقمان ويٺل هئا. هلندي ڪلاس دوران لقمان آڱر سان کيس گهت هڻي پويان فرزانه کي ڏسڻ لاءِ اشارا ڪري پيو.
لقمان جي تنگ ڪرڻ باوجود اڪرم پويان نه ڏٺو. ڪلاس ختم ٿيڻ کان پوءِ هن جا دوست هن سان نئين ڪلاس فيلو جي باري ۾ ڊسڪس ڪرڻ لڳا.
لقمان چوڻ لڳو:
”يار! ڏاڍي خوبصورت ڇوڪري پنهنجي ڪلاس ۾ آئي آهي.“
راشد: ”ها يار ڏاڍي سهڻي ڇوڪري آهي.“
اڪرم: ”توهان شل ڪنهن ڇوڪريءَ کي نه ڏسو بس اتي اڀا ٿي بيٺا هوندا آهيو.“
لقمان:”يار راشد اسان اجايا پيا سيل ساڙيون، ڇوڪريون ته وري به وڃي اڪرم کي لفٽ ڏينديون آهن.“
اڪرم:”اها توهان جي سوچ آهي، ڪنهن سان به جيڪڏهن اخلاق ۽ ادب سان ڳالهائبو ته ان جو جواب عزت ۽ ادب سان ملندو آهي.“
اختر: ”ها يار اسان ته ڄڻ ماڻهن کي پٿر ٿا هڻون، جو اسان کان ڀڳا ٿا وتن.“
اڪرم:”يار منهنجو اهو مطلب ناهي....!“
ڪلاس جي بريڪ بعد فرزانه ڪينٽين ۾ ڪرسي تي ويهي چانهن بسڪٽ کائي رهي هئي ته ارم اچي سندس ڀر واري ڪرسيءَ تي ويٺي ۽ کيس چوڻ لڳي:
”مان بي اي ڪلاس جي اسٽوڊنٽ آهيان، منهنجو نالو ارم آهي. توهان جو نالو ڇا آهي.“
”منهنجو نالو فرزانه آهي.“
هنن جي ڳالهين دوران راشد ۽ اڪرم به اچي ڪينٽين ۾ پهتا. ارم کين سڏي ساڻن فرزانه جو تعارف ڪرائڻ لڳي.
هي فرزانه آهي، پنهنجي ڪلاس ۾ نئين آئي آهي. راشد ۽ اڪرم فرزانه کي سلام ڪيو ۽ کيس پنهنجو پنهنجو تعارف ڪرايو.
ڪجهه ڏينهن کان پوءِ بقول لقمان جي فرزانه اڪرم سان يونيورسٽيءَ ۾ گڏ گهمندي نظر اچڻ لڳي ۽ ٿورئي عرصي ۾ ٻئي هڪ ٻئي جا سٺا دوست ٿي ويا. سندن دوستي وڌي هڪ گهاٽي وڻ جي پاڙن وانگر مضبوطي جهلي وئي.
هڪ ڏينهن اڪرم حيدرآباد جي هڪ مشهور گفٽ سينٽر تان فرزانه جي لاءِ هڪ پرفيوم خريد ڪري اچي کيس ڏنو.
هاڻي فرزانه روز اها پرفيوم لڳائي يونيورسٽي ايندي هئي. هن کي لڳل پرفيوم جي خوشبو سندس سڀني ڪلاس فيلو ڇوڪرين کي پسند آئي ۽ کائنس پرفيوم جو نالو معلوم ڪرڻ لڳيون، پر فرزانه مسڪرائيندي اهو چئي نٽائيندي رهي ته هن پرفيوم جو نالو نٿي ٻڌائي سگهان. ڇو ته هي پرفيوم جنهن مون کي گفٽ ڪئي آهي ان جو چوڻ آهي ته هيءَ خوشبو منهنجي سڃاڻپ هئڻ گهرجي.
ارم ساڻس مذاق ڪندي چوڻ لڳي:
”گفٽ ڏيندڙ خوشنصيب جو نالو ته ٻڌائي سگهين ٿي؟“
جنهن تي هن جون سڀئي ڪلاس فيلو ڇوڪريون هڪ آواز ٿي چوڻ لڳيون:
”اسان کي ته هڪ ئي ٿو لڳي.“
ڪلاس ميٽ ڇوڪرين جي مذاق اڏائڻ بعد هوءَ اتان اٿي وڃي پنهنجي ڪلاس ۾ ويٺي.
هيءَ هاڻي پاڻ سان اڪرم جو نالو جڙڻ تي ڏاڍي خوش ٿيندي هئي. ماسٽرس ڪري وٺڻ کان پوءِ اچي گهر ڀيڙا ٿيا. يونيورسٽيءَ بعد سندن دوستي اڳتي وڌي نه سگهي. فرزانه جي گهر جو ماحول ڪجهه سخت هو، هن جو والد پنهنجي ڳوٺ جو وڏيرو هو، جنهن ڪري کيس يونيورسٽيءَ کان پوءِ پنهنجي زندگي مرضيءَ سان جيئڻ جي اجازت مليل نه هئي.
ڪجهه عرصي کانپوءِ فرزانه جي پنهنجي چاچي جي پٽ سان شادي ٿي، شادي جا ڪجهه سال گذرڻ کان پوءِ فرزانه کي ٻه ٻار به ٿيا. پوءِ هن جو سڄو وقت ٻارن کي پالڻ ۾ گذرڻ لڳو.
اڪرم به يونيورسٽيءَ مان ماسٽرس ڪرڻ کان پوءِ شهر ۾ هڪ سرڪاري نوڪري سان لڳو. يويورسٽي کان فارغ ٿيڻ بعد ٻئي هڪ ٻئي سان ملي نه سگهيا.
هڪ ڏينهن يونيورسٽيءَ جا گذري ويل ڏينهن ان وقت فرزانه جي اکين آڏو اچي ويا جڏهن هن جي گهر واري کيس سندس شاديءَ جي سالگرهه جو گفٽ اها ساڳي پرفيوم آڻي ڏني، جيڪا کيس اڪرم گفٽ ڪئي هئي، هوءَ پنهنجي مڙس طرفان کيس اها ساڳي پرفيوم گفٽ ڏيڻ تي يونيورسٽي واري دور ۾ اڪرم ۽ پنهنجي دوستيءَ جي يادن ۾ گم ٿي وڃي ٿي. هوءَ مڙس کان پرفيوم وارو دٻو وٺي کيس ٿينڪ يو چئي پنهنجي ڪمري ۾ ڪٻٽ وٽ پهچي ٿي سندس اکين مان ڳوڙها وهي پرفيوم واري دٻي مٿان ڪِرن ٿا.
*