2. هند ۽ سنڌ جو ناليوارو ليکڪ لڇمڻ ڪومل
لڇمڻ ڪومل سان پهرين ملاقات جا ساروڻا چٽا ٿي ويا، 80ع جي ڏهائيءَ جي ڳالهه آهي ته آفيس ۾ ويٺو هئس ته فون جي گهنٽي وڳي، صاحب فون کنئين ۽ مونکي سڏي چيو
“شورو صاحب توهانجو فون”.
مون فون کنيو
“اسلام عليڪم چيو”.
“وعليڪم سلام ، هاشم ڪٿي آهين ؟”
ٻئي پاسي تي ادي خيرالنساءُ جعفري هئي.
“ ادي آئون آفيس ۾ آهيان، حڪم؟”
“ شام جو گهر اچي سگهين ٿو؟”
“ جي ادي بلڪل ، ڪيڏي مهل اچڻو آ؟ ”
“ شام جو ڇهين بجي، مون وٽ هند جو وڏو ليکڪ لڇمڻ ڪومل آيل آهي. انڊيا کان، اچ ته توکي ملايان”
“جي ادي مان بلڪل ٽائم تي پهچي ويندس.” رسيور رکڻ وارو هئس ته “ ٻڌ هاشم” “ جي ادي”.
“هاشم هڪ سٺي رلي به کپي، مون تنهنجي گهر تنهنجي اميءَ جون ٺاهيل رليون ڏٺيون آهن انهن مان هڪ کپي؟”
“ ٺيڪ آهي ادي کڻي ايندس .”
شام جو گهر ويس امان کي چيم پنهنجي گهر ۾ ڪا ڀلي رلي هجي ته مونکي ڏي .
“ ڇو ابا؟” امان پڇيو .
“ امان سوکڙي ڏيڻي آهي .”
“ پر ابا اهي رليون ته مون تنهنجي شاديءَ لاءِ وڏي سڪ ۽ اڪير مان ٺاهيون آهن.” امان حسرت سان چيو .
“امان انڊيا مان هڪ وڏو ليکڪ آيو آهي، ادي خيرالنساءُ وٽ ترسيل آهي، ان کي سوکڙي ڏيڻي آهي، تون وري ٻي رلي ٺاهي وٺجان .” امان اٿي هڪ بهترين رلي ڪڍي ڏني.
مان اها رلي کڻي ادي خيرالنساءُ جعفريءَ جي گهر پهتس ، اتي ڪافي ناليوارا اديب ويٺل هئا، جنهن ۾ نصير مرزا، طارق عالم ابڙو ، اياز عالم ابڙو طارق اشرف ۽ ٻيا اديب ويٺا هئا.
ادي خيرالنساءُ جعفريءَ منهنجو تعارف لڇمڻ ڪومل سان ڪرائيندي چيو . “هي هاشم شورو آهي ، اڀرندڙ ليکڪ ۽ شاعر ، اڄ توهان لاءِ رليءَ جو تحفو کڻي آيو آهي ” لڇمڻ ڪومل مونکان رلي ورتي ۽ ويجهو ٿي مونکي وڏي گرمجوشيءَ سان ڀاڪر پاتو ۽ ڳل تي چمي ڏني، جيڪا منهنجي زندگيءَ جي يادگار چمين مان آهي.
موڪلائڻ مهل مون کيس آٽوگراف لاءِ عرض ڪيو پاڻ آٽو گراف ڏنو ۽ پنهنجي ٽائيمس آف انڊيا جي ايڊريس به لکي ڏني جيڪو اڄ به منهنجي ساه سان سانڍيل آهن، پر افسوس آئون سائين لڇمڻ جا خط سانڍي نه سگهيس، جنهنجو سڄي زندگي افسوس رهندو.
ڪجهه ئي ڏينهن کان پوءِ مونکي لڇمڻ ڪومل جو خط مليو، جنهن ۾ منهنجي رليءَ جي تمام گهڻي تعريف ٿيل هئي ، “ هاشم! آئون ۽ گوپي (سندن گهر واري) جڏهن ڇت تي تنهنجي سوکڙي رلي مٿان ڪندا آهيون ته مونکي سنڌ ۾ پنهنجي موجودگي محسوس ڪرائيندي آهي.” ۽ پوءِ اسان جا خط و ڪتابت شروع ٿي ويئي. ڪڏهن هو مونکان ڪو ڪتاب گهرائيندو هو ۽ ڪڏهن مونکي موڪلي ڏيندو هو.
81 ع ۾ جڏهن منهنجي شادي ٿي ته مونکي مبارڪن سان گڏ لکيو هئائين ته هاشم پنهنجي ڪنوار کي هني مون لاءِ هتي وٺي اچ آئون ۽ گوپي تنهنجا ميزبان هونداسين.
ان وقت منهنجا ايترا وسيلا ڪونه هئا جو مان پنهنجي ڪنوار کي انڊيا وٺي وڃان. وقت جي لاهن چاڙهن ۾ خط وڪتابت به آهستي آهستي بند ٿي ويئي.
اڄ سندس وڇوڙي جيءُ جهوري ڇڏيو .