• ٽيڙو
سوچي پئي سهاڳڻ
ڪانڌ آهي ڇو ڏ ور.
رابيل ڪئي آ دير،
ماڻس من وسوسا
الله ڪري خير.
ڪڃري پئي نچي،
وڏيري جي جوان زال
دل ۾ پئي پچي.
ڪري هار سينگار،
بيٺي آهي در تي
ويچارن ۾ ويڙهيل نار.
تارن ڀريل رات
محبوب جي ملڻ جي
آهيس نه ڪيڏي تات.
رڻ سڄو رت ڦڙا
قوم پرست جو آواز
ڀڃي ڇڏيو نيئر ۽ ڪڙا.
لبن لالي لڳل
ڀاسن ٿا ڄڻ
ٽڙيا لال ڪنول،
گھڙو ڀڳو
نينگر ٽهي
پويان ڍڳو.
اسين سنڌي سٻاجها ماڻهون
ديس پنهنجي لاءِ
سوليءَ تي به چڙهي ڄاڻون .
تون ۽ مان سنڌوءُ ڪناري
سنڌوءَ جو قسم کڻي
پياسين هڪ ٻئي جي پناري .
خنجر جا نّوّ وار
اي عبدالرزاق
امڙ سنڌ ڪڍي ويٺي پار.
دودو ٻيهر نه ورڻو آ
منهنجا ڏهيسر
توکي سنڌوءَ لاءِ سر ڏيڻو آ