• غــــزل
ســوچـن تـي ڇـو پـهـرا آهـن؟
پــيـلا ســڀ ڇــو چـهـرا آهـن؟
توسان وڙهبو، مور نه جھڪبو
زخـم توڻــي سـڀ گــهرا آهـن
رڻ مـان رڙ اچـي ٿـي اڃـان!
ماڻـهو ٿـيا سـڀ ڇـا بهـرا آهن؟
ماريءَ کي به سمجهن ٿا پنهنجو
الا مـاڻـهون ڏاڍا ٿـيا ڳهرا آهن.
ڌرتـيءَ سـان لائـون لـڌيون جن
ڳـائـبا هميـشه تـن تي سهرا آهن.
غزل 2
هاءِ ايــــــــڏو ڪــــــــــــــلاپ
جنهنجو نـــاهـــــــــي جــــواب
ايــــم بــــــي جــــي ڊگــــــري
پـــر ملــــينٿــــي ڪــا جاب
ڌرتــــيءَ سان ناتو نه ڇـــنبـــو
سهـــــي ويــــندس تنهنجا عتاب
اهــــا زندگي ئــــــــي گهــوري
ڏيئــي نه ســگهي جيـــڪا لاڀ
جيـــون منهنجو ســڄو ڪسارو
ڏيـن ٿــي جڏهن تــــــون عذاب
چــــپ ته تنـــهنــجا اهڙا آهــــن
آهـــــــــن ڄـــــــڻ لال گـــــلاب
سنـــــڌ الاجي جـي ڊائــريـڪٽر
خــــــبر اٿـــــــئي هئي مهتـــاب.
غزل 3
مـاري مـحـبــت ۾ ڪــا ڪـهل ته ڪـر،
ڏسـي نــاز منجهان ڪـــا مـهل ته ڪـر.
آهيــان ازل کــان مـان بدنصـــيب مـــٺا،
اچـــي عاشــق جــي ڪــا ٽهل ته ڪـر.
آهـي منـهنـجي حـياتي وڻ ٿــوهر جـو،
اچـــي اڱـــڻ حيــاتي ســـهل ته ڪــر.
تنــهنـجي عــام ٻـــڌيســين فراخـــدلي،
پــيارا پيــار سـندي ڪـا پـهل ته ڪـر.
مــان ته بـن ۾ مـٺا ڀٽـڪندو ئي رهـان،
توکان ٻيو نه پڄي منهنجي اهل ته ڪر.
اهــو ڊپ آ مــٺا مــتان هـيـئن چـويـن،
هـاڻ مـاٺ به رھ ايـڏي گـهل نه ڪر