2. پيِلا گل پلاند ۾
“ ڪون سڃاتئي ڇا؟ ويجهي ايندي چيائين.”
“اوه نسيم تون ! ......” آئون حيرت ۾ پئجي ويس.
“شڪر آ سڃاتئي ته سهي ، جيڪڏهن سڃاڻڻ کان انڪار ڪرين ها ته آئون ڇا ٿي ڪري سهگيس.”
“اهڙي ته ڪا به ڳالهه ناهي ” چيم
“ ٿورو وقت ڏيئي سگهندين؟” چيائين.
“ها، هل پاسي واري چائينيز ۾ هلون.”
اسين هلندا چائينيز جون ڏاڪڻيون چڙهندا اچي هڪ ميز تي ويٺاسين، آسي پاسي صرف ٻه جوڙا ويٺل هئا ،
“ڇا هلندو ٿڌو يا گرم؟”
“جيڪو گهرائين.”
“نسيم توکي ياد هوندو توسان گڏ هوندي آئون ڪو به ڪم پنهنجي مرضيءَ سان نه ڪندو هئس.”
هوءَ مرڪي پيئي “چانهن ۽ سينڊوچ گهراءِ ”
مون بيري کي چانهن ۽ سينڊوچ جو آرڊر ڏنو، ۽ هوءَ خاموش مونکي تڪي رهي هئي.
چيم “زندگي ڪيئين پيئي گذري؟”
“بس جيان پيئي.” نسيم ٿڌو ساه ڀريندي چيو .
“ڇو مايوس پيئي لڳين؟ پهريان ته تون مايوسيءَ کي گناه سمجههندي هئينءَ.”
“وقت انسان کي گهڻو ڪجهه سيکاري ٿو ڇڏي، ماڻهوءَ کي هميشه وقت جي ڦيٿي سان گڏ ڦرڻ گهرجي.”
“پر انکي به تون منافقي سمجههندي هئينءَ”
ها ! آئون غلط هئس ، مون زندگيءَ ۾ سدائين غلط سوچيو آهي .
“احساس اٿئي؟”
بيرو چانهن ۽ سينڊوچز کڻي آيو ، نسيم چانهن ٺاهڻ لڳي، آئون نسيم کي چانهن ٺاهيندي ڏسي رهيو هئس، مونکي 15 سال پهرين جي شوخ ۽ شرير نسيم ياد آئي ، جيڪا ڳالهه يون ۽ شرارتون ڪندي ڪانه ڍاپندي هئي ، پر هيءَ نسيم خاموش ڪنڌ جهڪائي چانهن ٺاهي رهي هئي ۽ ڪجهه سوچي به رهي هئي ڄڻ سندس دل تي ڪو بار هجي ، هيءَ نسيم هن نسيم خان گهڻو مختلف هئي .
“ چانهن” نسيم مونکي چانهن جو ڪپ ڏيندي چيو . مون ڪپ ورتو ۽ نسيم جو جائزو وٺڻ لڳس، اکين تي چشمو ، ڪجهه بت به ڀرجي ويو هئس .
“ مونڏانهن ڇا ڏسي رهيو آهين ؟” مسڪرائيندي پڇيائين ، مون سينڊوچز جي پليٽ نسيم ڏانهن وڌائي ۽ چانهن جو سپ ڀريو .
“ نسيم! ڏسي رهيو آهيان ته وقت سان گڏ تون به ڪيترو نه بدلجي ويئي آهين.”
“ها! لطيف آئون هاڻي پوڙهي ٿي ويئي آهيان ، ۽ تون ته صفا ناهين بدليو، ساڳيو ئي جوان هينڊسم.”
“ گهڻا ٻار اٿئي؟” پڇو مانس
“ ٻه، هڪ ڌيءَ آهي، پنجن سالن جي ۽ پٽ ٽن سالن جو” ڪنڌ هيٺ ڪري جواب ڏنائين،
“ نالا ڪهڙا رکيا اٿئي ؟ ”
“ ڌيءَ جو سحر آهي ۽ پٽ جو نالو جمشيد آهي ، پر پيار مان کيس جمي ڪوٺيندا آهيون.”
“ اد اٿئي نسيم ، پاڻ ناداني ڪري پنهنجي ٿيندڙ ٻارن جا نالا اڳواٽ سوچي ڇڏيا هئا.”
“ ها چڱيءَ طرح ياد اٿم پارس ۽ سرويچ.” نسيم ڪنڌ هيٺ ڪري ڀڻڪو ڪيو ، آئون خاموش ٿي ويس ۽ يادن جا کنڊر کوٽڻ لڳس ، پر مونکي انهن کنڊرن مان صرف پنهنجي ارمانن جا هڏاوان پڃرا ئي مليا.
“ نسيم مڙس مان ته خوش آهين؟”مون اوچتو سوال ڪيو
“ آئون گهڻي دير کان وٺي انهيءَ سوال جي منتظر هئس.”
“ ڇو”
“ ڇو ته ڪوبه شخص پنهنجي وڇڙيل محبوبه سان ملندو آهي ته هن جي محبوبه پنهنجي مڙس سان خوش نه هوندي ، ۽ آئون ئي هن کي خوش رکي سگهان ٿو.”نسيم ڦڪي کل کلندي چيو.
“ ها! تون صحيح ٿي چوين نسيم، اها انساني فطرت آهي ، پر مونکي لڳي ٿو تون واقعي خوش ناهين “ مون چيو
“ ڪيئين ٿو چوين؟”
“ تنهنجو چهرو پيو ٻڌائي .”
“ منهنجي جدائيءَ کان پوءِ ڏاڍي شڪتي اچي ويئي اٿئي ، چهرو ڏسي دل جا راز به پڙهيو وٺين ،” مون هن ڏانهن نهاريو ، هوءَ رئي جو پلئه آڱرين تي ويڙهي رهي هئي .
“ لطيف ! هڪ ڳالهه پڇان؟”
“پڇ”
“ تو اڃان تائين شادي ڇو نه ڪئي آهي ، ڇا توکي ڪڏهن اڪيلائپ جو احساس نٿو ٿئي ؟” نسيم ڪنڌ هيٺ ڪري ڀڻڪو ڪيو .
“ نسيم مون توسان شاديءَ جو وچن ڪيو ڪيو هو ته شادي ڪندس ته توسان ڪندس ، نه ته سڄي عمر تنهنجي ياد جي سهاري گذاري ڇڏيندس، آئون پنهنجو وچن نڀائي رهيو آهيان ، مون ته توسان لائون لهڻ جا سپنا ڏٺا هئا نسيم ۽ اهي سپنا ساڀيان نه ٿيا.باقي تنهائيءَ جو احساس، ته مون ڪڏهن به پاڻ کي تنها ناهي سمجهيو، مون سان گڏ تنهنجي ياد آهي، ڪتاب آهن جن مونکي ڪڏهن به تنهائيءَ جو احساس ناهي ڏياريو ، ڪتاب منهنجا بهترين ساٿي آهن جيڪي ڪڏهن به ڪنهن کان تنگ نه ٿين ، ڪڏهن به بي وفائي نه ڪن ۽ نه ڪڏهن ڪنهن تي الزام هڻن ۽ نه ئي انتقام وٺن .”
“ آئون بي وفا نه آهيان ، مونتي بيوفائيءَ جو الزام نه هڻ، آئون سمجههان پئي ته تون مون تي طنز ڪري رهيو آهين ، پر تون وساري چڪو آهين ته بيوفا آئون نه پر تون آهين ، آئون ته سماج جي هر ديوار ڪيرائي تو وٽ آئي هئس......پر .....پر تون بزدل نڪتين، ڊڄي ويئن ، تو پاڻ تي شرافت جو ڪوڙو خول چاڙهي ڇڏيو هو، آئون جن کي ٺڪرائي تو وٽ هلي آئي هئس ، تن جي اڳيان تو مونکي ٺڪرائي ڇڏيو “ هوءَ زاروقطار روئڻ لڳي .
“ تون جذباتي آهين چري! مون پيار کي رسوا ڪرڻ نٿي چاهيو ،”
“ باقي مونکي رسوا ڪري ڇڏئي. ” ڀڙڪندي چيائين
“ نسيم پاڻ هن سماج جا فرد آهيون ۽ رهڻو به هن سماج ۾ اٿئون ، مون نٿي چاهيو ته توتي ڀاڄوڪڙ جو الزام لڳي ، تنهنجي اولاد کان صرف تنهنجي ڪري نفرت ڪئي وڃي ، مون پيار جي جي عظمت کي ڇيهو رسائڻ نٿي چاهيو ، پيار حاصل ڪرڻ جو نالو ناهي ، پر هن ۾ ڪجهه وڃائڻو به پوندو آهي ، امر جليل هڪ هنڌ لکيو آهي ته ؛- اذلي رشتن جو وڻ وڇوڙن ۽ وڌندو ۽ وڏو ٿيندو آهي ، قربت ڪاري ڪلر وانگر ازلي رشتن جي شجر کي ساڙي ڇڏيندي آهي، تنهنڪري لازمي آهي ته اهي شخص اهي انسان جيڪي ازلي احڪامن مطابق هڪ ٻئي لاءِ عالم وجود ۾ آيا آهن هڪٻئي کان جدا رهن جيئن محبت جو جو وڻ وڇوڙن ۾ وڌندو رهي”
“ اهي سڀ ڪتابي ڳالهه يون آهن انهن جو حقيقت سان ڪو به واسطو ناهي ، پريڪٽيڪل لائيف ۽ افسانوي لائيف ۾ فرق آهي ” نسيم چيو
ادب ۾ انساني زندگيءَ جي اپٽار ئي ڪيل هوندي آهي ۽ حقيقتن کي نظر ۾ رکي افسانو لکيو ويندو آهي ”
“ هونئن اديب ئي بزدليءَ کي شرافت جو ويس پهرائيندا آهن ۽ تون به اديب آهين لطيف .” نسيم طنز ڪندي چيو .
“بحرحال سمجهه سمجهه جو ڦير آهي، تون سماج جي معاملن کي نٿي سمجههي سگهين .” مون اٻاڻڪي لهجي ۾ چيو
“ شايد تون ٺيڪ ٿو چوين ، پر مرد به اهو سمجههي نٿا سگهن ته عورت پنهنجو پهريون پيار ڪڏهن به نٿي وساري سگهي ، هوِءَ زندگي ته ڪنهن سان به گهاري سگهي ٿي ، مگر پيار صرف هڪ کي ۽ صرف هڪ ڀيرو ڏيندي آهي .” نسيم ٽشوءَ سان اکيون اگهندي چيو.
آئون خاموش هئس هوءَ به خاموش ٿي ويئي ماحول تي غم جي چادر وڇائجي وئي. آخر انهيءَ ڪيفيت کي ٽوڙيندي مون چيو.
“ چاهت ۾ گهڻو ڪجهه ڀوڳڻو پوندو آهي ، مون ڀوڳيو ،تو ڀوڳيو، اهائي ته زندگي آهي .”
“آئون گهڻو ڪجهه ڀوڳي چڪي آهيان هاڻي مون ۾ وڌيڪ ڀوڳڻ جي طاقت ناهي ، آئون وري به تنهنجي اڳيان التجا ٿي ڪيان ته تون منهنجو ساٿ ڏي پاڻ وري هڪ ٿي وڃون .”
“ آئون تنهنجو مطلب نه سمجههيس نسيم؟” مون ڇرڪ ڀريو
“ ها لطيف ! ارشاد هڪ نهايت ئي شڪي مزاج آهي ، هروقت مونکي تنهنجا طعنه مهڻا ڏيندو رهندو آهي اڪثر ڪري شراب پي مونکي ماريندو ڪٽيندو رهندو آهي ، هاڻي آئون هن سان زندگي نٿي گذاري سگهان “ نسيم چشمو لاهي اکيون اگهڻ لڳي. آئون پولارن پاتارن ۾ گم ٿي ويس .
“ لطيف !”
“هون ”
“ ڇا پيو سوچين ؟” نسيم پڇيو .
“ سوچيان ٿو نسيم تون اهائي 15 سال اڳ جهڙي چري آهين ، تو اهو جيڪو سوچيو ان جي خطرناڪ اثرن کان واقف آهين .” مون ٿڌو ساه کڻدي چيو .
“ آئون هر خّطري کي منهن ڏيڻ لاءِ تيار آهيان .”
“ پر آئون تيار ناهيان ،”
“ ڇو ؟ ”
“ ڇو ته آئون توسان پيار ٿو ڪيان .”
“ ڇا مونکي توسان پيار ناهي .؟”
“ پرپيار جا به ڪي اصول ٿيندا آهن ۽ انهن اصولن پٽانڊڙ اها نهايت ڪريل ۽ ذليل حرڪت آهي ، تون ڪنهنجي زال آهين ، ڪنهنجي ماءُ آهين .... تون سوچ تو ڪيتري نه غلط ڳالهه ڪئي آهي .”
نسيم مشڪي پئي “ اهائي بزدلي ، اهو ئي شرافت جو ڍنگ ....”
“ نسيم تون مونکي ذليل ڪندي پئي وڃين، تون اهو سوچين ڇو نٿي ته تنهنجي ٻارن جو مستقبل اونداهو ٿي ويندو، تنهنجا ٻار توکان نفرت ڪندا، تنهنجي سحر کي به جوان ٿيڻو آهي، جڏهن هن جي شاديءَ جو مسئلو ايندو ته اها ڳالهه تنهنجي اڳيان ايندي، پوءِ تون پڇتائيندينءَ، پنهنجن ٻارن جي نفرت جي سامهون ٿي سگهندينءَ، تون اهو برداشت ڪندينءَ ته تنهنجي ٻارن جو مستقبل صرف ۽ صرف تنهنجي ڪري خراب ٿئي .” هوءَ خاموش هئي ۽ مون ڏانهن تڪي رهي هئي . خاموشي جڏهن اڻوڻندڙ لڳڻ لڳي ته چيم.
“ ڇا پئي سوچين .؟”
“ تون ٺيڪ ٿو چوين لطيف، واقعي آئون اهو وساري وئي هئس ته آئون ٻن ٻارن جي ماءُ آهيان ۽ اسان هن سماج ۾ رهون ٿا .” نسيم ٿڌو ساه ڀريندي چيو .
“ ۽ نسيم هاڻي توکي مونسان هڪ واعدو به ڪرڻو پوندو ته پاڻ وري نه ملون ، تنهنجي خوشگوار آئيندي لاءِ اهو نهايت ضروري آهي .” من ڪنڌ هيٺ ڪندي چيو .
“ هي تون ڇا چئي رهيو آهين ؟ “ نسيم هٻڪندي جواب ڏنو
ها نسيم ! منهنجي چري چاهت اهو فيصلو ڪيو آهي ته وري پاڻ اتفاق سان هڪٻئي سان ملون به کڻي ته هڪ اجنبيءَ جيان هڪ ٻئي جي ڀر مان لنگهي وڃون ۽ منهن تي شناسائيءَ جي هلڪي ڪا لهر به نه اچي، صرف تنهنجي آئيندي لاءِ ، تون هڪ اهڙي مڙس جي زال آهين جيڪو انتهائي شڪي مزاج آهي ، جيڪڏهن هن کي پنهنجن ملاقاتن جي خبر پئجي وڃي ته اجايو تنهنجو جيئڻ جنجال ڪري وجهي .” مون وضاحت ڪئي .
“ ته ڇا پنهنجي مقدر ۾ ڪي گهڙيون گڏ گذارڻ به منظور ناهي؟” نسيم اٻاڻڪي لهجي ۾ چيو
“ شايد خدا کي اهو ئي منظور آهي ” مون ٿڌو ساه ڀريندي چيو .
“ ٺيڪ آهي آئون تنهنجون سڀ ڳالهه يون مڃيندس پر توکي به منهنجي هڪ ڳالهه مڃڻي پوندي .” نسيم مسڪرائيندي چيو
“ ڪهڙي ڳالهه ؟”
“ تون شادي ڪري ڇڏ .” نسيم ڪنڌ هيٺ ڪندي ڀڻڪو ڪيو .
“ اهو تون پئي چوين؟ ”
ها اها منهنجي خواهش آهي ” نسيم هُجَ ۾ چيو
“ سوچيندس،”
“ نه ها يا نه ۾ جواب ڏي .”
“هاڻي پوڙهپڻ ۾ شادي ڪرڻ ڪو ٺهي ٿو ڇا؟”
“ ڪجهه به آهي توکي مونسان واعدو ڪرڻو پوندو.”
“ ٺيڪ آهي تنهنجو حڪم اکين تي .” مون مسڪرائيندي چيو ۽ بيري کي سڏ ڪري بل آڻڻ لاءِ چيو .
“ منهنجي هڪڙي ٻي به خواهش آهي .” نسيم مسڪرائيندي چيو .
“ تنهنجي هر جائز خواهش منهنجي لاءِ احترام جوڳي آهي ،”
“ اڄ بل جي رقم آئون ڏيندس ،” .نيڪيءَ جي ڪم ۾ دير ڇاجي ؟” مون کلندي چيو.
نسيم بل ۽ ٽپ بيري کي ڏنو بيرو هليو ويو .
نسيم منهنجو هٿ پنهنجي هٿ ۾ جهليندين” اڄ جي هيءَ ملاقات منهنجي زندگيءَ جو سرمايو آهي ۽ اهو عهد ڪري ٿا اٿون ته جيڪي هڪٻئي سان وچن ۽ واعدا ڪيا اٿئون نباهينداسين .”
“انشاالله” مون چيو ۽ اٿي نسيم سان گڏ هلڻ لڳس ، هوٽل جي ڏاڪڻ لهي هيٺ آياسين .
“ چڱو لطيف الله جي امان” نسيم چشمو لاهي ڳوڙهن ڀريل اکين کي ٽشوءَ سان اگهندي چيو .
“الله حافظ ” ۽ نسيم وڃڻ لڳي ۽ مون پاڻ کي ڀڃندو ڀرندو محسوس ڪيو ......