وڏي ڀَيڻ
هن کي هڪ ئي ڀيڻ هئي، جنهن جو نالو ناهيد هئو. هوءَ کانئس سترهن سال وڏي هئي. جڏهن ناهيد جي ڪراچيءَ ۾ رهندڙ پنهنجي سئوٽ امتياز سان شادي ٿي ته ان وقت علڻ جي عمر چار سال هئي.
شاديءَ جي هڪ سال کان پوءِ ناهيد پنهنجي هن ننڍي ڀاءُ کي ڪراچيءَ ۾ پڙهائڻ لاءِ پاڻ وٽ گهرائي ورتو، ڇاڪاڻ جو هُن علڻ کي هر حال ۾ پڙهائڻ چاهيو پئي. هن اهڙو فيصلو انڪري ڪيو، جو سندس بابا ۽ امان پڙهيل نه هئا، ۽ نه وري هوءَ پاڻ پڙهي سگهي هئي.
ڪراچي شهر ۾ رهندي، ناهيد ڏسندي هئي ته هر روز صبح جو ٻارَ تيار ٿي، يونيفارم پائي، اسڪول پيا ٿا وڃن. انهن کي ڏسي سوچيندي هئي ته هيءَ پنهنجي ٿيندڙ ٻارن کي ته ضرور پڙهائيندي، پر پنهنجي ننڍي ڀاءُ علڻ کي به پڙهڻ لاءِ ائين تيار ڪري اسڪول موڪليندي.
علڻ پنهنجي ڳوٺ واري اسڪول ۾ انڪري نه ٿي پڙهي سگهيو، جو اهو ڪيترن ئي سالن کان بند پيل هو. ماستر اسڪول نه ايندو هو. اسڪول ۾ ڊڀ ڦُٽي ويا هئا. ان جون بينچون مِٽي پوڻ سبب خراب ٿي ويون هيون. ڳوٺ جا ٻيا ٻارَ به پڙهي نه سگهيا هئا. اهڙي صورتحال کي ڏسندي ناهيد کي ڳوٺ ۾ پنهنجي ڀاءُ جي پڙهڻ جو ڪو به امڪان نظر نه ٿي آيو.
ڪراچيءَ ۾ ناهيد، علڻ کي پنهنجي گهر جي ڀرسان واري هڪ سٺي خانگي اسڪول ۾ داخلا وٺي ڏني. علڻ ڏاڍو ذهين هو. هو پنهنجي ڪلاس جي ٻين شاگردن کان وڌيڪ هوشيار ثابت ٿيو. هر امتحان ۾ پهريون نمبر کڻڻ لڳو.
ائين هِن جڏهن ميٽرڪ پاس ڪئي ته سندس امڙ ساران ۽ پيءُ ڪمال الدين کان وڌيڪ خوش سندس ڀيڻ ناهيد ٿي هئي.
ميٽرڪ ڪرڻ کان پوءِ هِن ڪراچيءَ جي هڪ سٺي ڪاليج مان انٽرميڊيئٽ جو به امتحان پاس ڪري ورتو. ان ۾ به هن اي ون گريڊ کنيو. ان بنياد تي کيس هڪ بهترين يونيورسٽيءَ ۾ داخلا ملي وئي.
هي يونيورسٽيءَ ۾ چار سال وڏي محنت ۽ شوق سان پڙهيو ۽ جڏهن اُتان بزنيس ايڊمنسٽريشن ۾ گريجوئيشن ڪري نڪتو ته هڪ اخبار ۾ بينڪ مئنيجر جي عهدي واري نوڪريءَ جو اشتهار آيو. هِن ان نوڪريءَ لاءِ درخواست ڏني. کيس چونڊي انٽرويوءَ لاءِ گهرايو ويو، جيڪو به هن پاس ڪري ورتو.
ان بعد علڻ کي بينڪ ۾ نوڪري ملي وئي. پنهنجي اهڙي ڪاميابيءَ تي هن ڀيڻ ناهيد جو تمام گهڻو ٿورو مڃيو. هن اها خوشخبري جڏهن فون تي، ڳوٺ ۾ رهندڙ پنهنجي بابا ۽ امان کي به ٻڌائي ته هُو به بيحد خوش ٿيا.
هن ناهيد جي صلاح سان هاڻي الڳ رهڻ لاءِ هڪ سٺي علائقي ۾ ڪرائي تي فليٽ ورتو.
نوڪري ملڻ جي ٻن اڍائي مهينن کانپوءِ ڇنڇر ۽ آچر جي ڏينهن واري موڪل تي هي پنهنجي ڳوٺ ويو ۽ پنهنجي والدين کي ڪراچيءَ وٺي اچي پاڻ سان گڏ رهائڻ لڳو.
جلد ئي علڻ بينڪ ۾ پاڻ سان گڏ ڪم ڪندڙ ڇوڪري نوشين سان شادي ڪري ورتي. هينئر هي بهترين زندگي گذاري رهيا آهن.
ناهيد به پنهنجي گهر تي، پاڙي جي هڪ ماسترياڻيءَ کان ٽيوشن وٺي ايتري تعليم حاصل ڪئي جو هاڻي هوءَ لکي پڙهي وڃي ٿي. کيس نياڻي ۽ پٽ جو اولاد ٿيو، جيڪي ٻارَ به هاڻي وڏا ٿي ويا آهن ۽ ڪاليج ۾ پڙهي رهيا آهن.
هڪ ڏينهن علڻ جي فليٽ تي سندس ماءُ پيءُ، سندس گهرواري نوشين، علڻ پاڻ، سندس ڀيڻ ناهيد، ان جو مڙس امتياز ۽ انهن جو اولاد: فرحان ۽ ثمينه ويٺا ڪچهري ڪري رهيا هئا ته ڳالهيون ڪندي ناهيد پنهنجي والدين کي چيو:”ڏسو، مون اوهان کي چيو هيو نه ته اڄ جي دؤر ۾ اسان جي ٻارن لاءِ تعليم تمام گهڻي ضروري آهي. ان کانسواءِ هو ڪڏهن به ترقي ڪري نه سگهندا. - ۽ اڄ ان جو نتيجو اوهان پاڻ ڏسي رهيا آهيو، ته ادا علڻ جي پڙهڻ سان ڪيئن نه اوهان جو سمورو گهر تبديل ٿي ويو آهي، ۽ اوهان وٽ هاڻي ضرورت جي هر شئي موجود آهي.“ سڀني جي چهرن تي اطمينان وارو تاثر اڀري آيو.
ان موقعي تي علڻ ناهيد کي چيو:”ادي، مان اڄ جيڪو ڪجهه آهيان، اهو تنهنجي ڪري ئي آهيان. جيڪڏهن تون مون کي ڳوٺ مان شهر وٺي اچي نه پڙهائين ها ته مان به اڄ ڳوٺ ۾ ٻين ٻارن جيان مينهون ۽ ٻڪريون ويٺو چاريان ها.“
ان تي سندس ڀيڻ جي چهري تي مرڪ اچي ويئي ۽ سندن پيءُ ماءُ کين زندگيءَ ۾ وڌيڪ ڪاميابيون حاصل ڪرڻ لاءِ دعائون ڏيڻ لڳا.