بستري تي بيهي ڪيل تقرير
عُمير تقرير ڪندي چوڻ لڳو: ”منهنجا پيارا ڀائرو! اڄ مان بسترن تي بيهي تقرير ڪري رهيو آهيان. منهنجي تقرير رڳو منهنجو ننڍو ڀاءُ شاهزيب ئي ٻڌي رهيو آهي، پر ڇا ٿي پيو جَي اسان ٻه ڄڻا آهيون. ٻه ته ٻارهن هوندا آهن. سڀاڻي جڏهن مان وڏو ٿيندس ته مان هڪ وڏو اڳواڻ ٿيندس ۽ پوءِ سوين هزارين ماڻهن جي جلسي ۾ تقرير ڪندس.
اڄ منهنجو هيءُ ڀاءُ مون تي ٽوڪون ٿو ڪري، پر هِن کي سمجهڻ کپي ته مان اڄ جيڪو پنهنجي گهر جي هِن ننڍڙي اسٽيج تي اچي بيهي، تقرير ڪري رهيو آهيان، سڀاڻي مان هڪ وڏي اسٽيج تي به بيهي تقرير ڪري سگهان ٿو.
منهنجا پيارا ٻارؤ!
ڪلهه اسڪول ۾ منهنجي مِس مون کي چيو ته:”عُمير، تون ڪلاس ۾ دير سان ٿو اچين. اڳتي دير سان نه ايندو ڪر.“ جنهن تي مون کيس ساري (Sorry) چيو ۽ چيو ته، مِس اڳتي وقت تي ايندس، پر مون هُن سان پنهنجي بابا ۽ امان جي شڪايت نه ڪئي ته: ”هو مون کي دير سان تيار ڪن ٿا ۽ امان مون کي دير سان ناشتو ڏي ٿي.“
پيارا ٻارؤ!
اهڙيءَ طرح جڏهن امان ۽ بابا مون کان پڇيو ته: ”تنهنجي مِس توکي ڪيئن ٿي پڙهائي؟“ ته مون هِنن کي چيو ته: ”مِس مون کي سٺو ٿي پڙهائي.“ پر مون هِنن سان به مِس جي شڪايت نه ڪئي ته: ”مِس اسان کي سٺو نٿي پڙهائي- ۽ رڳو دڙڪا ڏيئي، ڪو سبق پڙهڻ لاءِ چئي، پاڻ ٻاهر دروازي وٽ هڪ ٻي مِس سان بيهي ڪچهري ڪندي آهي، ۽ ان سان نون ڪپڙن، ۽ گهر جي کاڌي پيتي جون ڳالهيون ڪندي آهي.“
منهنجا ڀائرو ۽ ڀينرو!
اوهان سوچيندا هوندا ته مون بابا ۽ امان جي شڪايت ڇو پنهنجي مِس سان نه ڪئي ۽ مون ڇو مِس جي شڪايت پنهنجي بابا ۽ امان سان نه ڪئي.... اهو انڪري جو مان پاڻ پنهنجي بابا ۽ امان کي چوندس ته، هُو مون کي اڳتي جلدي تيار ڪري اسڪول موڪلين ته جيئن مان اسيمبليءَ ۾ پڄُي سگهان ۽ اهڙيءَ طرح مان مِس کي به چوندس ته، مِس مون کي اهڙو سٺو پڙهايو جو مان اڳتي هلي ڊاڪٽر ٿي وڃان....
منهنجي ائين چوڻ سان بابا ۽ امان مون کي وقت تي اسڪول موڪليندا ۽ مِس کي خيال ٿيندو ته، هوءَ اسان کي چڱيءَ طرح پڙهائي. جيڪڏهن بابا يا امان مِس کي چوندا ته ان تي هوءَ مون کي ماريندي ته، تون شڪايت ٿو ڪرين ۽ جيڪڏهن مان بابا ۽ امان جي، دير سان اسڪول موڪلڻ واري ڳالهه مِس سان ڪندس ته، بابا ۽ امان کي ڏک ٿيندو ته مان سندن ڪوتاهيءَ واري ڳالهه مِس سان ٿو ڪريان.
سو منهنجا پيارا ٻارؤ!
مان پاڻ ئي اهي مسئلا حل ڪرائي وٺندس..... ڪيئن شاهزيب؟“
هِن پنهنجي ننڍي ڀاءُ کان پڇيو، جنهن فيڊر وات مان ڪڍي تاڙي وڄائي ته ماڻهس، جيڪا پڻ دروازي جي ٻاهران بيهي هِن جي تقرير ٻڌي رهي هئي، سا به آهستي دروازو کولي، کِلندي، تاڙيون وڄائيندي، کيس داد ڏيندي اندر ڪمري ۾ داخل ٿي ته، عُمير کيس ڏسندي ئي کِلي پيو. ماڻهس اچي کيس نرڙ تي چمي ڏني.