حَرڪِتي ٻارَ
هڪ ڏينهن مختيار عليءَ فيس بڪ تي پنهنجي دوستن جون مختلف پوسٽون پئي پڙهيون. راڻو سندس ڀَرِ ۾ ويٺو هو. هُو پڻ وڏي دلچسپيءَ سان فيس بڪ ڏسي رهيو هو. ان دوران مختيار عليءَ پنهنجي هڪ دوست جي اُٺ واري رکيل پوسٽ ڏٺي، جنهن ۾ اُٺ کَٽ تي چڙهي نچي رهيو هو ته، راڻي رڙ ڪري چيس:”بابا، اُٿ (اُٺ).“
”ها بابا، اُٿ،“ پڻهس چيو.
راڻو اُٺ جو ناچ ڏسندي اصل کِل ۾ ٻُٽجي پئي ويو. پڻهس کيس ايترو خوش ٿي کِلندي ڏسي، سَرهو پئي ٿيو.
ان کانپوءِ ته بار بار پيءُ کي چوڻ لڳو: ”بابا اُٿُ ڏيٿار (اُٺ ڏيکار).“
پڻهس انٽرنيٽ جي مختلف ويب سائٽس تي پيل مختلف اٺن جي ناچ جون کيس وڊيوز ڏيکاريون.
راڻي جڏهن گهوڙو ڏٺو ته پيءُ کي ساڳئي پرجوش انداز ۾ چيائين: ”بابا، ڌوڙو (گهوڙو)...“
”ها بابا، ڌوڙو...“
ان ئي گهڙيءَ عظيم پلاسٽڪ جو پستول کڻي آيو ته، راڻو کانئس اُهو ڦُرڻ لڳو، جنهن تي هُو پيءُ کي چوڻ لڳو: ”بابا، عديم مون کي پِتول نه ڏي ٿو...“
عظيم وري اهو پستول پينٽ ۾ آڏو هڻي، پٺيان ڪنڌ کان اندر قميص ۾ بندوق يا تير ڪمان وانگر هڪ ڪاٺي وجهي هلڻ لڳو، ته پڻهس سندس اِن اسٽائيل تي مرڪڻ لڳو. عظيم اهو سڀڪجهه ڪارٽونن ۾ ڏسي سکيو آهي.
ان طرح هي ٻارَ موڪل واري ڏينهن گهرَ ۾ پنهنجي والد جي موجود هئڻ جو خوب فائدو وٺي مستيون ڪندا آهن. هي پنهنجا سمورا رانديڪا کڻي پَٽ تي ڦهلائي ڇڏيندا. ويٺا نيون نيون شيون ٺاهيندا. سڄو گهرُ کڻي مٿي تي کڻندا.
هو اهو سڀڪجهه ڪرڻ لاءِ اُن ڏينهن بلڪل آزاد هوندا آهن، ڇاڪاڻ جو هنن کي خبر آهي ته سندن والد جي موجودگيءَ ۾ سندن ماءُ کين ڪنهن به حرڪت تي دڙڪا يا مارَ نه ڏيندي.
سندن ماءُ رضوانه گهر جي صفائيءَ جو وڏو خيال رکندي آهي. هوءَ چاهيندي آهي ته جيڪي شيون گهر ۾، جتي، جنهن ترتيب سان رکيل آهن، اُهي اُتي ئي پيون هجن، ۽ ٻارَ روبوٽن وانگر گهرَ ۾ خاموش ويهي ڪارٽون ڏسن يا رڳو ويهي اسڪول جو ڏنل هوم ورڪ ڪن، پر سندن پيءُ مٿن اهڙي ڪابه پابندي ناهي وجهندو. تنهن هوندي به جڏهن هِنن ٻارن جون حرڪتون حد کان وڌي وينديون آهن ته پوءِ هُو کين سمجهائيندي بس ايترو چوندو آهي: ”بابا، ائين نه ڪيو.“
هڪ ڏينهن عظيم لوشن، پائوڊر، پاڻي ۽ ٻيون شيون کڻي هڪ برتن ۾وجهي مِلائي رهيو هو ته ماڻَهس اچي مٿان بيٺي. بس اُن کي ڏسي، هي ڊوڙي اچي، اندر ڪمري ۾ ويٺل پنهنجي بابا جي پٺيان لِڪو. ماڻهس کيس ڌڙڪا ڏنا، پر کيس ڪا چپاٽ وغيره نه هنيائين، جيڪا هُوءَ کين ڪڏهن ڪڏهن ڪاوڙ ۾ اچي هڻي ڪڍندي آهي. اهو ئي سبب آهي جو ماءُ جي سختيءَ جي ڪري هو نٺر ٿي ويا آهن. مٿن ماءُ جو ڪو دڙڪو دهمان يا ڪا چپاٽ اثر ناهي ڪندي.
هڪ ڏينهن گهر ۾ سڀئي گهرڀاتي، مختيار علي، رضوانه، عظيم ۽ راڻو ويٺا هئا، ته مختيار عليءَ ان کي سٺو موقعو سمجهندي، پنهنجي زال رضوانه کي چيو:”توهان جيترو هِنن ٻارن کي ڌڙڪا ڏيندئو، جيترو هِنن کي ڌڪ هڻندئو، اوترو هي ٻار نٺر ٿيندا ويندا- ۽ پوءِ اسان جي عزت ڪرڻ توڙي اسان جو چَوڻ ڪرڻ ڇڏي ڏيندا- اسان جي ڪابه ڳالهه مٿن اثر نه ڪندي، تنهن ڪري هنن کي پيار سان سمجهائيندا ڪريو، ڇاڪاڻ جو هي اڃا ٻار آهن. هِنن کي غلط يا صحيح جي اڃا ايتري خبر ناهي. هي گهڻيون ڳالهيون غلط به ڪندا، نقصان به ڪندا، پر اهو سڀڪجهه برداشت ڪندي، کين پيار سان سمجهائڻو آهي.“
مختيار عليءَ جي اها ڳالهه نه رڳو رضوانه سمجهي ورتي، پر ٻارَ به سمجهي ويا، جن چيو ته: ”بابا، اسان اڳتي اوهان کي پريشان نه ڪنداسين، ۽ گهرَ ۾ گندُ به نه ڪنداسين.“ اِن تي پِڻَهَنِ کي ڏاڍي خوشي ٿي.