فن ڊي
ڪامران، مونٽيسري سينئر ۽ عَبيره پلي گروپ ۾ پڙهندي آهي. هِنن جو پيءُ صحبت جيئن ئي صبح جو آفيس وڃڻ لاءِ تيار ٿي نيرن ڪرڻ لڳو، ته سندس زال نوشابه کيس پنهنجي ٻارن جي اسڪول جي ڊائري آڻي ڏني، ته جيئن هُو سندن اسڪول ۾ ملهائجندڙ ’فن ڊي‘ کان باخبر ٿئي ۽ هِنن لاءِ ڪو ڪردار چونڊي.
صحبت ڪردارن جا نالا پڙهندي ئي نوشابه کي چيو ته: ”ڪردار جي چونڊ وارو معاملو ڪامران ۽ عبيره تي ٿا ڇڏيون، ته هُو پاڻ ڪهڙو ڪردار پسند ٿا ڪن.“ ان کانپوءِ صحبت ڪامران کي ڪردارن جا نالا ٻڌائي کانئس پڇيو ته:”ڪامران، ڏي خبر، بابا تون انهن مان ڪهڙو ڪردار ادا ڪندين؟“ ڪامران يڪدم وراڻيو: ”مان ڊاڪٽر ٿيندس.“
”زبردست،“ پڻهس چيو. ڪامران پنهنجي لاءِ اهو صحيح ڪردار چونڊيو، ڇاڪاڻ جو هو گهر ۾ اڪثر ڊاڪٽر بڻجي، ڪا ڪاٺي کڻي، اُها ٻارن جي ٻانهن ۾، سُئي جيان هڻندو رهندو آهي.
پوءِ صحبت ساڳيو سوال وري عبيره کان ڪيو ته، هُوءَ جيئن ته ننڍڙي آهي، تنهن ڪري هُن کي ڪو ڪردار سمجهه ۾ نٿي آيو. سو ڪجهه سوچڻ لڳي ته، پڻهس چيس: ”بابا ڇا تون پوليس واري ٿيندينءَ؟“ ته ٺهه پهه انڪار ڪيائين. ان تي پڻهس چيس: ”ڀلا تون بورچياڻي ٿيءُ.“ ان تي تڪڙ ۾ ها ڪيائين، ڇوته گهر ۾ پنهنجي مائٽ ڇوڪرن ۽ ڇوڪرين سان راند ڪندي هيءَ اڪثر ڪا نه ڪا شئي پچائيندي رهندي آهي. ماءُ کي به رڌپچاءُ ڪندي ڏسندي رهندي آهي.
پڻهس اهو ڪردار چونڊڻ تي خوش ٿيندي کيس چيو: ”چڱو عبيره، هاڻي ماڻهين اوهان کي اسڪول جي موڪل کانپوءِ صدر وٺي ويندي، جتان اوهان ڊاڪٽر ۽ بورچياڻيءَ وارا ائپرن ۽ ٻيو سامان وٺي ايندا.“
”ها بابا،“ هِنن ٻارڙن خوش ٿيندي وراڻيو.
منجهند جو هي پنهنجي ماءُ سان گڏجي وڃي بازار مان ائپرن ۽ ٻيو سامان وٺي آيا.
ٻئي ڏينهن، صبح جو ساڍي ستين وڳي ڌاران نوشابه کين اُٿاري تيار ڪرڻ شروع ڪيو. هن ڪامران کي، سندس سادن ڪپڙن جي مٿان ڊاڪٽر وارو سفيد ائپرن پارايو ۽ هڪ ننڍڙي بيگ ڏني. عبيره کي به بورچياڻيءَ وارو سفيد ائپرن پارايو. تنهن بعد صحبت کين اسڪول ۾ ڇڏي پنهنجي آفيس ويو.
اسڪول ۾ هِنن زبردست ڪردار ڪيا، جنهن تي سندن ٽيچرس کين پهريون پهريون انعام ڏنو. هِنن جي پرنسپال به سندن خوبصورت پرفارمنس ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. هُن به کين پينن جو هڪ سيٽ انعام طور ڏنو. سندن ڪلاس ٽيچرس هِنن جون تصويرون ڪڍي نوشابه کي واٽس ايپ تي موڪليون ۽ نوشابه اهي فوري طور صحبت ڏانهن موڪليون. هُو پنهنجي ٻارڙن جون تصويرون ڏسي ڏاڍو خوش ٿيو.
شام جو صحبت جيئن ئي آفيس مان واپس گهر آيو ته پنهنجن ٻنهي ٻارن سان ڀاڪر پائي ملي، انهن کي چوڻ لڳو: ”بابا، ائين اوهان هميشه ڪاميابيون ماڻيندا رهو، ۽ جيڪو به ڪم مليوَ، اهو دلچسپيءَ ۽ شوق سان ڪندا ڪريو. پڙهائيءَ سان گڏ ههڙين سرگرمين ۾ به حصو وٺڻ سان اوهان ۾ اعتماد پيدا ٿيندو، ۽ ٻين ماڻهن اڳيان ڳالهائيندي اوهان ڪڏهن به نه گهٻرائيندا. ائين اوهان سڀاڻي ڪامياب انسان بڻجي سگهندا.“
ڪامران، عبيره ۽ نوشابه خوش ٿيڻ لڳا ته صحبت کين چيو:”هلو ته بازار ٿا هلئون. ان خوشيءَ ۾ مان اڄ اوهان کي آئس ڪريم ٿو کارايان.“
هي خوش ٿي بازار ڏانهن روانا ٿيا.