ٽيني
شام جو هن ساڳي ڳالهه خوشيءَ مان پنهنجي بابا رحيم کي ٻڌائي. پڻهس به خوش ٿي کيس شاباش ڏني، جنهن تي صفدر ٽڙي پيو.
ان بعد هو اڪثر ٽينيءَ کي بغل ۾ کنيون پيو گهمندو هو. سندس والدين کيس منع ڪندي چوندا هئا ته: ”صفدر بابا، ٽينيءَ کي ايترو نه کڻ. هوءَ گهٽيءَ ۾ به وڃي ٿي، ان ڪري صاف سٿري نه هوندي آهي. کيس گند ڪچرو لڳل هوندو،“ پر هن تي اهڙي ڪنهن به نصيحت جو اثر نه ٿيندو هو.
صفدر جي نانيءَ جو گهر جيئن ته سندن گهر جي سامهون آهي، تنهن ڪري ماڻهس سائره صفدر وارن جي اسڪول وڃڻ کانپوءِ ڪڏهن ڪڏهن ٽينيءَ کي کڻي انهن جي گهر ۾ ڇڏي ايندي هئي، پر جڏهن صفدر اسڪول مان واپس ايندو هو ته، هُو ٽينيءَ کي گهر ۾ نه ڏسي پريشان ٿي ويندو هو - ۽ ان ئي مهل، يونيفارم لاهي، سادا ڪپڙا پائڻ بدران پنهنجي نانيءَ جي گهرِ وڃي اُتان ٽينيءَ کي کڻي ايندو هو.
هو ٽينيءَ سان ڳالهيون ڪندو هو، ۽ ان کي انگريزيءَ ۾ چوندو هو:
How are you Tenny?
What will you eat?
Where is your mom?
صفدر اهڙيون ۽ ٻيون ڳالهيون ٽينيءَ سان پيو ڪندو هو. ان کي هي سمهاريندو به پنهنجي ڀرسان هو. پر سندس امڙ توڙي سندس ناني ٽينيءَ مان ڪَڪِ ٿي پيا هئا، ڇاڪاڻ جو اها گهر ۾ وڏو گند ڪندي هئي. هڪ ڏينهن صفدر جيئن ئي اسڪول ويو ته سندس مامو صيفل ٽينيءَ کي کڻي پنهنجي پاڙي کان تمام گهڻو پري ڇڏي آيو.
صفدر منجهند جو جيئن ئي اسڪول مان موٽي گهر آيو ته اسڪول بيگ رکندي ئي ٽينيءَ کي ڳولڻ لڳو، پر کيس ٽيني پنهنجي گهر ۾ ڪٿي به نظر نه آئي. هو ڊوڙ پائي پنهنجي نانيءَ جي گهر ويو، پر اتي به اها کيس نه ملي. هيءُ پريشان ٿي ويو ۽ گهر اچي روئڻ لڳو. ماڻهس کيس سمجهائيندي چيو: ”پٽ، ٽيني اتي ئي ڪٿي پاڙي ۾ هوندي. اچي ويندي. تون پريشان نه ٿيءُ.“
پر هي روئڻ کان بس ئي نه ڪري... ۽ گهر ۾ هلندي ان کي سڏيندو وتي؛ Where are you my Tenny?- - ”منهنجي ٽيني، تون ڪٿي آهين؟“ پر ٽيني اِتي هجي ته اچي نه...
رات ٿي ويئي، پر ٽيني واپس نه آئي. ان ئي وقت جڏهن سندس پيءُ رحيم گهر ۾ داخل ٿيو ته، صفدر روئندي کيس ٻڌائڻ لڳو: ”بابا، منهنجي ٽيني الائي ڪاڏي هلي وئي؟ بابا، ٽيني کي ڳولي اچ....بابا پليز...“ هو ٻارڙو پنهنجن پتڪڙن هٿڙن سان ٻانهون ٻڌي پيءُ کي چوڻ لڳو، جنهن تي پڻهس ڏکارو ٿيندي چيو: ”بابا، مان جاچ ڪيان ٿو، پر لڀندي ڏکي... ڇوته هاڻي رات به ٿي وئي آهي، الائي ڪٿي هوندي؟ ڪٿي وڃي ڳوليانسِ؟“
صفدر روئندي چوڻ لڳو: ”بابا، منهنجي ٽيني....“ تنهن تي پڻهس کڻي کيس ڀاڪر ۾ ڪيو ۽ چيو: ”صفدر بابا، نه روءُ.... تنهنجي ٽيني متان صبح جو واپس اچي وڃي... جي نه آئي ته مان توکي ٻي ڪا سٺي ٽيني وٺي ڏيندس....“
صفدر صبح جو ٽيني ملڻ جي آسري تي روئڻ کان بس ڪئي ۽ سمهي پيو، پر ٽيني صبح جو به نه ملي، جنهن جو ڏک صفدر کي ڪيترن ئي ڏينهن تائين رهيو.