دنيا هڪڙو وڻ آ
جنهن ۾ ماڻهو ائين جيئن گُلڙا...!
سڀني جي جڙساڳي آهي،
ٽاريون ٽاريون ساوا پنڙا،
پاڙون ۽ ٿڙ ساڳي آهي،
ها پر پو ڀي هي سڀ ماڻهو،
هڪٻئي لاءِ ڄڻ اڻ ڄاڻو،
ڪيڏا گهاتڪ وِيڇا آهن،
عقل عقيدي جي ڀل ڀُوتي،
ڪيڏو ڏورانهن بيٺا آهن،
هي جي طبقا طبقا آهن،
هڪڙا ماڻهو ننڍڙا آهن،
هڪڙا ماڻهو وڏڙا آهن،
تن جي وچ ۾ ويڇا آهن،
ڪئين سرحدون جُڙيون آهن،
ڌرتيءَ تي ڏس ليڪا آهن،
ڪئين سرحدون جُڙيون آهن،
انسانن ئي انسانن سان،
ڪيڏويون ويڙهيون وڙهيون آهن...!
ڇا ڪنهن سمجهيو؟
ڇا ڪنهن سوچيو؟
هڪٻئي جو رت وهائڻ لاءِ،
ڪئين ترارون گَهڙيون آهن...!
نفرت ايڏي سستي ٿي آ،
محبت لاءِ وقت نه ڪنهنکي،
ڪاش هتي ڪو ائين به سوچي،
انسانن جو ساڳيو ڄَڻ آ،
دنيا ساري هڪڙو وڻ آ،
جنهن ۾ ماڻهو ائين جئين گُلڙا،
*