شاعر جون اکيون
مٽيءَ ۾ ڀريل ٻار ،
پَٽَ تان لڌل ٻه اکيون ٿيلهي ۾ وجهي کڻي آيو،
۽ ٻار بازار ۾ هوڪا ڏيڻ لڳو،
آهي ڪو اکين جو خريدار ؟؟
آهي ڪو جو هي اکيون خريدي ۽ مونکي،
ماني ڳڀي جا پئسه ڏي؟
ڪنهن به هُن ٻار ڏانهن ڌيان نه ڏنو،
مان لنگهي ويس،
نينگر کي پنج روپيه هٿ ۾ ڏئي،
چيم مونکي اکيون نه گَهرجن،
ڇو ته مون وٽ اکيون آهن،
مونکي صرف اهو ٻُڌائي ته اهي اکيون ڪنهنجون آهن،
۽ تو ڪٿان آنديون،
ٻارڙي چيو،
هي اکيون رودڪيءَ جون آهن،
اهو ايراني شاعر رودڪي،
جنهن جون اکيون ڪڍي اُڇلايون ويون هيون،
آئون اهي اکيون پَٽَ تان ڳولي کڻي آيو آهيان،
ته شايد هڪ شاعر جي اکين عيوض،
شل مانيءَ ڳڀي جا پئسه ملي پون..!