غرور جو انجام
سندس پيءُ هڪ معمولي ٽائپيسٽ ڪلرڪ هو جڏهن تہ چاچو انجنيئر فرقان بنگلي ۾ رهندو هو ۽ هي سڀ هڪ سرڪاري ڪواٽر ۾ رهندا هئا تہ بہ پنھنجو وقت عزت سان ڪٽي ڪنھن جي اڳيان هٿ ڪونہ ٽنگيائون. بس رب جي قدرت هئي هڪ ئي ڏاڏي ۽ ڏاڏيءَ جو اولاد پر بخت هر ڪنھن جو الڳ الڳ هو. سندس سوٽ عليزہ بہ ساڻس بدتميزيءَ سان پيش ايندي هئي جڏهن بہ هن پنھنجي ماءُ سان ڳالھہ ڪئي تہ اها صبر جي هدايت ڪندي ٿڌو ساھہ ڀري چوندي هئي تہ “پٽ اهو سڄو قدرت جو حساب ڪتاب آهي. هو جنھن کي چاهي نوازي ڪنھن کي جَرَ ٿو ڏي جال تہ ڪنھن کي سُتيءَ لاءِ بہ سِڪائي ٿو، پاڻھي رب رحم ڪندو“ پيءُ جي اوچتي ايڪسيڊنٽ ۾ وفات کانپوءِ تہ کيس ڄڻ خود بہ خود صبر اچي ويو. هوءَ بيمار ماءُ سان ڪا بہ ڳالھہ ڪا نہ ڪندي هئي تہ جيئن هوءَ وڌيڪ بيمار نہ ٿئي. پيءُ جي پينشن مان رُکي سکي کائي گذران ڪندا هئا. ڪڏهن ڪڏهن چاچو فرقان کين ڪجهہ پئسا ڏيندو هو. جڏهن سندس گهر ۾ ڪا دعوت يا ڪو ڪم هوندو هو تہ پوءِ امينا کي مدد لاءِ گهرائي ڪجهہ پئسا خرچيءَ جا ۽ ماني ٽڪي ڏئي روانو ڪندا هئا. بنا پگهار جي هوءَ سندن ڪم ماءُ جي چوڻ تي وڃي ڪري ايندي هئي. فقط انھيءَ لاءِ تہ چاچو تہ وري بہ پنھنجو آهي. ماري بہ ڇانوَ ۾ وجهندو.
ڊاڪٽر چاچا جيترو امينا کي ڀائيندو هو اوترو ئي عليزہ کي پيار ڪندو هو، جڏهن سندن گهر آيو، تڏهن امينا جو نوڪرن جيان ڪم ڪرڻ کيس پسند ڪونہ آيو. ويتر جو صالحہ ۽ عليزہ جو ساڻس تڪبر وارو ورتاءُ ڏٺائين تہ دل کي جهٻو آيس. هفتي کانپوءِ عليزہ پنھنجي ڪمري جي فرنيچر جي سيٽنگ بدلائڻ مھل امينا کي مدد لاءِ گهرايو هن عادت کان مجبور ٿي تڏهن بہ امينا کي سخت دڙڪا ڏنا ۽ کيس منحوس ۽ بي سمجهہ چيو، چاچا ڊاڪٽر هفتي لاءِ ئي آيل هو، هن دريءَ وٽان لنگهندي عليزہ جون رڙيون ٻڌيون، سندس نامناسب رويي تي سخت ڪاوڙ آيس، سوچيائين تہ امينا تہ فقط 12 سالن جي آهي. عليزہ ڪاليج جي شاگردياڻي تہ بہ کيس فضيلت ڪونھي جو ننڍيءَ سان پيار ۽ شفقت سان پيش اچي هن دل ۾ فيصلو ڪيو تہ ڇا بہ ٿي وڃي. پنھنجي وڏي ۽ غريب ڀاءُ جي ٻارن کي هتان ڪوٺي پاڻ سان گڏ اسلام آباد ۾ رهايان ۽ پڙهايان، اهو خيال ڪري ٻئي ڏينھن ڀاءُ فرقان کي ٻڌايائين فرقان تہ دل ۾ ڏاڍو خوش ٿيو، تہ هُو امينا سندس ماءُ ۽ ٻن ڀائرن جو بوجهہ کڻڻ کان بچي ويو، اهو ڪونہ سوچيائين تہ يتيمن ۽ بيواهن جي مدد جو رب پاڪ واعدو ڪيو آهي، ان ريت ڊاڪٽر چاچا (اويس کي سڀ ڊاڪٽر چاچا چوندا هئا) ٽن ٻارن ۽ هڪ بيمار ڀاڄائيءَ کي اسلام آباد وٺي آيو.
عليزہ ڪاليج مان واپسيءَ ۾ اچي ماءُ کي ٻڌايو تہ سڄي ڪاليج مان اسان جي ڪلاس کي ٽن ٽيچرز سان گڏ ڪوھہ مري گهمائڻ وٺي پيا وڃن، مون کي اجازت ڏيو، آئون ضرور وينديس. ماءُ کي خبر هئي تہ هوءَ جيڪي چاهيندي اهو ڪم لاڏءِ زوريءَ سان مڃائي ضرور ڪندي. سو بنا بحث جي کيس موڪل ڏنائين پر ايترو سو ضرور چيائين، ”مٿي جبلن تي نہ چڙهجو“ ۽ سندس ٽيچر کي بہ فون ڪري خاص عرض ڪيائين تہ، هن کي ننڍپڻ کان جبلن تي چڙهڻ جو شوق آهي پر ذاتي طور مون کي خوف ٿيندو آهي. توهان کيس منع ڪجو.“
ڪوھہ مري پھچي عليزہ ڏاڍي خوش ٿي، پنھنجي پراڻي خواهش جي لاءِ دل ۾ سوچيندي رهي هڪ دفعي سڀني ٽيچرز ۽ ساهيڙين کي آئيس ڪريم جي دڪان تي مشغول ڏسي اک بچائي پاڻ پاسي ۾ جبل تي چڙهڻ لاءِ هلي وئي تہ جيئن مٿان کان ڪوھہ مريءَ جو نظارو ڏسان اڌ ڪلاڪ چڙهڻ کانپوءِ هوءَ چڱي مٿي چڙهي وئي هئي. شوق ٿيس تہ، پويان مڙي ڏسان، هيٺ جو نظر ڪيائين تہ دهلجي وئي. سوچيائين هاڻي واپس ٿيان سڀ ڳوليندا هوندا، جيئن پويان مڙي واپسيءَ جو پير کنيائين اهو صحيح جڳھہ تي نہ بيھڻ سبب هوءَ ڦيريون پائيندي اچي بلڪل تَري ۾ ڪري. سندس رڙين سان چئوطرف جو وايومنڊل گونجي اٿيو. سڀ حيران ۽پريشان ٿي ويا.
اسپتال ۾ داخل عليزہ جي مٿي مان گهڻو رت وهڻ ڪري دماغ جي آپريشن ٿي پر ڊاڪٽر مايوس هئا جو هوءَ سوچي سمجهي هلي ڦري سگهي ٿي پر ڳالھائڻ جي قوت کان محروم ٿي وئي. روئي روئي بي حال ٿي وئي. پنھنجي ماءُ کي چيائين تہ ڪاپي پين آڻي ڏي. روئندي روئيندي ان مٿي لکيائين تہ “مون کي امينا گهرائي ڏيو” ٻئي ڏينھن چاچو ڊاڪٽر امينا کي وٺي اچي ويو. هوءَ صحتمند ۽ خوشحال ٿي رهي هئي عليزہ کانئس روئي معافيون گهريون ۽ دُعا لاءِ چيو پنھنجي غرور ۽ فخر جو ڏک ڪندي رهي. چاچا ڊاڪٽر کين تسلي ڏني تہ، ”منھنجو هڪ گهاٽو دوست آمريڪا ۾ دماغ جو وڏو ڊاڪٽر آهي، آئون کيس سڄيون رپورٽون موڪليان ٿو. انشاءَاللھ سڻائي ٿيندي، فڪر نہ ڪريو، سڀ گڏجي دُعا ڪنداسين اسين پنھنجي عليزہ کي هن تڪليف مان ڪڍڻ لاءِ هر ممڪن ڪوشش ڪنداسين“. فرقان صاحب ۽ چاچي صالحہ بہ تمام گهڻو روئي کين دُعا ۽ مدد لاءِ منٿون ڪرڻ لڳا. آئيندہ جي اميد تي هنن پاڻ ۾ موڪلايو. پيارا ٻارو ڪبريائي اللھ جي ذات کي ٿي جڳائي، ڪڏهن بہ تڪبر نہ ڪجو ڇو تہ فخر ۽ غرور هميشہ ماڻھوءَ کي هيٺانھين ڏي وٺي ويندا آهن.