سون جي بدڪ
ياسڪو هڪ ڏينھن سوچيو تہ ڇو نہ ڪنھن نموني بدڪ تائين پھچي آئون مالدار ٿيان. قسمت آزمائي تہ ڏسان! اهو سوچيندي نيٺ هن پڪو ارادو ڪيو ۽ سٺا ڪپڙا ڍڪي پاڻ سان ضروري سفر جو سامان کڻي ملڪ جي انھيءَ گاديءَ جي هنڌ واري شھر ۾ پھتو ۽ اتي پھچي رهندڙن کان وڌيڪ خبرون چارون پڇي پوءِ هُن انھيءَ ويران ۽ قديم قلعي ڏي رخ رکيو.
ڪافي دير هوُ مختلف اونداهين سرنگهن ۾ گهمندو رهيو . هٿن سان ڀتين کي محسوس ڪري هلندو هلندو پنھنجي ذهانت ۽ بھادريءَ سان سيڙهين جي رستي هيٺ اونھائيءَ ۾ هڪ نھر تائين پھتو جتي کيس محسوس ٿيو تہ غار ۾ موجود ڇت جي سوراخن مان روشني اچي رهي آهي. اها روشني هيٺ موجود نھر تي پئي رهي هئي . هن عجيب طلسم تي ويچار پئي ڪيائين تيستائين پاڻيءَ ۾ آواز ٿيو هڪ سھڻن سونن پرن واري بدڪ پاڻيءَ مٿي تري آئي هاڻي تہ غار وڌيڪ روشن ٿي ويو. بدڪ سندس ويجهو اچي ڳالھائڻ لڳي سندس آواز بلڪل انسان وانگر هو ۽ ٻولي بہ اها هئي جا ياسڪو ڳالھائيندو هو. هُو هيڪاري حيران ٿي ويو.
بدڪ چيس” اي نوجوان! تون هڪ تمام بي ڊپو ۽ سمجهہ دار ڇوڪرو آهين هتي ايترين مشڪلاتن جي باوجود بہ ڊنو ڪونہ آهين آئون تو مان خوش ٿي آهيان پر منھنجي خزاني کي حاصل ڪرڻ لاءِ فقط اهو شرط ڪونھي تہ خزانو حاصل ڪندڙ بھادر ۽ بي ڊپو هجي پر هڪ ٻيو بہ شرط آهي تہ هُو تمام بي رحم ۽ پٿر دل پڻ هجي، ڇو جو رحم دل ماڻھو پنھنجي دولت جلدي وڃائي ڇڏيندو آهي. انھيءَ ڪري تنھنجو امتحان ٿيندو آئون توکي لک رپيا ڏيان ٿي جي توکي هڪ ڏينھن ۾ خرچ ڪرڻا آهن پر فقط پنھنجو پاڻ تي خرچ ڪج هڪ روپيو بہ جيڪڏهن ڪنھن ٻئي تي لٽايئي تہ سمجهہ خزانو توکي ڪونہ ملي سگهندو“.
ياسڪو چپ چاپ توجھہ سان سندس ڳالھہ ٻڌي هڪ لک کڻي پنھنجي گهر پھتو. سوچڻ لڳو تہ، هڪ ڏينھن ۾ هڪ لک ڪيئن خرچ ڪريان؟ سٺا ڪپڙا خريد ڪريان وڏين هوٽلن تي ماني کاوان ۽ صبح تائين سڀ پئسا پورا ڪري بدڪ کان خزانو کڻي اچان، اهو سوچي هڪ ڪپڙن جي وڏي دڪان تي ويو جتي هن بھترين ڪپڙا بوٽ ۽ واچ ورتي پوءِ هڪ وڏيءَ هوٽل تي دل ڀري ماني کاڌي پوءِ بہ وٽس ڪافي پئسا موجود هئا. نيٺ سرڪس ڏسڻ ويو جتي مدارين ۽ بازيگرن جا ڪرتب ڏٺائين پئسا گهورون ڪيائين کيس اُتي مزو بہ جام آيو وري بہ ڪجهہ پئسا بچت هئس.
هاڻي شام ٿيڻ واري هئي سوچڻ لڳو تہ باقي بچيل پئسا ڪاڏي ڪريان اڃان انھن خيالن ۾ هو تہ هڪ ڪُٻو فقير اچي اُتان لانگهائو ٿيو. جنھن گهڻيون منٿون ڪيس تہ هو ٻن ڏينھن کان بُکايل آهي سندس مدد ڪري، ياسڪو تمام نرم دل ۽ حساس هو فقير جي اکين مان زارو قطار لڙڪ ڏسي پريشان ٿي ويو دل کي جهٻو آيس هن ڪجهہ پئسا فقير کي ڏيئي ڇڏيا.
اوچتو چوگرد روشني پکڙجي وئي. هن پنھنجي پويان بدڪ جو آواز ٻڌو بدڪ کيس ڪاوڙ مان چيو، ”تو منھنجي ڳالھہ ڪونہ مڃي تنھنجي دِل ضرورت کان وڌيڪ نرم آهي ۽ هڪ بي بس ماڻھوءَ جي مدد ڪري منھنجي اصولن کي ٽوڙيو آهي هاڻي اهو خزانو توکي نٿو ملي سگهي اڳتي سرنگهہ ۾ اچڻ جي ڪوشش نہ ڪجان، ڇو تہ اتي موت تنھنجي لاءِ واجهائي پئي“.
ياسڪو هيڏي هوڏي جاڏي ڪاڏي نھارڻ لڳو پوءِ کيس نہ بدڪ نظر آئي ۽ نہ ئي پوڙهو، هو جڏهن بي رحم بدڪ جي ڳالھہ ٻڌي رهيو هو تڏهن ئي سندس دِل مضبوط رهي کيس خزاني جي وڃڻ جو ڪو بہ ڏک ڪونہ ٿيو پاڻ سيٽي وڄائيندو پنھنجي گهر پھتو بدڪ جي ڏنل پئسن مان ورتل سامان پراڻيءَ پيتي ۾ وجهي پنھنجا ساڳيا ڪپڙا پائي هو دڪان تي جتي اڳ ۾ بہ ڪم ڪندڙ هو پھتو. ان ريت روز دل سان ڪم ڪرڻ سان کيس سٺو اجورو ملڻ لڳو ۽ پنھنجي ڪم ۾ ماهر بہ ٿي ويو محنت سان مسڪينيءَ مان نڪري پنھنجي جيون کي نئون دڳ ڏنائين وقت جو ڦيرو بدليو سندس ڏات، محنت ۽ ٻين جي ڪم اچڻ جي نيڪيءَ جيون ۾ نئين جوت چمڪائي. سٺو ذاتي گهر ٺاهي الڳ دڪان کولي آرامده حياتي گهارڻ لڳو،
ياسڪو جڏهن بہ ڪم ڪندي هٿوڙو هلائيندو هو تڏهن چوندو هو، ”منھنجي نزديڪ ماڻھن جو احترام سون کان وڌيڪ قيمتي آهي، هيءُ هڪ روپيو بہ جيڪو آئون پنھنجي محنت سان ڪمايان ٿو اهو سونيءَ بدڪ جي هڪ لک رپين ۽ سرنگهہ مان مليل مفت جي خزاني کان مون کي وڌيڪ پيارو آهي“.
***