محمد عمر سيال
[/b]
ڪوئٽيه
81-8-21
ڪوٽن ڪهڙي ڪل، مون وٽ آهن مينڌرا،
اٿن نينهن اٽل، جو ويرئون وير اڳتي.
پيارا علي!
توهانجو خط مونکي 81/8/20 تي مليو، توهانجي وڏي مهرباني سمجهان ٿو، جو ويندي ويندي آخري گهڙي تائين ياد ڪرڻ کان نه مڙيا آهيو. اهو اوهانجو سچو پُرخلوص جذبو آهي، جو دوستن لاءِ هميشه Reserve آهي، مان محسوس ڪريان ٿو ته تون انهن ئي سهڻن گڻن جي ڪري اسان سڄي سنگت کي مات ڏئي ويو آهين، ۽ اسان کان ڪافي ڪجهه سچائي جي ميدان ۾ اڳتي نڪري ويو آهين ۽ اٽل بيٺو آهين. اسان سان هر دؤر ۾ ڪنهن نه ڪنهن جڳهه تي هڪ درد،هڪ پيڙا ۽ سور بنجي آيو آهين. تون اسانجي خيالن ۾ هڪ فرياد، ڏک، بي آرامي، چنتا بنجي آيو آهين. اسانکي تو مات ڪيو آهي. تون عظمت جون منزلون اورانگهي اڳتي وڌيو آهين.
پيارا لڪياري! مان توسان ملاقات به ڪري نه سگهيو آهيان، ان لاءِ معافي جو طلبگار آهيان. پر ان لاءِ ڪجهه سبب آهن. هڪ ته اوهان سياستدان ۽ مان پڙهائي جي آخري مرحلي ۾، بلڪل سياستدان دوستن کان بيزار رهيس، ان ۾ مونکي مختلف گروپن طرفان دٻاءُ وڌو ويو. ان ڪري مون پاڻ لاءِ اهو صحيح سوچيو ته جيڪي ماڻهو ڌرتيءَ لاءِ ويڙهه ۾ رهن ٿا. اُنهن جو رستو ڪجهه مختلف ۽ منهنجو ڪجهه مختلف ۽ ان رستي کي مون مسترد ڪيو، ڇاڪاڻ ته منهنجا خيال ڪجهه ٻيو چاهين پيا، ۽ مون سوچيو ته انهن جا نظريه مڪمل طرح سان انڌي عقيدي ۽ هڪ ٻئي جي ڏاڙهي پٽ ۽ شخصيت پرستي جا وڪيل سمجهيم، هر سياسي مهري کي سندس اخلاق کان ويندي، سندس سياسي سجاڳي تائين پرکيو. ان ڪري پاڻ سڀني دوستن کان دور رهڻ بهتر سمجهيو. مون هر نوجوان کي ويجهي ۽ پري کان ڏٺو، جيڪي تعليم پڙهڻ، سکڻ، محنت ڪرڻ ۾ سخت ٿيڻ بجاءِ ڪجهه آرام پسند ۽ ڪجهه بد اخلاقين ۾ غرق ڏٺم ويندي، هڪ سٺي ليڊر تائين، انهن کي صرف ٻين کي استعمال ڪرڻ، انهن غريب شاگردن جي زندگي تباهه ڪرڻ کانسواءِ ٻيو ڪجهه به نه ٿي آيو. ان جي مقابلي ۾ ڌاريو محنتي، سخت کان سخت، تڪليف کي محسوس نه ڪرڻ به نه وري ٻئي ڪنهن کي محسوس ڪرائڻ ته مان تڪليف ۾ آهيان، اسانجا نوجوان تعليم ۽ ڄاڻ حاصل ڪرڻ جي بجاءِ پاڻ ۾ وڙهڻ، هڪ ٻئي تي نفسياتي برتري حاصل ڪرڻ کي صحيح سياست ٿا سمجهن. مونکي تمام گهڻو افسوس آهي، علي! خدا جو قسم روئڻ ٿو اچيم، جڏهن تو لکيو آهي ته توهانجو والد بزرگوار وفات ڪري ويو آهي، ۽ تون جيل ۾ آهين. تون خوش رهڻ جي ڪوشش ڪر، آزاديءَ جي ڪٺن ۽ سخت ڏکي ويڙهاند ۾ غلام قومن جا فرد جيلن ۾ ويهي ڪنهن ڏي هرگز ڪونه نهاريندا آهن. ڇاڪاڻ ته ننڍي ۽ وقتي ڏک کان دائمي وڪوڙيندڙ غلاميءَ کي اهي وڌيڪ ترجيح ڏيندا آهن، ته انهي هميشھ واري ڏک ۽ عذاب مان جان ڇٽي، سلام مجيب، ابوبڪر زرداري ۽ قمر راڄپر کي ڏيندا.
اوهانجو
محمد عمر سيال