ٻيو ڀيرو سندن لنواري اچڻ:
ظهور خشم بزرگان تهي ز رحمت نيست
غبار چهره گردوندليل باران است
( بزرگن جي ڪاوڙ رحمت کان خالي نه هوندي آهي. آسمان جي چهري تي لٺ مينهن جو دليل آهي).
الغرض خواجه گل محمد رحه جي بيعت خير خوبي سان ٿي گذري. گرهوڙي صاحب ساندهه هڪ سال سندن خدمت ۾ رهيو.انهيءَ عرصي دوران جڏهن به خواجه گل محمد رحه “ محبوب الصمد” ڪنهن مريدي ڏي متوجهه ٿيندو هو ته عبدالرحيم رحه گرهوڙي سندن پٺيان وهندو هو ۽ توجهه وقت پنهنجي روحانيت جو پرو توو ان مريد مٿان وجهندو هو ته اهو مريد تي سحر جو ڪم ڪندو هو. سال بعد پاڻ خواجه گل محمد رحه کان رخصت وٺي پنهنجي ماڳ موٽي آيو. گرهوڙ تي اچڻ بعد پاڻ خلوت اختيار ڪيائون. کاڌو ترڪ ڪيائون . فقط ضرورت وقت واپرائيندا هئا. هر ٽئين ڏينهن مسهل (جلاب) وٺي معدو بلڪل خالي ڪري ڇڏيندا هئا. تان جو نهايت ضعيف ٿي ويا. بس هڏن جي مٺ وڃي بچيا. اڪثر خادم عرض ڪندا هئا ته ڇو پاڻ کي ايتري محنت ۾ وڌو اٿو ته پاڻ کين قرآن ڪريم جي آيت پڙهي جواب ڏيندا هئا ته : وذکرو الله في ايام معدودات (الله کي ياد ڪريم ڪن ڳاڻ ڳڻين ڏينهن ۾ ) بس مصلحت انهي ڳالهه ۾ ڏٺم. جڏهن الله طرفان امر ٿيس ۽ خلوت جا ڏينهن پوراٿيا.تڏهن غسل ڪري نئون وڳو اوڍيائون ۽ ٻاهر اچي مجلس ۾ ويٺا ۽ دهلاري کي سڏي حڪم ڏنائون ته شهر جي گهٽيءَ گهٽيءَ ۾ وڃ ۽ هي پڙهو وڃي گهماءِ ته ”جيڪو اڄ منهنجي بيعت ڪندو ته سڀاڻي( قيامت جي ڏهاڙي) آءٌ سندس دوزخ دوريءَ جو ضامن ٿيندس“ سڄو ڏينهن منادي ڦري مگر ڪوبه وٽس بيعت لاءِ نه آيو سواءِ هڪ مجذوب فقير “بخشو شامو” نالي جيڪو اڳ ئي هڪ مجذوب جو رنڱيل هو.
هڪ مريد شيخ فتح محد بيطار نالي جي روايت اچي ٿي ته اڃابالغ ئي مس ٿيو هو، ته پنهنجن رفيقن سان سامان جا اٺ ڀرائي شهدادپور کان ميرپور خاص پي ويو. شيخ عبدالرحيم رحه گرهوڙي جي اچڻ جو غوغاءُ ٻڌي، دل ۾ خيال ڪيائين ته مان به وڃي سندس ديدار ڪيان. پر دوستن جهليس ته متان وڃين سخت ڪاوڙيل آهي ماڻهن کي ماريندي دير ئي نٿو ڪري اهو ٻڌي دوستن کي چيائين ته مان سندس ويجهو نه ويندس بس پري کان سندس ديدار ڪري موٽي ايندس. ويندي مهل دوستن جو چتاءُ دماغ ۾ پي ڦريس سو هڪ گهر جي پٺين ڀت جي هڪ سوراخ مان وڃي ديدار ڪيائين. جيئن اهو ازلي طور گرهوڙيءَ وٽ مريدي حلقي ۾ داخل هو. تنهنڪري گرهوڙي صاحب ڪشف ذريعي سڀ ڪجهه معلوم ڪري ورتو هو. تنهنڪري پاڻ به ان سوراخ ڏي توجهه ڪيو ويٺو هو. فتح محمد جو ان سوارخ مان ڏسڻ شرط پنهنجي ماڻهن کي حڪم ڪيائين ته وڃو پڪڙي وٺي اچوس. جڏهن کيس پڪڙي وٺي آيا ته کين چيائون ته هاڻي ڇڏي ڏيوس. خادمن چيو ته سائين! هڪ دفعي ويو ته وري هٿ نه ايندو. پاڻ انهن کي چيائون ته ”هاڻ ڀڄڻ هن جو محال آهي هاڻ ته سندس هڏا به هت پراڻا ٿيندا“. فقير جو هي سخن فتح محمد جي دل ۾ اهڙو ته گهر ڪري ويو جو دنيا ماصواع ڇڏي سندن خدمت ۾ اچي حاضر ٿيو ۽ وڏي روحاني رتبي کي پهتو. ايسيتائين جو چوندو هو ته “ رب جي ذات جو حضور مون کي هر وقت حاصل آهي.” هڪ اک ڇنڀ جو لمحو به مون کان پري نه آهي. اهڙو صاحب ڪمال جو هو ڇو نه ٿئي جو سندس مرشد به اهڙي ڪمال جو صاحب هو. بزرگان دين کان روايت آهي ته مڱريو ڪري الله الله ۽ الله جي ڪري مڱريو مڱريو!”
مرغوب الاحباب جو مولف هڪ روايت آڻي ٿو ته سندس ڏاڏي جو ڀاءُ ابوالحسن غازي جيڪو وڏي خواجه سلطان الاولياء جو مريد هو. ان جڏهن اهو ٻڌو هو ته شيخ عبدالرحيم رحه گرهوڙي شريف ۾ وارد ٿي ويو آهي ته وٽس زيارت لاءِ ويو.ته ڏٺائين ته عبدالرحيم رليءَ ۾ ويڙهيو تونئري(تڏي) تي ستو پيو آهي ۽ ماڻهو چوڌاري مراقبي ۾ ويٺا آهن. هو چوي ٿو ته مون دل ۾ خيال ڪيو ته وڏي خواجه حضرت سلطان الاولياء جو به شان ڏٺم. مگر هي رنگ ڇا پيو ڏسان؟ قوم جي رهبر کي ته قدري تجمل ۾ هجڻ گهرجي. اهو خيال دل ۾ اچڻ ٿيو ته پاڻ هڪدم مون ڏانهن نظر ڪري هي بيت پڙهيائون:
مکن عيب درويش مدهوش مست
که غرق ست زان مي زند پاو دست
(مدهوش ۽ مست درويش مان عيب نه ڪڍ جو هو غرق آهي. انهي ڪري هٿ پير هڻي رهيو آهي)