حضرت ابراهيمؑ
قَدۡ کَانَتۡ لَکُمۡ اُسۡوَۃٌ حَسَنَۃٌ فِیۡۤ اِبۡرٰہِیۡمَ وَ الَّذِیۡنَ مَعَہٗ ۚ اِذۡ قَالُوۡا لِقَوۡمِہِمۡ اِنَّا بُرَءٰٓؤُا مِنۡکُمۡ وَ مِمَّا تَعۡبُدُوۡنَ مِنۡ دُوۡنِ اللّٰہِ ۫ کَفَرۡنَا بِکُمۡ وَ بَدَا بَیۡنَنَا وَ بَیۡنَکُمُ الۡعَدَاوَۃُ وَ الۡبَغۡضَآءُ اَبَدًا حَتّٰی تُؤۡمِنُوۡا بِاللّٰہِ وَحۡدَہٗۤ اِلَّا قَوۡلَ اِبۡرٰہِیۡمَ لِاَبِیۡہِ لَاَسۡتَغۡفِرَنَّ لَکَ وَ مَاۤ اَمۡلِکُ لَکَ مِنَ اللّٰہِ مِنۡ شَیۡءٍ ؕ رَبَّنَا عَلَیۡکَ تَوَکَّلۡنَا وَ اِلَیۡکَ اَنَبۡنَا وَ اِلَیۡکَ الۡمَصِیۡرُ (الممتحنه: ۴)
ترجمو: ”ابراهيم ۽ ان جا ساٿي حسن عمل جو هڪ بهترين مثال آهن، جڏهن انهن پنهنجي قوم کي چيو ته اسان توهان کان ۽ توهان جي انهن معبودن کان جن جي توهان پوڄا ٿا ڪيو بيزار آهيون، اسان توهان جي سوچن جو انڪار ٿا ڪيون اسان ۽ توهان ۾ ظاهر ظهور دشمني ۽ نفرت قائم ٿي چڪي آهي، اها ايستائين قائم رهندي جيستائين توهان هڪڙي خدا تي ايمان آڻيون.“
حضرت ابراهيم پنهنجي ڳالهه پوري ڪري سمجهائي پر جڏهن اهي سندس مقصد جي خلاف رهيا پوءِ ان پنهنجي پيءُ سان به ناتو ٽوڙي ڇڏيو.
اِذۡ قَالَ لِاَبِیۡہِ یٰۤاَبَتِ لِمَ تَعۡبُدُ مَا لَا یَسۡمَعُ وَ لَا یُبۡصِرُ وَ لَا یُغۡنِیۡ عَنۡکَ شَیۡئًا ﴿۴۲﴾ قَالَ اَرَاغِبٌ اَنۡتَ عَنۡ اٰلِہَتِیۡ یٰۤـاِبۡرٰہِیۡمُ ۚ لَئِنۡ لَّمۡ تَنۡتَہِ لَاَرۡجُمَنَّکَ وَ اہۡجُرۡنِیۡ مَلِیًّا ﴿۴۶﴾ قَالَ سَلٰمٌ عَلَیۡکَ ۚ سَاَسۡتَغۡفِرُ لَکَ رَبِّیۡ ؕ اِنَّہٗ کَانَ بِیۡ حَفِیًّا ﴿۴۷﴾ وَ اَعۡتَزِلُکُمۡ وَ مَا تَدۡعُوۡنَ مِنۡ دُوۡنِ اللّٰہِ وَ اَدۡعُوۡا رَبِّیۡ ۫ۖ عَسٰۤی اَلَّاۤ اَکُوۡنَ بِدُعَآءِ رَبِّیۡ شَقِیًّا (مريم: ۴۲ تا ۴۸)
ترجمو: ”جڏهن پنهنجي پيءُ کي چيائين، بابا توهان بتن جي عبادت ڇو ٿا ڪريو جيڪي نه ڪو ٻڌن ٿا نه ڪو ڏسن ٿا ۽ نه توهان جي ڪم ٿا اچن. تنهن تي ابراهيم جي پيءُ چيو ڇا تون پنهنجي معبودن کان ڦري ويو آهين.جيڪڏهن نه مڙئين ته مان ضرور توکي سنگسار ڪندس، نه ته پنهنجو ڀلو گهرين ته مون کان پري ٿي وڃ (اکين اڳيان ٽري وڃ). ابراهيم ؑ چيو، بابا تون خوش هجين مان هلان ٿو، پروردگار کان تنهنجي لاءِ دعا گهرندس اهو منهنجي مٿان ڏاڍو مهربان آهي، مون سڀ ڪجهه ڇڏيو، توهان کي توهان جي معبودن کي جن کي خدا کانسواءِ سڏيو ٿا سڀني کي ڇڏيو.“
حضرت ابراهيم عليه اسلام کي سندس قوم چيو: فَمَا کَانَ جَوَابَ قَوۡمِہٖۤ اِلَّاۤ اَنۡ قَالُوا اقۡتُلُوۡہُ اَوۡ حَرِّقُوۡہُ (عنڪبوت: ٢٤)
ترجمو: ”ابراهيم ؑ جي قوم جي زبان تي هن کان سواءِ ٻيو ڪجهه به نه هيو ته ان کي قتل ڪيو يا ساڙيو.“
پر پاڻ برابر ثابت قدم رهيا، پنهنجو ڪم ڪندا رهيا، ان رستي ۾ الله تعاليٰ کين ڪامياب ڪيو ۽ سڀني ڏکيائين کان ڇوٽڪارو ڏنو.