ڪجهه قصا
مونکي ھڪ ٻي ڳالھ بابا ٻڌائي جو مونکي ياد آھي ۽ ڳالھ ياد ڪري کِل ايندي آھي. بابا جن ھڪ رات جو 3 بجي راڻيپور اسٽيشن تي لٿا ھئا. ساڻ سندن ڀاءُ ۽ ماسيءَ جو ڇوڪرو لالو به ساڻ ھئا. بابا جن پاڻ به اوچا ۽ بدن ۾ ڀريل ھوندا ھئا ۽ سندن ڀاءُ ته ھڪدم بدن ۾ ڀريل ھوندا ھئا ۽ ماسات به تمام ٿُلھو ۽ اسانجي ڪاڪي کان به وزن ۾ ڪَسر ڪڍي وڃي ۽ ٻنھي جي عمر اڃا سورھن سترھن سال مس ھئي. ڌرمشالا ۾ وڃي آرام ڪيون ته صبح جو ڪوئي وسيلو وڃڻ جو ٿيندو. بابا ڌرمشالا کان ٻاھر آواز ٻڌو. صبح جا 5 ٿيا ھئا ۽ ٿورو ٿورو سوجھرو ٿيو ھو. ٻاھر بابا ڏٺو ته جَت اُٺ ڪاھي آيو آھي. جَت صوڀيديري جي سواري کڻندو ھو. بابا جَت کي چيو ته مان ۽ ٻه ڇوڪرا آھن. جَت چار آنا ھڪ سواري ۽ ڇوڪرن جا ٻه ٻه آنا قبول ڪيا. ٽوٽل اٺ آنا وٺڻ جو مڃيو. بابا ڇوڪرن کي سڏ ڪري ٻاھر وٺي آيو. جڏھن اُٺ واري جي ويجھو آيا ته جت ڇوڪرن ڏي نھاري چيو ته مھراج ھي ته اوھان کان به وڏا آھن ڇوڪرا ڏسڻ ۾ نٿا اچن. بابا جَت کي چيو ته ريل ۾ ئي ھنن جي اڌ ٽڪيٽ ورتي آھي. عمر اڃا ارڙھن سال ڪونه ٿي اٿن ۽ مَرد نه ٿيا آھن. جَت چيو ته برابر عمر جا ننڍا آھن، پر مان اُٺ تي ٻه سواريون کڻندو آھيان. مردن کان به وڏا آھن. مون اوھان سان زبان ڪئي آھي. مان پئسا اوھان کان وڌيڪ نه وٺندس ۽ کڻي ھلڻ لاءِ به ٻڌل آھيان. زبان ضرور پوري ڪندس پر منھنجي اُٺ جو خدا خير ڪري. ڪا اُٺ جي چيلھ نه ٽُٽي پوي. پوءِ اسان ٽنھي کي اُٺ تي چاڙھي پاڻ اڳيان اڳيان مَھار کي وٺي ھلڻ لڳو. اُٺ صبح جو زور زور سان رنڀندا آھن. ٿورو رنڀي ته اُٺ کي ٿپڪي ماري چوي الله خير ڪندو. پُٽ مان ڏسڻ کانسواءِ سواري ڪئي آھي خدا ٻيلي ٿيندو. توکي ڪجھ نه ٿيندو. بابا جن اُن جَت کي آٿت ڏنو ته اُٺ کي ڪجھ نه ٿيندو. اِھو اِئين ٿو رنڀي. جت سڄي واٽ الله کي ياد ڪندو آيو ته مان زبان ڪئي آھي، مان زبان کان نه ڦرندس. پر منھنجي اُٺ جو اي الله! وار به ونگو نه ڪج. جڏھن صوڀيديري پھتاسين، اُٺ تان لٿاسين. جَت ڇوڪرن ڏانھن نھاري چوڻ لڳو ته الله اوھان جھڙا ڇوڪرا پيدا ڪندو ته اسانجي اُٺن جو خير ڪونه آھي. بابا جن پئسا ڏيئي صلاح ڏني ته تنھنجي اُٺ کي ڪجھ نه ٿيندو. خدا مڙئي خير ڪندو ۽ ھي ٻه آنا وڌيڪ اٿئي. اُٺ کي ڳُڙ وٺي کارائي ڇڏ ته اُٺ اڳـئين کان به تازو توانو ٿي ويندو.
بابا جن ھڪ ٻي ڳالھ به ڪندا ھئا ته پاسي واري ڳوٺ ۾ ڀڳت ٿيڻي ھئي ۽ شادي به ھئي. سو اُھا ڪوٺ ڏيئي ويا ھئا. بابا ۽ ٻئي ڪاڪا جو مٿي بيان ڪيا آھن. اُن شادي تي ويا، رات جو دير سان پھتا ته ڀڳت چالو ھئي. ٻنھي پاسي ماڻھو ويٺا ھئا ۽ ڀڳت وچ ۾ نچي رھيا ھئا. بابا جن وچ مان لنگھي ھُن پاسي وڃڻا ھئا. بابا ۽ ڪاڪا جن کي سٺا ڪپڙا ۽ ڪوٽ ۽ مٿي تي پَٽڪو ٻڌل ھو. اڳ ۾ پاڻ سڀ بدن ۾ ٿلھا ۽ مٿان ڪپڙا ڪوٽ ۽ پَٽڪو ۽ ھٿ ۾ لڪڻ- وچ مان ٻانھون لوڏيندا لنگھيا. ڀڳت پڇيو ته ڪير آھن؟ ڪنھن ٻڌايو ته صوڀيديري جا مھمان آھن. اڃا لنگھي ٻئي پاسي آيا ته ڀڳت رڙ ڪري چيو ته صوڀيديري جا شينھن ته ڏسو. ھِت ته ڀڳت ۾ سڀ ڏُڪر جا ماريل ويٺا آھن ۽ ڄڻ اَٺ ڏينھن روٽي نه کاڌي اَٿن. ٻئي ڀڳت کي چيائين ھل ته صوڀيديري ۾ پيٽ تي رھون ۽ ھنن جھڙا متارا ٿيون. سڀ کِلڻ لڳا.