6. ٻن قطبن جي وچ جي ڊوڙ : هريش واسواڻي
...............................
شور! هڪ شهري شام بيوقوف پاڙيسرڻ، سشيءَ جي گهر گهڙي آئي آهي. سشي ان مان خفي آهي. اها کيس ايڪانت ۾ پائي ساڻس پنهنجي ۽ پرائي پچار ڪندي ۽ سندس مٿو کائيندي. ان جي وڃڻ کان پوءِ به ان جي ڳالهين جي درڳنڌ وايو منڊل ۾ ڪيتري دير تائين وياپت رهندي. خالي رهي هوءَ ان کان بچي نه سگهندي. مڪتيءَ لاءِ ضروري آهي هوءَ پاڻ کي مصروف رکي. هوءَ اٿي پنهنجي اسٽڊي ٽيبل تي اچي ويٺي.
ڪتاب، نوٽس، ڪوٽيشنس، ٽائيپ ڪيل ڪاغذ ۽ ڪتاب. سڀ جڙ.
سشيءَ پنهنجي گهور وسيلي زبردستي انهن ۾ چرپر پيدا ڪئي. اکر ڪاغذ کان ڇڄڻ لڳا ۽ ڌيري ڌيري ڪاراڻ جو هڪ ڌنڌ ڪٺو ٿي ويو. سشيءَ چاهيو ته هوءَ ان ڌنڌ کي مٽائي ڪاغذن کي هڪ دفعو وري سفيد ڪري ڇڏي. پر ائين ٿي ڪو نه سگهيو. ڌنڌ سمائجي ويو. اکر مٽجڻ جي بجاءِ سميٽجي سٿر ٿي بيٺا. سشي نراش ٿي ويئي. سندس زندگيءَ جي پني تي به ڪي اکر اڪري ويا آهن، ڪارا ڪارا. اهي به ڪڏهن ڪڏهن ڌنڌلا پئجي ٿا وڃن، پر مٽجن ڪو نه ٿا. هوءَ وري اڇي اجري ڪو نه ٿي سگهندي. سندس من ۾ ڊپ آهي ته اها ڪاراڻ ڪٿي ڪلنڪ جو روپ نه وٺي.
پر ڪلنڪ ڇا آهي، اهو سوال بجليءَ جي ڌار وانگر سندس مشڪ کي ڇهي ويو. هوءَ پل لاءِ شونيه بڻجي ويئي، کيس لڳو ته سندس ڌڙ جي مٿان هڪ مستڪ جو لاش يا لاش جو مستڪ رکيل آهي. شايد شرير جي نسن مٿي خون پهچائڻ بند ڪري ڇڏيو آهي. هوءَ اٿي کڙي ٿي. هن بي آراميءَ وچان پنهنجون ٻانهون لوڏيون، سر کي جهٽڪو ڏنو ۽ اچ وڃ ڪرڻ لڳي.
چپ………… چپ……………چپ…………. چپ.
نه، هوءَ ان ڪاراڻ کي ڪلنڪ بڻجڻ ڪو نه ڏيندي. هر ڪاري چيز ڪلنڪ ڪو نه ٿيندي آهي، نه هر ڪلنڪ ڪارو ٿيندو آهي.
چپ………… چپ……………چپ…………. چپ.
هينئر هنجي بدن جو خون تيزيءَ سان مستڪ ڏانهن وڌڻ لڳو. وڌيو ڪو نه ٿي ڊوڙيو ٿي. سشي پنهنجي خون جي ڊوڙ جو آواز ٻڌڻ لڳي. شايد سمورو خون وڃي مستڪ ۾ جمع ٿيندو. جي ائين ٿيو ته سندس ڌڙ مردهه ٿي ويندو. هڪ زندهه سر جي هيٺان هڪ مردهه سرير!
سشي رڪجي ويئي.
نه، نه زندگي هنجي سر کي به کپي سرير کي به کپي.
هوءَ ان کي ٻنهي لاءِ ڳوليندي ۽ ائين ڪندي ڪاري نه ٿيندي نه ڪلنڪ ٿيندي. بس زندهه رهندي. زندگيءَ جو بنيادي طرح ڪو رنگ ڪو نه ٿيندو آهي. هوءَ مٿس ڪو رنگ چڙهڻ ڪو نه ڏيندي.
ها، سشي ويهي رهي. هوءَ هيلتائين غلط ڏسائن ۾ سوچيندي رهي آهي، ۽ غلط ئي ڪندي رهي آهي، ورنه هيتري دکي ڇو هجي ها اڄ؟ هن منوهر سان پيار ڪيو ان ۾ ڪا غلطي ڪو نه هئي، پر ان کانپوءِ جيڪو ٿيو يا جنهن نموني ٿيو اهو غلط هو.
سشي ڪجهه ائين سوچڻ لڳي جيئن ڪا فلمي هيروئن پنهنجي رول کي نقادي نگاهن سان ڏسندي آهي. ڏسي سوچي سگهندي آهي پر ان کي، پنهنجي رول کي وري ڪري نه ڪو نه سگهندي آهي.
مون منوهر کان باقي ڇا ٿي چاهيو، هن پاڻ کان پڇيو.
شادي؟ گهر؟ بس؟ ائين ڪرڻ سان ڇا سندس زندهه رهڻ جو مقصد پورو ٿي وڃي ها جي هن ائين چاهيو هو ته ان ۾ نئون ڇا هو؟ ڇا هوءَ سشي ڪو نه هئي، صرف ڇوڪري هئي، هڪ ڪمزور ڇوڪري؟
کيس شنڪا ٿيڻ لڳي ته سچ پچ هن منوهر سان پيار ئي ڪيو هو يا اهو سڀ ڪجهه ڪنهن ٻئي مقصد جو واهڻ هو. منوهر جي شاديءَ سان اهو سڀ ڪجهه ٽٽي پيو. پيار سان اها شادي ڇا آهي، ڇو آهي؟
سشي گونگي ٿي ويئي. وٽس اڄ ڪجهه به نه آهي، نه پيار، نه شادي. بس انهن ٻن قطبن جي وچ جو مفاصلو آهي جتي کيس لڳاتار جوڙڻو آهي. پر صحيح راهه کيس شروع کان ئي ڪو نه ملي آهي. سندس من ۾ پنهنجا ڪي ڪمزور کڻ اڀرڻ لڳا.
“منوهر تون مونکي ڇڏي ته نه ڏيندين؟” هڪ ڏينهن سشيءَ منوهر کان اهو سوال ڪيو هو جيڪو هر استري پرش کان ڪندي آهي.
منوهر پل لاءِ رڪجي ويو، “اهو سوال مان توکان پڇان ته؟”
“مان ته مور ڪونه ڇڏينديس.”
منوهر کلي چيو، “مان جي ساڳيو جواب ڏيان ته لڳندو تنهنجو نقل ٿو ڪريان.”
“ته تون مون کي ڇڏي ڏيندين؟”
“تون مون کان ڇڏائجي سگهين ٿي.”
“ته ڇا ٻين جي چوڻ تي مون کي ڇڏي ڏيندين؟”
“نه.”
سشي نشچن ٿيڻ لڳي هئي. هاڻ سشيءَ کي لڳي ٿو سندس نشچت ٿيڻ ڪيڏي نه وڏي بيوقوفي هئي.
وري ڪڏهن:
“سشي تون اسان جي پيار جي ڪلپنا ڪيئن ٿي ڪرين؟”
“هڪ چترڪار وانگر، مونکي لڳي ٿو ته هڪ چتر جون ريکائون اسان جوڙي ورتيون آهن. رنگ ڪو نه ڀريا اٿئون. رنگ اڃا ڀرڻا آهن. پر ٿي سگهي ٿو رنگ ڀرڻ وقت اسان مان ڪنهن جو يا ٻنهي جا هٿ ڪنبي وڃن. ۽ چتر، چتر نه بڻجي دٻو بڻجي وڃي.”
“ان کان پوءِ ڇا تون چترڪار نه رهندينءَ؟ هٿ ته هر چترڪار جا ڪنبندا آهن.”
سشي جواب ڪو نه ڏيئي سگهي هئي.
وري به، هڪ فلم ڏسڻ کان پوءِ
“سشي توکي ڪامڪ فلمون وڻنديون آهن يا ٽرئجڪ.”
“ٽرئجڪ.”
“پنهنجي پيار جي فلم بنائڻ لاءِ توکي ڪوئي چوي ته تون ان جو انت ڪهڙو رکندينءَ؟”
سشي بنا ڪجهه سوچڻ جي چيو “ٽرئجڪ”، چئي پوءِ ڇرڪي ٿي وڃي،
۽ اهو ٽرئجڪ ئي ٿيو. سشيءَ ڳوڙهو ساهه کنيو.
هينئر جيڪڏهين هوءَ پاڻ کي دلاسو به ڏئي ته اهو ٽرئجڪ انت هن نه پر منوءَ جوڙيو ته اهو وئرٿ آهي. عجب آهي ته فلم ۾ آکاڻيءَ جو ٽرئجڪ انت هن کي پسند آهي، پر زندگيءَ جي آکاڻيءَ جو ٽرئجڪ انت هن کي ٽوڙي ٿو ڇڏي. شايد پردي تي ڏک جي چاهنا پنهنجي ڏک ڀاونا سان بدلو آهي، نه ته هن پڻ زندگيءَ ۾ آکاڻيءَ جو ڪامڪ فارمولو ئي چاهيو هو. هن جو پيار دراصل فرمولي کان مٿي ڪو نه کڄيو تنهن ڪري ٽٽي پيو.
سشيءَ کي ياد آيو هڪ ڏينهن منوهر شرير جي گهرج کڻي سندس اڳيان آيو هو. هن اها اَسويڪار ڪئي. دليل اِها ته شاديءَ کان اڳ اها واجب نه آهي. استري ۽ پرش جي وچ ۾ اها شادي ڇا آهي؟ شايد سماج آهي. نه ته استري پرش صرف سرير آهن ۽ ان ڪري ئي استري پرش آهن. انهن جي وچ ۾ جيڪا سماج آهي اها شايد استريءَ جي وڏي ۾ وڏي مجبوري آهي. استريءَ جي شڪل اهائي آهي جيڪا سماج جوڙي ٿو. جي اها نه آهي ته هوءَ بعزيتي آهي، بدشڪل آهي. شاديءَ جو ٻنڌن به هن لاءِ ان ڪري ضروري آهي ڇاڪاڻ ته سماج ان لاءِ اهو لازمي قرار ڏنو آهي. استري شاديءَ جي تلاش ۾ پيار شروع ڪندي آهي. ڪڏهن کيس ٻئي ڪو نه ملندا آهن، ڪڏهن شادي ملي ويندي آهي، پيار ڪو نه ملندو آهي. سماج لاءِ استري زندهه رهجي ويندي آهي، پنهنجي لاءِ استري مري ويندي آهي.
سشيءَ جي اڳيان ڪي سرير گهمڻ لڳا:
استريءَ جا، پرش جا وسترميه، وسترهيڻ، سرير، سرير، سرير.
پل لاءِ هوءَ انهن ۾ کوئجي وئي. اچانڪ کيس لڳو ته استري ڪڏهن پيار ڪو نه ڪندي آهي، ڪونه ڪري سگهندي آهي، کيس ڪو نه ڪرڻ ڏنو ويندو آهي. پيار جي نالي سان پرونچنا جو هڪ ڍانچو جڙيل آهي، جنهن ۾ سندس نالو زبردستيءَ جوڙيو ويندو آهي. پيار خود هڪ ستنترڀاو آهي، ستنتر فيصلو آهي. سمجهوتي جي ڪا به ورتي پيار جي دشمن آهي. اها پرونچنائي ته آهي جو سشي منوهر کان شڪست کائي ترت گني جي اڳيان جهڪي ويئي. هن شايد نه منوهر کي پيار ڪيو نه گني کي، سشي هراسجي وئي اهو سويڪار ڪندي ڪندي ته سندس نسبت ڪنهن خاص پرش سان نه پر هڪ عدد پرش سان هئي. اڄ به جيڪڏهين ڪو پرش سندس هٿ پڪڙڻ لاءِ تيار ٿي وڃي ته هوءَ شايد ئي انڪار ڪري سگهندي ۽ گذريل سڀ ڪجهه ڀلجي ويندي… ۽ …… ۽……. ۽ هوءَ منوهر کي ڪهڙو ڏوهه ڏئي؟
سوچيندي سوچيندي سشيءَ جو سر ڪرسيءَ جي ٻانهن تي لڙڪي ويو. ٽنگون ڪجهه اڳڀرو ڦهلجي ويس. ڇاتيءَ جون گولايون ساڙهيءَ جي ڍڪ کان قدري مڪت ٿي ويون. پر اهو سڀ ڪجهه ڪو ئي ڏسي ڪو نه ٿي سگهيو. انڌڪار ڌيري ڌيري سشيءَ مٿان سانوري چادر وجهي ڇڏي هئي.
ماءُ ڪٿا تان موٽي آئي هئي. سشيءَ کي اڀياس ۾ مشغول ڏسي سندس ڪم ۾ رخنو وجهڻ واجب ڪو نه سمجهيو هئائين ۽ سشيءَکي سڌ ئي ڪو نه رهي هئي ته ڪڏهن سندس بيوقوف پاڙيسرڻ سندس مٿو کائي هلي وئي هئي. هن جو مٿو سچ پچ سور ڪرڻ لڳو هو پر هوءَ ايڏي ته سست ٿي وئي هئي، جو اٿي ان جو اپچار ڪرڻ به کانئس ڪو نه ٿي پڳو. هن کي درد به ان وقت عزيز ٿي لڳو. ڀانيائين انهيءَ ڪري وڌيڪ سوچي ڪونه سگهندي.
“تتري”، انڌيري چادر اندر ٿوري هلچل ٿي. سشيءَ چاهيو ته هوءَ اٿي چادر لاهي سئچ آن ڪري روشنيءَ کي اچڻ ڏئي. پر نه ڄاڻ ڇا سوچي هن اها چادر وڌيڪ ڇڪي پاڻ کي ان ۾ ڍڪي ڇڏيو، گويا ان اندر هوءَ گهري ننڊ ڪري رهي هجي، “ته ته ري ي ي” گني جي آواز ۾ گونج هئي.
موٽ نه پائي هو اڳتي وڌي آيو ۽ اوندهه ۾ سشيءَ کي ڳولهي ان جي ڪلهن تي هٿ رکڻ چاهيائين. پر اهي سشيءَ جي ڇاتين تي وڃي پيا. گني ڇرڪي هٿ پري ٿي ڪيا، پر سشيءَ انهن هٿان پنهنجا هٿ رکندي انهن کي روڪي ورتو.
“سشي”
“ها، گنا.”
شانتي.
سشيءَ جي اڇا ٿي، هوءَ پنهنجي هٿن سان گني جا هٿ پنهنجي ڇاتين تي زور سان دٻائي، پر هن ائين نه ڪيو. ڇاتين جي مٿين حصي تي گني سپرش پائي سندس سڄي شرير ۾ سينيئن جي سنهڙي لهر ڊوڙي وئي. اها لهر هن کي انڌڪار ۾ روشنيءَ جي هڪ از غيبي ليڪ وانگر ٿي لڳي.
هن ان کي کوئڻ ڪو نه ٿي چاهيو نه ئي هن گني جو چهرو ڏسڻ ٿي چاهيو. هن اهو به وشواس ڪرڻ ڪو نه ٿي چاهيو ته ڪو گنو وٽس بيٺو آهي. هن کي ائين لڳو ڄڻ هوءَ ڪنهن سينيٽوريم ۾ سج جي ڪرڻن تي علاج ڪرائي رهي هجي…
پر اهو علاج گهڻي دير ڪو نه هليو. گني پنهنجا هٿ سشيءَ جي جڪڙ مان آزاد ڪرائي ورتا. وڃي سئچ آن ڪيائين. سشيءَ ۽ گني جي وچ ۾ هلندڙ فلم ڪٽجي ويئي ۽ ڪمرو روشنيءَ سان ڀرجي ويو ۽ هتان هتان جون سٿول چيزون نظر اچڻ لڳيون. گني سشيءَ ڏانهن نهاريو. هن جي نظرن ۾ گناهه جي ڪاڇا يا ڪو نه هئي صرف هڪ شونيتا هئي، بيڪسي هئي. گنو ڪجهه چوي ان کان اڳ ئي سشيءَ چيو،
“گنا تون مون کي P.H.D ڪرڻ جي پريرڻا ڇو ڏني؟”
گنو ڪجهه سمجهي ڪو نه سگهيو سندس هٿن جي ترين تي سشيءَ جي ڇاتين جو نرم سپرش چنبڙيو پيو هو. اهو سوال کيس ائين لڳو جيئن ڪنهن سندس ترين تان ڇهاءُ کرڙڻ شروع ڪيو هجي.
“سشي، ان ۾ منهنجي پريرڻا جو ڪهڙو سوال آهي، آتم وڪاس جو هر ڪنهن کي حق آهي ۽ تو کي به…”
“۽ آتم هتيا جو به” سشيءَ جو ڀاو تکو هو پر سندس سر بلڪل ٿڌو هو… موت جهڙو .. گنو ڇرڪي ويو.
“سشي تون ٺيڪ ته آهين. P.H.D ۽ آتم هتيا جو ڪهڙو سنٻنڌ آهي. “
“آهي، گنا آهي.” سشيءَ جي سرير ۾ هينئر جنبش هئي. “ P.H.D” منهنجي چهري تي ڪي ليڪون آڻي سگهندي آهي. اکين جي هيٺان ڪي داغ آڻي سگهندي آهي. منهنجي مٿي ۾ ڪي اڇا وجهي سگهندي آهي… ها، اهي اجايا ڪو نه ويندا. منهنجو عقل وڌندو، منهنجي ويچار ۽ ترڪ شڪتي وڌندي مان هر ڳالهه تي بحث ڪنديس هر ڳالهه مان نقص ڪڍنديس پنهنجي معصوميت ۽ وشواس وڃائي ويهنديس ۽ پوءِ هن هيڏي ساري دنيا ۾ اڪيلي پئجي وينديس….. بلڪل اڪيلي.”
گني لاءِ اهي ڳالهيون نيون هيون، جيتوڻيڪ هو پاڻ فلاسافيءَجو ڊاڪٽر هو.
هن ته ائين سوچيو هو ته سشي P.H.D کان پوءِ ماستري ڇڏيندي ۽ سندس عهدي ۾ اضافو ٿيندو ۽ وڌيڪ سکي زندگي……..
“مون به ته P.H.D ڪئي آهي. پر منهنجي اڳيان ته اهي سوال پيدا ئي ڪو نه ٿيا. مون هن کان وڌيڪ وديا وڌيڪ آتمڪ ستنترتا جو ساڌن ڪيو آهي. زندگيءَکي سجاڳ اکين سان ڏسڻ جو هڪ طريقو.”
“اڄ تائين ڪنهن استريءَ آتمڪ سوتنترتا ڀوڳي آهي، جو مان ڀوڳينديس. ستنترتا لفظ استريءَ لاءِ فريب آهي. استريءَ جو وڪاس اڄ تائين ڪنهن ڪو نه چاهيو آهي. استريءَ جي سجاڳ عقل پرست عورت بڻجي وڃي ته پرش ان کان ڪنارو ڪري ويندو. ذهين ۾ ذهين مرد جي نگاهه عورت جي روپ ۽ جوانيءَ تي هوندي آهي. نه ته نرملا ۽ مون ۾ ڪهڙو فرق هو؟ تنهنجو ڇا خيال آهي ته پڙهي ڀوڳي، جفاڪشي ڪري، انتظار ۽ انتظار ڪري مان پرش لاءِ هميشه ناقابل بڻجي وڃان.”
گنو پل شانت رهيو،
“تنهنجي من تي نرملا جي شاديءَ جو گهرو اثر ٿيو آهي، سشي… جو سڀاويڪ آهي، ان کان مون کي انڪار ڪونهي، پر تنهنجي انهن ويچارن جي پٺيان استري سلڀ ايرکا جو هڳاءُ آهي. روپ ۽ جوانيءَ کان پوءِ به ڪجهه اهڙو رهجي ٿو وڃي، جنهن جي پرش کي ضرورت ٿئي ٿي، جيڪو هو نرليپ ڀاوَ سان ناريءَ وٽان چاهي ٿو.” گني پنهنجي آواز ۾ متضاد ڪوملتا ڀري چيو.
“ٿي سگهي ٿو، پر ان کي پائڻ لاءِ سندس راهه ڏکي نه آهي. استريءَ ۾ جي ايرکا آهي ته ان لاءِ روايتي بندوبست ئي جوابدار آهن. ڇو اوهان شاديءَ کي اهڙي قيمتي چيز بڻايو آهي جنهن لاءِ هڪ استري کي ٻيءَ استريءَ کان ايرکا ڪرڻي پوي. ڇا اهو سچ نه آهي ته هيڏو اڳتي اچڻ کان پوءِ به استريءَ لاءِ هڪ ڇت ۽ چار ڀتين جي ڊيسينٽي وڃي باقي بچي آهي. جڏهن ڪ پرش جي زندگي خود به هڪ سهوليت ڀري دوستي آهي.”
“سشي تون دکي آهين. ڏک ڪڏهن ڪڏهن انسان کي صحيح سوچڻ کان روڪيندو آهي. استريءَ ۽ پرش جي وچ ۾ جيڪا سهوليت جي ديوار آهي ان لاءِ پورو اتهاس جوابدار آهي. اهو هڪ اهڙو چڪر آهي جنهن کي الٽو ڦيرائي نٿو سگهجي، نه ته سماجي بندوبست هر شخص جي زندگيءَ ۾ هڪ الجهن آهن. اڄ چئني طرفن اختلافن جو هڪ اهڙو ڀول ڀلئيان جڙيل آهي، جنهن جي ڏنگن ڦڏن رستن تي هڪ دفعو چرڻ کان پوءِ انسان ڪڏهن صحيح منزل تي ڪو نه ٿو پهچي. مجبورن جتي ٿڪجي رڪجي ٿو وڃي ان کي ئي منزل چوڻ شروع ٿو ڪري. تون ٿڪجي پيئي آهين سشي، تون ٿڪجي پيئي آهين.”
“چڱو” سشي گني ڏانهن وڌي آئي ۽ سندس ٻانهن پڪڙي چيائين، “مان برابر ٿڪجي پيئي آهيان مان ان ڏک کان ڇوٽڪارو پائڻ جي ڪوشش ڪنديس جيڪو مون کي صحيح سوچڻ کان روڪي ٿو. پر اڄ تون ڪيڏانهن نه ويندين. مون سان گڏ هلندين. اسين ڪنهن ريسٽورنٽ ۾ ماني کائينداسين ۽ خوب گهمنداسين رات جو دير دير تائين سمنڊ جي ڪناري.”
گني چپ چاپ سر لوڏيو. گويا سندس ها يا نه ڪرڻ جي ضرورت ئي ڪو نه هئي. سشيءَ جي موڊ تي کيس گهڻو عجب ڪو نه لڳو. سوچيائين جي ائين ئي سندس من بهلجي وڃي ته ٺيڪ آهي.
سشي تيار ٿيڻ لاءِ هلي ويئي. گنو هڪ ويچارڪ جيان سوچڻ لڳو ته تتريءَ جو ڇا ٿيندو! پر سندس سوچ جو سلسلو ترت ئي ٽٽي پيو تڏهن جڏهن سندس ڪنن تي هيءُ پڙلاءِ پيو.
“مان ٻاهر ٿي وڃان، ماني به ٻاهر کائينديس. دير سان موٽنديس، خوب دير سان. تون خيال نه ڪج. گنو پهچائي ويندو جي نه به پهچائي ويو ته ڇا هي ته ته ته….”
سشيءَ جي ماءُ لاءِ اهو سڀ ڪجهه ايترو ته ناٽڪي هو جو سندس وات مان هڪ اکر به ڪو نه اڪليو. جڏهن سشي گني سان ٻاهر نڪتي تڏهن ماءُ کي وشواس ئي ڪو نه آيو ته اها ڪا سندس ڌيءَ سشي آهي. هوءَ کين ٻاهر ويندو ڏسندي رهي. ڪيتري دير ته در پائڻ به کانئس ڪو نه پڳو.
“خيبر” مان ماني کائي ٻئي سمنڊ جي ڪناري هڪ سانتيڪي ڪنڊ ۾ اچي ويٺا. ڪافي دير هو شانت هئا، صرف هيڏانهن هوڏانهن نهاري رهيا هئا، آڪاش جي ميرانجهڙي چنڊ ڏانهن به… ڪڇيو ڪير به نه ٿي.
پوءِ گنو ليٽي پيو واريءَ تي، ڪپڙن جو خيال ڪرڻ کانسواءِ. سشي واريءَ ۾ آڱريون کپائي ان جي اندر جي آلاڻ ڳولهڻ لڳي ۽ من ئي من ۾ ڪجهه لفظ تلاش ڪندي رهي. اوچتو هن سر اوچو ڪيو،
“گنا مون کي توکان ڪجهه گهرڻو آهي، ڇا تون انڪار ڪندين؟”
گني جي اڳيان پهريون نظارو گهمي ويو جو سندس مک صرف نڪتو، “چئه”
“نه واعدو ڪر ته تون انڪار نه ڪندين.” سشيءَ محبت ڀرئي نوع ۾ چيو.
“واعدو ڪري جي پورو نه ڪري سگهيس ته مون کي شرمندو ٿيڻو پوندو.”
“تون ڊڄين ڇو ٿو مان تو کان شادي ڪو نه گهرنديس.”
“پر……..”
“پر مون کي تنهنجو پيار گهرجي” چئي سشي اڳتي وڌي آئي. گني جي ڪلهن کي ٻانهن سان پڪڙيندي ان جي ڳل تي پنهنجو ڳل رکيائين ۽ پوءِ آهستي پنهنجي چپن سان ان ڳل کي چميائين. ڌيري ڌيري هوءَ پنهنجو منهن مٿي کڻي گني کي چمڻ لڳي. پوءِ ڄڻ ڪا ٻوڏ اچي وئي هجي، هوءَ لڳاتار تيزيءَ سان گني کي چمڻ لڳي. سندس چپ، ڳل، پيشاني، هٿ، ٻانهون، ڪلها……. چپ، نرم چپ، گرم چپ. ڪي جهيڻا آواز ڄڻ ڪو ملاح نهايت تيزيءَ سان لهرن تي ونجهه هلائيندو هجي ۽ ٻيڙي سرندي وڃي، هيڏانهن، هوڏانهن….
“گنا مون کي پيار ڪر، پيار ڪر. مون کي تنهنجو پيار گهرجي، شادي نه گهرجي.”
گنو پل لاءِ پٿر بڻجي ويو. پوءِ کيس لڳو ته سمنڊ جون لهرون مٿانئس گذري ويون آهن. هو سڄو آلو ٿي ويو آهي. ايتري پيار ڪرڻ کانپوءِ سشي اچي سڏڪن ۾ ڇٽڪي. ٻيڙيءَ ۾ پاڻي ڀرجي ويو هو. اها شايد لهرن ۾ لڙهي وڃي ها، جي ان وچ ۾ گني جي ٻانهن وري سشيءَ جي سر کي پنهنجي ڇاتيءَ ۾ نه لڪائي ها..
سشيءَ جي وارن ۾ آڱريون اٽڪائي ڇڏڻ بعد گني سوچيو هيءَ سشي ساڳي سشي نه آهي.
*