مئل نوڙيون
”هي ڇو؟“ هو پڇي ٿو.
”اون هون!“ هوءَ بتيءَ ڏانهن اشارو ٿي ڪري.
”ته ڇا ٿي پيو؟“
”نه ائين نه!“
”پوءِ ڪيئن؟“
”بتي بند ڪر.“
”تو ۽ مون ۾ ڪو فرق آهي ڇا؟“
”نه...“
”تون منهنجي زال آهين ۽ زال مڙس کان لڪيل ته نه هوندي آهي.“
”شرم ٿو ٿئي؟“
”هاڻ ڇڏ شرم کي.“ هو هن کي ڀاڪر پائي ٿو، پر هوءَ پاڻ ڇڏائي ٿي ۽ چادر سان هيٺينءَ حصي کي لڪائڻ جي ڪوشش ٿي ڪري.
”هون! ڀيڻسان ڄٽڻ!“ هو سوچي ٿو.
”هليا ڀلا!“
”بتي بند ڪر ته پوءِ.“
”بتي بند ڪرڻي ئي پوندي.“ هو ڀڻڪي ٿو ۽ بتي بند ٿو ڪري. اونداهيءَ ۾ هن کي ڪا به شئي نظر نه ٿي اچي. هوءَ هوريان هوريان کٽ تي اچي ٿي ويهه. هي ڀاڪر پائي کيس ليٽائي، ڇاتين تي هٿ ڦيرڻ ٿو لڳيس، پنهنجا چپ هن جي چپن تي ٿو رکي. هن جا هٿ ڇاتين کان ٿيندا، هيٺينءَ حصي ڏانهن وڃن ٿا ۽ اتي حرڪت ڪرڻ ٿا لڳن. اوچتو هن جي هٿ کي ڪنهن ڄڻ پٽي پري ڪيو.
”ڪهڙين رنن تي ٿو وڃين....روز نوان نخرا سکي ٿو اچين.“
هو خاموش.
هو هن جي مٿان ليٽي ٿو پوي. چيلهه کان هٿ ڏيئي مٿي ٿو کڻيس ۽ بدن تي هٿ ڦيرڻ ٿو لڳيس....هوءَ خاموش پيئي هئي. هو پنهنجي ڪرت ۾ جنبيل رهيو، ۽ چپ چپن تي رکيائينس. ته هن ٻنهي هٿن سان پري ڪندي چيس، ”هٽ پري....ساهه ٿو گهٽيم. اون!“
هن کي سخت چڙ اچي ٿي، ”ڀيڻسان ڄٽڻ!“
گهڙي کن ترسي پڇيس ٿو، ”مزو اچي ٿو!“
”ڌوڙ مزو ايندو.....سڄو ڏينهن گهر جي ۽ ٻارن جو گيس مارو ڪيان ۽ رات جو تنهنجا هي نخرا سهان....هاڻ جهٽ ڪر ڀلا.“ ائين چئي هوءَ هن کي پري هٽائڻ ٿي لڳي..ته هو زور سان چنبڙي ٿو پويس...
”تو مان ڪو اچي ڦاٽي آهيان....ڇڏ!“
”ٿورو ترس....!“
”نه بس گهڻيئي ٿيو....اُٿ ڇڏ!“
”منٽ...“
هو بنا ساهيءَ جي پنهنجي ڪرت ۾ جنبي ٿو وڃي ۽ پوءِ هن جي مٿان ليٽي ٿو پوي. کيس شڪست جي احساس سان گڏ، پنهنجي جواني به فضول ٿي محسوس ٿئي.
*
هو، هوريان هوريان، هن جي سيني تي اُڀارن کي هٿ سان ڇيڙڻ ٿو لڳي. هن جا چپ هن جي چهري جو طواف ڪندي ،نرڙ کان ٿيندا، هيٺ تائين هليا ٿا وڃن. هو، هن کي کڻي پاڻ مٿان ٿو ليٽائي، جواب ۾ هوءَ کيس چمڻ ٿي شروع ڪري.
”بتي بند ڪريون ڇا؟“ هو پڇيس ٿو.
”ڇو...؟“
”متان بتيءَ تي هريل نه هجين.“
”واهه....آفريقا کان آيو آهين ڇا؟“ ائين چئي هوءَ ٽهڪ ٿي ڏي.
”مون ائين ئي پڇيو هو...“
هو وري پنهنجا چپ هن جي کاڏيءَ تي ٿو رکي. ٽيوب لائيٽ جي روشنيءَ ۾ هن جا چپ مٿان کان ترڪندا، ڇاتين کان هيٺ هليا ٿا وڃن.
جواب ۾ هوءَ به ائين ٿي ڪري.
”تنهنجا وار وڏا آهن؟“
”بس واندڪائي جو نه ٿي ملي.“
”گهر نه اٿئي ڇا!؟“
”آهي...“
”گهر هوندي به اوهين اسان جهڙين تي ڇو ٿا اچو!؟“ هوءَ هن جي وارن سان ڀريل ڇاتين تي ڳل رکندي پُڇي ٿي. هن کان ڪو به جواب نه ٿو سُجهي ۽ خاموشيءَ سان هن جي لسي بدن تي هٿ ڦيرائيندو ٿو رهي.
”ڳالهه نه وڻي ڇا!؟“
”نه نه....بس ائين ئي.“
هو اُٿي کيس ليٽائي ٿو. ساهه ڌنوڻيءَ وانگر شروع ٿي وڃن ٿا.
هن جا هٿ چيلهه کان هيٺ کپي ٿا وڃنس....جسمن جي گرمي، سرير ۾رت جو دورو تيز ڪري ٿي ڇڏي.
کن ترسي ٿو.
سگريٽ دکائي ڊگهو ڪش هڻي، دونهون هن جي منهن ۾ هڻي ٿو، ۽ جواب ۾ هڪ مرڪ جهٽي ٿو.
”ناراض ته نه ٿينءَ!؟“
”نه....“
هو جهٽڪي سان هن جي مٿان ليٽي ٿو پوي.
*
ڪرسي تي ويهي، هڪ فاتحانه مرڪ چپن تي آڻي، سگريٽ جو زوردار سوٽو هڻي سوچي ٿو، ”مئل نوڙين بدران جيئرن نانگن سان کيڏڻ ئي زندگي آهي.“
حيدرآباد 1994. 8. 22