گم ٿيل خواب
”ڪيڏانهن؟“ هن بي اختيار ٿي پڇيو هو.
ڪئبن وارو جنهن کي سُڌ هئي ته نوابو جا هن سان ڪهڙا تعلقات هئا، تنهن ٻڌايس ته رات، جاءِ مالڪ جي حوالي ڪري، هوءَ راتو واهه سامان کڻائي ڪيڏانهن هلي ويئي.
کيس سخت ڌچڪو لڳو هو اها ڳالهه ٻڌي، نوابو جنهن کيس زندگيءَ جا ڪئين خوبصورت رخ ڏيکاريا هئا، نوابو جنهن کيس مڪمل مرد بنايو هو. اها نوابو هلي ويئي، پر ڪيڏانهن.؟
کيس ياد ٿو اچي، سال ڏيڍ اڳ جو اهو واقعو، جيڪو سندس نوابو سان واقفيت جو سبب بنيو هو....سندس دوست واتان اڪثر ٻڌندو هو ته هڪڙي ڪا نوابو آهي، جيڪا ضرورت مهل کيس خوش ڪندي آهي. هو اڪثر کيس نوابوءَ سان پنهنجي هر ملاقات ائين ٻڌائيندو هو. ڄڻ ڪنهن فلم جي اسٽوري ٻڌائي رهيو هجيس.
”وڏو ڪو لاهه آهين، ڪڏهن منهنجو خيال به ڪيو اٿئي....آئون به تو جيڏو آهيان......منهنجي به ته ضرورت آهي....ويهاڻن سان وڙهندي هاڻ ته ساڻو ٿي ويو آهيان....“
هن چيو هو.
”ٺيڪ آهي....سڀاڻي هلبو، تون به ڇا ياد ڪندين...ڪنهن سان دوستي اٿئي.“دوست وراڻيو هئس.
”پر هڪ شرط آهي...!“ هن سندس منهن ۾ ڏسندي چيس.
”ڪهڙو....؟“
”گڏ نه ڪنداسين...“
”مون نه سمجهيو....؟“
”ڏس پاڻ ٻئي ڀائپيءَ جون دعوائون ٿا ڪيون....ٻه ڀائر ڪنهن هڪ تي....اها ڳالهه مون کي نه ٿي آئڙي.“ هن وراڻيو.
”ابو....ڏيوس منهن....هڪ اڻ دعوتيو، مٿان وري ڪرياتو....پوءِ ڇا ڪيون ڀلا....؟“
”اهو مسئلو تون ئي حل ڪر....“
”پر ان ۾ ڪهڙي اربع خطا آهي.... نوابو وٽ ته ٻيا به وڃن ٿا....“
”ٻين جو مسئلو الڳ آهي ۽ پنهنجو الڳ....“
”يار هي ته ماڊرن دؤر آهي، هاڻ ته پراڻا قدر بدلجي ويا آهن...“
” پر منهنجي دل نه ٿي مڃي!“
”ٺيڪ آهي.....اهو پوءِ حل ڪنداسين.....في الحال سُر ته ملائينس....“
ائين ٻي ڏينهن هو نوابوءَ جي گهر پهچي ويا. نوابوءَ جي ماءُ آميءَ هنن جو آڌرڀاءُ ڪيو ۽ کين اوطاق ۾ آڻي ويهاريو.
”هي منهجو دوست نويد آهي....“ سندس دوست هن جو آمي سان تعارف ڪرايو ۽ اکين ئي اکين ۾ ڪي اشارا ڪيائينس ۽ سئو جو نوٽ ڪڍي ڏيندي چيائين، ”وٺ وڃي ٻيڙي ماچيس ڪر...۽ ها ٻيو ڪير اچي ته اتان ئي ٽارينس.“
”پر اوهين تي ٻه آيو ۽ هي سئو روپيا ته.....“ آميءَ چيو.
”نه، آئون نه آهيان....اڄ منهنجو موڊ نه آهي.“ ائين چئي هن آميءَ جي گهيل کي سمجهندي پنجاهه جو ٻيو نوٽ ڪڍي ڏانهس وڌايو.
”اجهو ٿي موڪليانس!“ ائين چئي آمي گهر اندر هلي ويئي.
”نه ائين نه ٿيندو!“ نويد چيس.
”ڇا نه ٿيندو؟.....جڏهن ڪو مرد ٻئي جي عورت ۾ اکيون وجهي ٿو ته اتي اخلاق جا سڀ قدر ختم ٿيون وڃن....اهو صحيح آهي ته اسان جا لاڳاپا ڀائراڻا آهن، پر هڪ ڀاءُ ٻي ڀاءُ لاءِ قرباني به ڏيئي سگهي ٿو....اڄ کان پوءِ منهنجو نوابو سان هر قسم جو ناتو ختم ۽ هاڻ هوءَ تنهنجي آهي....هاڻ هو احساس ختم ڪري تياري ڪر....“
ايتري ۾ در کُليو. هن ڏٺو ته هڪ نهايت ٺاهوڪڙي هنن جي سامهون بيٺي هئي. قد جي پوري پني، نڪ بينو، وار وڏا چيلهه تائين لڙڪيل، اکيون ننڍيون، ڀريل ڇاتيون، هن کي ڏسي، هن جي بدن ۾ عجيب ڪتڪتايون پوڻ لڳيون.
”اچ نوابو....“ دوست اٿي بيهي نوابوءَ جو آڌرڀاءُ ڪيو.
نوابوءَ هوريان هوريان هلندي، هنن جي سامهون ڪرسيءَ تي اچي بيٺي.
”هيءَ منهنجو دوست نويد آهي....بلڪل نئون اٿئي...پارت هجئي...“
نوابوءَ هن ڏانهن ڏسي ٿي. هن کي لڳو ڄڻ نوابو جي نظرن جا تير هن جي بدن ۾ کپي ويا هجن.
”چڱو نويد.....توهان ڪچهري ڪريو مان هلان ٿو.“ ائين چئي سندس دوست ٻنهي کي اڪيلو ڇڏي هليو ويو. کن پل کان پوءِ، نوابو اٿي در اندران ٻيڪڙيو ۽ ڪرسيءَ تي اچي هن جي ڀر ۾ ويٺي ۽ هن جي هٿ مٿان هٿ رکيائين. هن جي بدن جا وار اُڀا ٿي ويا، اهو پهريون موقعو هو، جو ڪنهن عورت جي هٿ هن کي ڇهيو هو. هي پنهنجي اندر ۾ عجيب ڪيفيت محسوس ڪرڻ لڳو. ڊپ جو هڪ اڻ لکو احساس سندس اندر ۾ رڦڻي پيدا ڪري چڪو هو. ”نوابو کي منهن ڏيئي سگهندس الائجي نه.“ هن سوچيو ”واپس ڇو نه هليو وڃان.“ هڪ ٻيو خيال ذهن ۾ آيس. ”ڇا منهنجي مردانگي ايتري ئي آهي؟“
ايتري ۾ نوابو اٿي سامهون پلنگ تي وڃي ويٺي ۽ هن کي خيالن ۾ بڏل ڏسي چيائين، ”ڇا ائين ئي ويهي وقت وڃائيندين....!“ انهن لفظن هن کي خيالن مان ڪڍي حقيقت جي دنيا ۾ آندو. هي اُٿيو ۽ پلنگ تي نوابو جي ڀر ۾ وڃي ويٺو ۽ نوابو کي ڀاڪر ۾ ڀري، پنهنجا چپ زور سان نوابو جي چپن تي رکيائين ۽ نوابو کي پاڻ مٿان ليٽائي ڇڏيائين.
پوءِ، جڏهن هو اتان واپس گهر آيو ته هن پاڻ کي بيحد خوش محسوس ڪيو هو، بيحد هلڪو، هشاش بشاش، ڄڻ بادلن جو رٿ تي سوار ٿي، آسمانن جو سير ڪيو هئائين. اهو هن لاءِ نه رڳو نئون تجربو هو، پر هن کي بيحد سڪون به مليو هو. هن محسوس ڪيو ته هن جا ڪئين روڳ ختم ٿي ويا هئا. هن جي اندر هڪ نئين انسان جنم ورتو هو. هن پنهنجي زندگيءَ جي خزان ۾ بهار جي آمد محسوس ڪئي. ڪئين گلُ ٽڙندي محسوس ڪيائين. هن محسوس ڪيو ته عورت کان سواءِ حياتي صفا سُڃي آهي. هيستائين ڄڻ هو ڪنهن رڻ ۾ پئي ڀٽڪيو. هاڻ ڄڻ کيس ڇانورو نظر اچي ويو هجي.
هاڻ، نوابوءَ ڏانهن وڃڻ هن جو معمول بنجي ويو. هن محسوس ڪيو ته نوابو جو رويو هن ڏانهن ڪاروباري انداز بدران پنهنجائپ وارو ٿيندو پي ويو. هوءَ ڏانهنس ڪاروباري نظرن بدران ڪن ٻين نظرن سان ڏسندي هئي. هو ويندو هو ته هوءَ کيس ڪلاڪن جا ڪلاڪ ويهاري ڇڏيندي هئي ۽ هي جڏهن به ويندو هو، هن کان انڪار نه ڪندي هئي، هاڻ ته هيءَ ٻين گراهڪن کي در تان موٽائڻ لڳي هئي.
”هاڻ آئون فقط تنهنجي آهيان....منهنجي هر شئي تنهنجي آهي.“ نوابوءَ کيس چوندي هئي ”تون مون سان وچن ڪر ته فقط منهنجو ٿي رهندين....“
”ها نوابو! تو مون کي مڪمل مرد بنايو آهي. هڪ نئين توانائي بخشي آهي... مون تو کان اڳ نه ڪنهن عورت کي ڇهيو آهي نه ٻي ڪنهن کي ڇهندس.“ هو چوندو هئس.
ائين هڪ ڏينهن هن پنهنجي اندر ۾ بي چيني محسوس ڪئي. هو نوابو جي گهر ويو ته اُتي نوابو سان گڏ هڪ ٻي ڇوڪري ويٺل ڏٺائين، ”نويد هيءَ منهنجي سئوٽ گلشن آهي، فرسٽ ايئر ۾ داخلا ٿي اٿس، هاڻ هتي اسان سان رهندي.“ نوابو هن جو گلشن سان تعارف ڪرايو. نويد ڏانهنس ڏسندو ئي رهيو. هن کي لڳو گلشن هن جي اندر ۾ هڪدم واسو ڪري ويئي آهي، هو ڄڻ ڪنهن فيصلي تي پهچڻ جي ڪوشش ڪري رهيو هو. ”چڱو ادي مان هلان ٿي.“ نوابو جي اشاري تي گلشن اندر هلي ويئي ۽ نوابو سُري اچي هن جي ڀر ۾ ويٺي. ”ڇا پيو سوچينءَ....؟“
”ڪجهه نه!....“ هن ڄڻ ڇرڪ ڀري چيو. ۽ مرڪي پيو. نوابو سڀ ڪجهه سمجهندي به ڄڻ اڻڄاڻ بڻجي هن مٿان ليٽي پيئي هئي.
ان کان پوءِ هن جي ذهن ۾ هر وقت گلشن جو تصور ڦرڻ لڳو. هن جون اکيون هن جا چپ هن جون ڇاتيون!.
نوابوءَ ڏانهن ويندو هو ته نوابو بدران گلشن سان ڪچهري ڪندو هو. ڪوشش ڪري اهڙي ٽائيم تي ويندو هو، جنهن ٽائيم تي نوابو ٻاهر هوندي هئي. هن ڪڏهن نوابو کي اهو محسوس ٿيڻ نه ڏنو ته ڪو هو گلشن ۾ دلچسپي وٺي رهيو آهي. هن نوابو کي رنجائڻ نه ٿي چاهيو. ”پر اها ڳالهه آخر ڪيستائين نوابو کان لڪي سگهندي.“ هو سوچيندو هو، ”نوابو ڪا منهنجي نڪاح ٻڌي زال ته ڪانهي جو رڳو ڏانهنس وڃان...“
سندس ذهن ۾ خيال ايندو هو. هڪ ڏينهن جيئن ئي نوابو ٻاهران آئي ته هن اوطاق جو در اندران ٻيڪڙيل ڏٺو، اندران ايندڙ ٽهڪ هن جي ڪن تي پيا، هوءَ ڇرڪي پيئي. سري وڃي در وٽ بيٺي ۽ تالي جي سوراخ مان اندر ڏسڻ لڳي. هن ڏٺو ته گلشن نويد جي ٻکن ۾ هئي، هو مٿس چمين جو آبشار وسائي رهيو هو. نويد جا هٿ تيزيءَ سان حرڪت ڪري رهيا هئا، گلشن هڪ عجيب سرور ۾ مبتلا هئي. هن جا هٿ گلشن جي ڇاتين کان ٿيندا، گلشن جي رانن تائين پهتا....گلشن هڪ گهڙيءَ جي لاءِ تڙپي ويئي.
”ڇڏ!....نوابو نه اچي وڃي!“ گلشن هن کي روڪيندي چيو.
”نوابو...“ نويد هلڪو ٽهڪ ڏيندي چيو ”اهو پاروٿو گوشت ڇا ڪندو....هوءَ نه ايندي.....جي آئي به ته ڀلا ڇا ٿي پيو؟“ ائين چئي هن کيس ڪپڙن کان آجو ڪري ڇڏيو ۽ پاڻ به ڪپڙن کان بي نياز ٿي ويو.
اهو ٻڌي گلشن ڄڻ مطمئن ٿي ويئي هئي. پر نوابو جي اندر ۾ هڪ طوفان برپا ٿي ويو ، ڄڻ ڪنهن کيس گولي هڻي ڪڍي هجي. هو ڪرندي ڪرندي بچي ۽ وڌيڪ ڪجهه ڏسي نه سگهي. نويد جا لفظ سندس دماغ مٿان هٿوڙا بڻجي وسڻ لڳا. الائجي ڪيئن هلندي اچي ڪرسيءَ تي ويٺي. سندس ذهن ۾ طوفان برپا ٿي ويو. ”مرد ڪيڏو نه بي وفا آهي... پنهنجي مطلب جو....جڏهن مطلب هوندو اٿس ته سڀ ڪجهه بڻجي ويندو آهي....پر جڏهن مطلب نڪرندو اٿس ته ڄڻ اڻ ڄاڻ بڻجي ويندو آهي....مون نويد جي لاءِ ڇا ڇا نه ڪيو .... هو ڇا هو کيس ڇا ڪيم...کيس ته ڪا به خبر نه هئي....مون کيس مڪمل مرد بنايو....ڪيڏو نه بي وفا نڪتو هو...چوندو هو توکان سواءِ ٻي ڪا مورت من ۾ اٿم ئي ڪين....بس رڳو توکي ئي ڇهيو اٿم. جيسين تون آهين تيسين ٻي ڪنهن کي به نه ڇهندس.... پر مون کي ڪهڙي خبر ته مرد ڊرائيور مثل آهي، جنهن لاءِ گاڏي بدلائڻ ڪو مسئلو ڪونهي....کيس ڪيترا به طعام ڇو نه هجن پر کيس ڍؤ ٿيڻو ئي ناهي.....پر هي ڇا ٿيو. مون ته گهاٽ گهاٽ جو پاڻي پيتو آهي. مون کي ته ان ڏينهن ئي سمجهڻ کپندو هو. جنهن ڏينهن گلشن آئي هئي....نويد جي جاءِ تي ڪو ٻيو مرد هجي ها ته شايد اهو به ائين ئي ڪري ها. مان به عجيب ۽ بي وقوف عورت آهيان. منهنجو ڪم ئي آهي گراهڪن کي خوش ڪرڻ. پوءِ هي ڪيئن نويد سان پيار جا پيچ پائي ويهي رهيس....نويد جي ڪري ته سڀ ڪجهه ڇڏي ڏنو اٿم. پتو ڪونهي نويد مون تي ڪهڙو جادو ڪري ڇڏيو هو. جو سندس سحر ۾ ڦاسي ويس“....الائجي ڪيتري دير تائين هو خيالن ۾ اکيون ٻوٽي ويٺي هئي پيرن جي هلڪي کڙڪي تي اک کليس ته سامهون گلشن بيٺي هيس. هن نهايت غور سان گلشن کي ڏٺو، ڇاتيءَ جا اڀار، سڊول جسم، چپ سنها، چيلهه ڊولائتي....اکين ۾ ڄڻ خمارن جا کيپ هئس، هن جي جواني جي مکڙي ٽري چڪي هئي. هن جي اکين ۾ ڪو به ڀؤ نه هو. پوءِ هوءَ پاڻ کي گلشن سان ڀيٽڻ لڳي، ”اهو صحيح آهي ته مان گهڻو هلي آهيان، ڪيئي مرد منهنجي جسم سان کيڏيا آهن....منهنجي ڪشش گهٽ ٿوروئي ڪا هئي، مون تي ڄڻ قطارون هونديون هيون...پر سالن تائين هلڻ کان پوءِ....شايد مان پاروٿي ٿي چڪي آهيان...مون ۾ اها ڪشش نه رهي آهي...پر گلشن ۾ بهار هاڻ آئي آهي. ......پر هاڻ ڇا ڪرڻ گهرجي.“ هوءَ ڪو فيصلو ڪرڻ لڳي، ”مون کي هتان وڃڻ کپي....ان هنڌ رهڻ مان ڪهڙو فائدو جتي رڳو بي وفايون پلئه پون....مون کي هتان وڃڻ کپي....بنا ڪنهن دير جي....مون وٽ اهو ئي طريقو آهي...احتجاج جو....“ ائين چئي هوءَ اٿي ۽ وڃي سامان ٺاهڻ لڳي.