4
”ٻُٽ صاحب ڇو اوهان اسان جو سياسي دڪان بند ڪرائڻ گهرو ٿا؟“ آئون حيراني ۾ ٻڏي وئيس، ته ٻيهر آواز آيو:
”جيڪڏهن اوهان کي ڪو عهدو گهرجي ته حڪم ڪيو.“
”تون؛“ ڪاوڙ منجهان چيم: ”۽ تنهنجا عهدا کڏ ۾ وڃي پئو.“ ان کانپوءِ موبائيل آف ڪري آرام ڪرسي تي ويهي اکيون بند ڪري سوچڻ لڳس، ڀت تي گول گڙيال جون سويون ٽِڪ ٽِڪ ڪري ڦيريون کائينديون رهيون. سج جي روشني ريشمي پردن کي چيري ڪمري ۾ آئي ته اکيون کوليم، ڪرسيءَ تان اٿي باٿ روم وئيس ۽ پاڻ کي شاور هيٺان ڇڏي ڏنم.
2010ع ۾ جڏهن آئون سنڌ شناس ۽ وطن پرست ٿئيس ته پنهنجي قلم سان وچن ڪري ڇڏيم ته هاڻي رڳو سنڌ تي ۽ سنڌ لاءِ لکندس. ان کان اڳ آئون ڪيتريون ئي رومانوي ڪهاڻيون لکي چڪو آهيان. اهو به سچ آهي ته هر ڪهاڻيڪار ڪڏهن نه ڪڏهن ڪو نه ڪو رومانوي افسانو گهڙيندو آهي، پر اهڙن افسانن جي زندگي مختصر ٿيندي آهي. آئون اهڙو ڪم ڪرڻ چاهيان ٿو جيڪو ادب ۾ امر ٿي وڃي، جنهن منجهان هر دور جو سنڌي فائدو وٺي سگهي. ريحان....... مون سوچيو: هي شخص ڪير آهي...... مون سان ڇو مليو..... ۽ ڇو اهو واعدو ڪيائين ته مونکي وطن پرستي ۽ قوم پرستي جي هڪ نرالي داستان ڏيندو...... آئون لکڻ ۾ ڪڏهن به لالچي نه رهيو آهيان، مونکي اخبارن ۽ رسالن ۾ پنهنجي نالي ڇپائڻ جو ڪڏهن به شوق نه رهيو آهي. ان ڪري هروڀرو نه لکندو آهيان، پوءِ ڪئين هن ڄار ۾ اچي ڦاٿو آهيان.....!! سوچون ڪراچيءِ جي بيقرار آباديءِ جيان ذهن جي پردن سان ٽڪرائينجنديون رهيون.
نيٺ فيصلو ڪري ورتم ۽ تيار ٿي آرٽس ڪانوسل ڏانهن ٿي وئيس. منهنجي گاڏيءَ اڃا گيٽ منجهان مس داخل ٿي جو ريحان مون ڏانهن هلندو آيو، سندس منهن تي مرڪ هئي، کيس ساڳي شرٽ، جينز جي پينٽ ۽ ڪلهي تي لڙڪندڙ ٿيهلو هو. آئون گاڏيءَ منجهان لٿس ته هن هٿ ملائي مرڪندي چيو:
”سر معاف ڪجو، پر آخر سنڌ جو عشق اوهان کي مون ڏانهن ڇڪي آيو.“ مون بنا ڪجهه چئي کيس چيتائي ڏٺو ته هن ٻيهر مرڪندي چيو:
”عشق جڏهن جنون جي حد تائين هليو ويندو ته انسان ديوانو ٿي ويندو آهي.“ منهنجا سُتل وهم ۽ وسوسا ٻيهر جاڳي پيا، ڀانيم مون هتي اچي غلطي ڪئي آهي.
”سر؛“ ريحان نرم لهجي ۾ چيو ته کيس ڏٺم: ”هلو ته ساڳي هال ۾ هلي ويهون.“
اسان ٻئي آرٽس ڪانوسل جي انهيءِ هال ۾ آياسين جتي هڪ ڏينهن اڳ منهنجو ناٽڪ پيش ڪيو ويو. آئون هن سان هيٺ ڪنڊ وارين ڪرسين تي ويٺس ۽ چيو:
”ڏسو مسٽر ريحان، اوهان کي جيڪڏهن ڪا ڪم جي ڳالهه ڪرڻي آهي ته پليز ڪريو.“ مون نه چاهيندي به ايم پي ٿري پلير ڪڍي ريڪارڊنگ وارو بٽڻ دٻايو ته جئين سندس ڪٿا منجهان ڪا ڪهاڻي ٺاهي سگهان.
”جي سر،“ هن مرڪندي چيو ۽ پوءِ پنهنجي ڪهاڻي ٻڌائڻ شروع ڪيائين:_