16
”ٺيڪ آهي؛“ چانهن جي سرڪي ڀريندي چيم: ”پاڻ هن ڪهاڻي تي اسٽيج ناٽڪ ڪريون ٿا.“ هن مرڪي ها ۾ ڪنڌ لوڏيو. اسان خاموشي ۾ چانهن پيتي، شام سرمائي ٿي رهي هئي جو آئون آرٽس ڪائونسل کان نڪري گهر پهتس.
ٻن هفتن ۾ مون ريحان جي ڪهاڻي جو اسڪرپٽ لکيو ۽ ڊاڪٽر مهيش سان ڳالهه ڪئي، ڪهاڻي ٻڌي کيس پگهر اچي ويا، پر مونسان انڪار نه ڪري سگهيو. اسان ريهسل شروع ڪئي. ٽئين ڏينهن شام جو ريهسل ڪري گهر پهتس، اڃا ويٺو ئي مس هئيس جو آڪاش اچي ٻڌايو ته ”عدنان“ نالي ڪو شخص مونسان ملڻ آيو آهي. مونکي حيرت ٿي، عدنان ريحان جي فوجي ڀاءُ جو نالو هو. پر هن کي ڪهڙي خبر ته آئون ڪير آهيان ۽ سندس ڀاءُ مونسان آرٽس ڪائونسل ۾ ڇو ملندو آهي.....؟؟؟ ذهن ۾ عجيب سوال اڀريا.
”ٺيڪ آهي؛“ مون آڪاش کي چيو: ”هن کي ڊرائنگ روم ۾ ويهار.“
”جي،“ آڪاش چئي هليو ويو. آئون 15 منٽن ۾ ڊرائنگ روم آئيس، اُتي هڪ صاف سٿرو 35 سالن جو جوان شخص ويٺل هو، ويڪرو سينو، قداور، منهن تي ڪاريون مُڇيون ۽ وار فوجي اسٽائيل ۾ ڪٽيل، پولو جي آسماني رنگ واري شرٽ جي کيسي ۾ ڪارو چشمو. مونکي ڏسي اٿي بيٺو ۽ مرڪي هٿ ملائيندي چيائين:
”ٻُٽ صاحب، ميجر عدنان.“
”جي؛“ حيرت ۾ هٿ ملائيندي چيم: ”پليز ويهو.“ هو صوفا تي ويٺو ۽ جينز جي کيسي منجهان بينسن اينڊ هيجز جو ناسي پڪٽ ڪڍي سگريٽ دکايائين.
”ٻُٽ صاحب؛“ هن ناسن منجهان دونهون ڪڍندي چيو: ”مونکي خبر پئي آهي ته اوهان هڪ پابندي مڙهيل ٽولي تي ڪو ناٽڪ ڪرڻ وارا آهيو.“
”نه سر؛“ مون پريشاني لڪائيندي چيو: ”آ.ون ته ريحان نالي هڪ نوجوان جي ڪهاڻي تي ناٽڪ ڪرڻ وارو آهيان.“
”ٻُٽ صاحب؛“ هن لاپرواهي منجهان چيو: ”اهو ريحان منهنجو ڀاءَ هو، ويڳو ئي صحيح پر ڀاءَ هو.“
”هو....... مطلب.....“ مون هٻڪندي پڇيو.
”اوهان ٽي وي ڪونه ڏسندا آهيو ڇا؟“ هن ساڳي لاپرواهي منجهان چيو ته ويتر کيس حيرانيءَ منجهان ڏٺم. هن جينز جي کيسي منجهان سيمسنگ گيلڪسي ڪڍي هڪ ڪلپ هلائي مونکي ڏيکاري چيو:
”هو هن ملڪ جي سلامتي لاءِ هڪ خطرو بڻجي چڪو هو.“ مون ڪلپ ڏٺي، هڪ وين منجهان ريحان جو چچريل لاش ڪڍي چيل چوڪ وٽ گند جي ڍير تي اڇلايو ويو. مون ڏک ۾ اکيون بند ڪري ڇڏيون، ڳوڙها ڳلن تي اچي ڪريا.
”ٻُٽ صاحب؛“ عدنان اٿندي چيو: ”جيڪڏهن اوهان ڪراچي ۾ زندهه رهڻ چاهيو ٿا ته پوءِ خاموشيءَ سان رهو.“ اهو چئي عدنان هليو ويو.
آئون بالڪوني ۾ آئيس ۽ ڪاري آسمان ڏانهن ڏٺو، سنڌ تي اڃا به غلاميءَ جا ڪاري ڪڪر ڇانيل نظر آيا.... وين منجهان اڇلايل ريحان جو چچريل لاش اکين آڏو ڦرڻ لڳو. ائين لڳو ڄڻ ڪنهن رخسار جي گهر ۾ موجوده سنڌ جو ڪو ڄام فيروز، شاهه بيگ ارغون سان گڏ ويهي ڪنهن مخدوم بلاول ۽ نواب دلها درياهه خان جي لاش ڪرڻ جي خوشي ۾ چاندي جي ڪٽوري منجهان مڌ پي رهيو هجي. منهنجو ساهه منجهڻ لڳو ته ڪمري ڏانهن هليو وئيس.
[b] _پورو ٿيو_
[/b]