6
”خان صاحب؛“ مون نرم لهجي ۾ چيو: ”رخسار سان ملڻو آهي.“ هن مونکي هيٺ کان مٿي تائين چيتائي ڏٺو ڄڻ کيس ماءُ ڀيڻ تي ڪا ننگي گار ڏئي ويو هجان. سندس اهڙي نموني تڪڻ تي خوف جو احساس ٿيو، بلڪل اهڙو خوف جيڪو ڪنهن 80 سالن جي عياش پير جي حويلي منجهان 16 سالن جي ڇوڪري ڀڄائڻ مهل ٿيندو آهي. هن بادامي رنگ جي ڀت تي لڳل اڇي انٽرڪام جو ريسور کڻي هڪ انگ ملائي پٺاڻڪي اردو ۾ ڳالهايو:
”رخسار بيبي اوهان سان ڪو ملڻ آيو آهي.“ پوءِ ريسور ڪن کان پري ڪندي مونکان پڇيائين:
”تون ريحان آهين؟“
”جي ها،“ ترت جواب ڏنم ڄڻ مردي ۾ ساهه پئجي ويو هجي. هن در کولي مونکي اندر ڇڏيو، آئون رخسار جو خوبصورت گهر وائڙن جيان ڏسڻ لڳس، پورچ ۾ اها پراڊو جنهن تي هوءَ آءِ بي اي ايندي هئي 7 ان جي پاسي کان نيري رنگ جي الٽو به بيٺل هئي. ڪاٺ جو ناسي در کليو ۽ رخسار ٻاهر آئي، ان وقت کيس ڪارو ٽيرڪ سوٽ ۽ ٽي شرٽ پهريل هئي.
”ريحان؛“ مونکي ڏسي مرڪي چيائين: ”اچ..... اچ.......“ اسان ٻئي اندر آياسين، سمورو گهر ڪارپيٽڊ، هر ڪنڊ منجهان گلابن جي خوشبو ٿي آئي، ٽي ڪمرا هيٽ جن جا اڇا در بند، وچ ۾ وڏو هال جنهن هڪ پاسي ڀت تي وڏي پلازما ٽي وي لڳل، ڇت ۾ شيشي جو فانوس، گول نرم ڪارا صوفا سيٽ، انهن جي پاسي ۾ شيشي جون ٽيبلون جن تي قيمتي ۽ نفيس شو پيس رکيل. اسان ماربل جون ڏاڪڻون چڙهي گهر جي مٿئين حصي ۾ آياسين. ڪمري ۾ سندس ڪشادي بيڊ ٿي ويهي ڪلاڪ کن هتان هوتان جون ڳالهيون ڪيون، رخسار پيپسي ۽ نمڪو کڻي آئي.
”هاڻي پڙهڻ شروع ڪريون؟“ مون سندس اکين ۾ ڏسندي چيو.
”توکي؛“ هن کلندي چيو: ”ڇا ٿو لڳي ته مون توکي هتي پڙهڻ لاءِ گهرايو آهي!!“
”ته باقي......!!“ حيرانيءَ منجهان کيس ڏسندي پڇيم.
هوءَ اٿي ڪمري کان نڪتي ۽ ڪارا شيشا کولي بالڪوني ۾ پيل پلاسٽڪ جي سليٽي ڪرسي تي ويهي رهي، ٻاهر سج مڪمل طور لهي چڪو هو ۽ هر طرف ڪاري رات ڪاراڻ ڦهلائي وئي هئي، مونکي ٻئي ڏينهن واري ڪوئيز جو فڪر ستائڻ لڳو، سوچيو: ايف او بي پڻ هٿان نڪري ويو. آئون به بالڪوني ۾ هن جي پاسي واري ڪرسي تي ويٺس. هن لاپرواهي منجهان سگريٽ دکايو. ٻاهر گهٽيءَ ۾ ڏسڻ لڳس.
”لڳي ٿو؛“ مون آهه ڀري چيو: ”تنهنجو پيءَ يا ته وڏو بزنس مين آهي يا وري وڏي قد ڪاٺ وارو سياستدان..!!“
”هن دنيا ۾؛“ هن لاپرواهي ۾ ڪش هڻي ڪاري آسمان کي ڏسندي چيو: ”اهڙو ڪوبه مرد نه آهي جنهن کي آئون پنهنجو پيءَ چئي سگهان، يا وري ڪلفٽن جو هر ٻيو مرد منهنجو پيءَ هوندو.“ سندس لهجي ۾ ڏک جي هڪ لهر هئي، اهو ٻڌي تعجب ٿيو ۽ هن کي ويران نظرن سان ڏٺو.
”ائين؛“ هن ڪش هڻندي چيو: ”ڇا پيو ڏسين؟“
”ڪجهه.......“ هٻڪندي چيم: ”ڪجهه به نه....“
”اهو ئي سچ آهي،“ هن ڪش هڻي لاپرواهي منجهان چيو، اسان جي وچ ۾ خاموشي اچي وئي.
9:30 لڳي اسان ميڪڊونلڊ تي برگر وغيره کائڻ وياسين، اٿڻ مهل رخسار ڪنهن کي فون تي بوتل ڏئي وڃڻ جو چيو هو. کيس ايترو اداس اڳ ڪڏهن نه ڏٺو هو. اسان سندس گهر موٽياسين، ساڳي بالڪوني ۾ ويٺاسين. هن ٻڌايو ته ورهاڱي کان اڳ سندس ناني وارن جو ڪوٺو هو، جتي سندس وڏيون ماسيون ناچ ڪنديون هيون، ۽ سندس وڏا ماما هنن جا دلال هئا. جڏهن ورهاڱو ٿيو ته سندس نانيءَ جو خيال هو ته کين ڪير ڪجهه نه چوندو، هندو، سک، مسلمان ۽ انگريز، سڀ سندس گرهاڪ هئا، پر سندس اندازو غلط هو، هندو ۽ سک رخسار جي ٽن ماسين کي اغوا ڪري ويا، جڏهن ته سندس وڏن مامن کي ماري ڇڏيو. سندس ناني لاهور جي هيرا منڊي ۾ اچي رهڻ لڳي، جتي کيس ٻه ٻار ٿيا پٽ اڪرم ۽ پوءِ شبنم، رخسار جي ماءُ، پر هيرا منڊي جي عورتن زخسار جي ناني کي برداشت نه ڪيو ۽ هن کان ڪوٺو خالي ڪرائي ڇڏيو، جنهن کانپوءِ هوءَ ٻن ٻارن سميت ڪراچي اچي وئي. هن لالو کيت جي ڪچي آبادي ۾ ٻيهر ڪمائڻ شروع ڪيو. جڏهن شبنم جواني جي پهرئين بهار ۾ پير پاتو ته هن هڪ سيٺ سان اڍائي لکن ۾ شبنم جي ڪنوارپ جو سودو ڪيو. اڳيان هلي اڪرم ڀيڻ لاءِ گرهاڪ ڳولڻ لڳو، اڪرم چالاڪ قسم جو دلال ثابت ٿيو، هن ڪراچي جي پوش علائيَن تي نظر وڌي ۽ پوءِ شبنم وارن سان ڪلفٽن اچي ويو، شروع شروع ۾ شبنم زمزما جي گهٽين ۾ رات جي پهر بيهي گراهڪن جو انتظار ڪندي هئي، پوءِ ڪڏهن ڪو گاڏي ۾ سندس بدن جي گرمي جو مزو وٺي ته ڪڏهن وري ڪو گهر وٺي وڃيس، اڪرم پوليس وارن، سياستدانن ۽ ڪاروباري طبقي سان تعلق ٺاهيا ۽ پوءِ ڪلفٽن جو سڀ کان مشهور دلال ٿيو، سندس ڇوڪريون دبئي ۽ شارجه لاءِ به بڪ ٿيڻ لڳيون، هن وٽ مشهور اداڪارئون ۽ ماڊل آهن، جن سندس ڪمائي کي آسمان تائين رسائي ڇڏيو آهي.
ڪجهه دير کانپوءِ هڪ بندرو شخص آيو ۽ رخسار کي خاقي لفافو ڏئي بنا ڪجهه چئي يا ٻڌي هليو ويو.
”تون پئيندو آهين؟“ رخسار پڇيو.
”اڄ تائين ته؛“ سندس اداس اکين ۾ ڏسندي چيم:”نه پيتي آهي.“
”پوءِ؛“ اک هڻي لفافي منجهان شراب جي بوتل ڪڍندي چيائين: ”اڄ ڇا ارادو اٿئي؟“ آئون خاموش رهئس. هوءَ اٿي اندر وئي ۽ ٻه گلاس، پيپسي بوتل ۽ برف کڻي آئي.
”توکي؛“ جام ٺاهيندي چيائين: ”خبر آهي ته سنڌ جي سياست جا اهم فيصلا، رات جي پهر اسان جي ئي گهر ۾ ٿيندا آهن.“ مون حيرانيءِ منجهان کيس ڏٺو، ته هن مرڪي اڌ ڀريل گلاس مون ڏانهن وڌايو، مون جام ورتو ته آڱريون سندس آڱرين سان ٽڪرايون.
”پٺئين؛“ هن شراب جي سرڪي ڀريندي چيو: ”دورِ حڪومت ۾ ڪجهه وزيرن ماما اڪرم کي خاص صلاحڪار طور رکيو، هن جڏهن ڏٺو ته سياسي ميدان ۾ ڪابه هلچل نه ٿئي رهي آهي ۽ هاڻي هر ڪو لغڙبازي يا تيربازي کي ڇڏي بيٽ کڻي رهيو آهي ته سنڌ جي ٻن اهم پارٽين جي ميمبرن جي داعوت ڪري صلاح ڏنائين ته سندن پارٽين جو ووٽ تيزي سان ڪري رهيو آهي، سنڌ ۾ قومپرست سياست اوج تي اچي وئي آهي، جڏهن ته باقي ملڪ ۾ بيٽ جو دور هلي پيو آهي، ڪو هُل هنگامو ٿيڻ گهرجي.
”ڪهڙو هُل هنگامو؟“ اسيمبلي ۾ وات ڦاڙي رڙيون ڪندڙ سنڌي وزير جنهن اربين روپيا لوٽي ملڪيت ٺاهي آهي شراب جي چسڪي ڀريندي پڇئيس.
”ڇو نه سنڌ ورهائڻ جو شوشو ڇڏجي؟“ ماما شيطاني کل کلندي چيو. ٻنهي حيراني منجهان کيس ڏٺو.
”اوهان منجهان؛“ ماما چيو: ”هڪڙو رڙيون ڪري ته هڪ خاص طبقي کي نظر انداز ڪيو پيو وڃي، ان ڪري سنڌ ۾ الڳ صوبو هجڻ گهرجي، ٻيو وري سنڌ جي باقيات جا نعرا هڻڻ، هي سنڌي ڌرتي جي معاملي ۾ ڏاڍا جذباتي ٿيندا آهن، هو هڪڙي ڌر جي خلاف ٿي بهندا ۽ ٻي ڌر ڪراچي جي آبادي کي پاڻ سان ڪري.“
ٻئي ڏينهن سنڌ اسيمبلي ۾ انهي ميمبر اڳ سنڌ ورهائڻ جي ڳالهه ڪئي، ته هن سان رات گڏ آيل وڏي واکي ان ميمبر ۽ سندس پارٽي کي گهٽ وڌ ڳالهائڻ شروع ڪيو. ان ڏينهن ڪراچي ۾ 18 لاشا ڪريا هئا. نيٺ ڳالهه بلدياتي نظام تي وڃي پهتي، راتو رات هڪ آرڊيننس آندو ويو. سنڌي قومپرست هاءِ گهوڙا ڪري روڊن تي نڪري پيا، جڏهن ته هي ٻئي ڌريون پنهنجي سياست چمڪائينديون رهيون.“ اهو ٻڌي منهنجو مٿو ڦرڻ لڳو، يا اهو پهريون ڀيرو پئيڻ جو اثر هو.
”خير؛“ رخسار جام خالي ڪندي چيو: ”ڇڏ انهن ڳالهئين کي.“ مون شراب جي سرڪي ڀري هئي.
”هڪ ڳالهه چوائين؟“ هن گلاس ۾ شراب ۽ پيپسي بوتل ملائيندي پڇيو.
”ها؛“ کيس ڏسندي چيو.
”ندا جي چڪرن ۾ نه پئو، هوءَ تنهنجي پيار ۾ نه ايندي.“ هن بنا ڪنهن تاثر جي چيو. ان وقت سندس جملو عجيب لڳو ۽ هن جي ڳالهه تي اعتبار نه ڪيم. مونکي پورو ڀروسو هو ته آئون ندا کي پنهنجي چري چاهت جو اعتبار ڏياريندس.
پئيندي پئيندي رات جو هڪ ٿي ويو، اسان تي خمار ٿيڻ لڳا، اٿي اندر آياسين، رخسار بلڪل منهنجي سامهون هئي ۽ ٻئي ٻانهون ڳيچيءَ ۾ وڌائين، وڏا ساهه کڻڻ سبب سندس گول ڇاتيون اندر ٻاهر ٿيڻ لڳيون، هوءَ اڃا به ويجهي آئي ۽ پوءِ اسان جا گرم لب ٽڪرايا. ڪمري اچي هن مونکي بيڊ تي اڇل ڏني، مٿان اچي منهنجي ڪلين شوءَ منهن تي ڳاڙهي زبان سان حملو ڪيائين، آئون سندس گول ڇاتين کي مهٽا ڏيڻ لڳس، وري چپ ٽڪرايا، نيٺ اسان جا گرم بُت هڪ ٿي ويا.
ٻئي ڏينهن ٽيسٽ دوران ٻئي ڄڻا اُٻاسيون ڏيندا رهياسين، آئون هڪ به سوال حل نه ڪري سگهيس، رخسار ڏانهن ڏٺو، هن مرڪيو هو، ذهن تي سندس چيل جملي:
”سنڌ جي سياست جا اهم فيصلا رات جو هن جي گهر ۾ ٿيندا آهن.“ ٽڪرائجڻ لڳو. جئين ته ان وقت تائين سياست ۾ ڪا خاص دلچسپي نه هئي ان ڪري ان جملي تي وڌيڪ سوچڻ وقت جو ذيان سمجهيو. هال ۾ نظر ڦيري ندا ڏانهن ڏٺو، هن مونکي ڏٺو اڻ ڏٺو ڪري ڇڏيو ته دل تي بجلي ڪرندي محسوس ڪئي.