11
”جميلا جي ننڍڙي غلطي جي ڪري اسان ڏچي ۾ پئجي ويا آهيون، مونکي پڪ آهي ته هن سان گڏ آيل شخص فرشتن جو مخبر هو.“ هڪ نوجوان سرٻاٽي ۾ چيو.
”اجايو شڪ نه ڪر اخلاق،“ سندس ساٿي کيس چپ ڪرائندي چيو.
”يار وزير؛“ اخلاق خفا ٿيندي چيو: ”مونکي سمجهه ۾ نٿو اچي اوهان ان مائي تي ڇو ٿا اعتبار ڪريو، جڏهن سڀني کي خبر آهي ته سندس پيءَ هڪ مُلو هو، جنهن سائين جي ايم سيد جهڙي عظيم رهبر تي تنقيد ڪئي.“ اخلاق جي لفظن ۾ ڪاوڙ جو اظهار هو. هوا ۾ هڪ گولي هلي، اخلاق ڪلهي تان بندوق لاهي چينبر چاڙهيو.
”نه اخلاق نه؛“ وزير سندس بندوق هيٺ ڪندي چيو: ”اسان کي هتان زندهه نڪرڻو آهي، تنهنجي بيوقوفي سڀني کي مارائي وجهندي.“ اخلاق جي جذباتي طبعيت کي اها ڳالهه نه وڻي پر ان وقت وزير جي ڳالهه ٻڌي ورتائين.
”اسان؛“ وزير بند تي چڙهندي ڳالهايو: ”ان غدار کي ضرور ڳولي لهنداسين، جنهن فرشتن کي اسان جو پتو ڏنو آهي.“
”منهنجي مڃيو؛“ اخلاق به بند تي چڙهندي چيو: ”جميلا ئي اها غدار اٿئو، ڀلا گوريلن جي اڳواڻ عورت به ٿي سگهي ٿي ڇا؟“ اخلاق جا اعتراض وڌندا ٿي ويا. هاڻي باقي ساٿين جي من ۾ به شڪ جي چڻنگ ٻرڻ لڳي، اخلاق گرم لوهه تي هٿوڙو هڻندي چيو:
”اوهان هن سان گڏ اهو اوپرو همراهه نه ڏٺو، ڇا اسان منجهان ڪنهن به هن کي اڳ ڪڏهن ڏٺو آهي، ۽ هوءَ اسان کي اڪيلو مرڻ لاءِ ڇڏي هلي وئي.“ پنج نوجوان ڪچي بند تي چڙهي هلڻ لڳا. رات ويتر ڪاري ٿيندي ٿي وئي.
اخلاق چار مهينا اڳ ئي هن تحريڪ ۾ شامل ٿيو هو، ڪڻڪائي رنگ جو سنهڙو سپڪڙو نوجوان، منهن تي هلڪڙي ڏاڙهي، طبعيت جو جذباتي ۽ چيڙاڪ، پهريون ڀيرو بندوق جو ٽڪاءُ ڪيو هئائين ته ڀانيو هئائين اجھو آزادي ڪنهن ٻانهيءَ جيان اچي سندس پير چمندي، کيس اندازو ئي نه هو ته آزادي وڏي جفاڪشي کانپوءِ ملندي آهي، ان لاءِ ته، من ڌن جي بازي هڻي پوندي آهي. سڀ ڪجهه لٽائڻو پوندو آهي. هو حادثاتي طور هن تحريڪ جو حصو بڻيو، هن راهه تي هلڻ کان اڳ هو ڪراچيءَ جي مڊل ڪلاس فيملي جو اڪيلو ڪمائو پٽ هو، جوهر ڪامپليڪس ۾ ٻن ڀيڻن ۽ ماءُ سان رهندو هو. سندس ڀيڻون نيلو ۽ افشان جوان ۽ خوبصورت هيون، اخلاق هڪ فيڪٽري ۾ سليز انچارج هو، مهيني جا 30 هزار ڪمائي وٺندو هو. سندس ماءُ ٽي بي جي مريضا هئي، هڪ ڏينهن کنگهي کنگهي مري وئي. سندن سامهون فليٽ تي چار پٺاڻ رهيل هئا، جن جو تعلق پٺاڻن جي سياسي تنظيم سان هو. انهن منجهان هڪ شيرين اڳين واري پٺاڻ تي نيلو عاشق ٿي پئي ۽ ان سان تعلق وڌائڻ لڳي. هڪ ڏينهن ان همراهه نيلو کي اهو چيو ته سندس فليٽ اڪيلو آهي ۽ هوءَ هن ڏانهن اچي.
نيلو امجد تي انڌو اعتبار ڪري سندس فليٽ تي وئي، امجد هن کي هال ۾ صوفا تي وهاريو ۽ پاڻ به سندس پاسي کان ويٺو، هو ٻئي پيار، محبت جون ڳالهيون ڪرڻ لڳا، جو امجد نيلو جي ران تي هٿ ڦيريو، نيلو جو منهن شرم وچان ڳاڙهو ٿي ويو ۽ امجد جي هٿ کي سٽ ڏئي اڇلايائين.
”جان؛“ امجد هوريان ايلاز ڪندي چئيس: ”ڇا توکي مونسان پيار ڪونهي؟“
”ها،“ نيلو وڏا ساهه کڻندي چئيس، جنهن سبب سندس گول ڇاتيون اندر ٻاهر ٿيڻ لڳيون.
”ڇا توکي مون تي اعتبار ڪونهي،“ امجد سندس ڳيچيءَ تي چپ گسائندي پڇئيس.
”ها،“ نيلو ٿڙڪندڙ چپن سان جواب ڏنس.
”ته پوءِ،“ امجد هن جا ڳل چمندي چيو، نيلو وڏا ساهه کڻڻ لڳي، امجد هن کي ڀاڪر ۾ ڀري چمڻ لڳو، سندس گلابي چپن جو رس پئيڻ شروع ڪيائين ته نيلو اکيون بند ڪيون، نيلو جي پٺيان ڪمري جي در کي وٿي آئي ۽ هڪ پٺاڻ منڊي ڪڍي ڏٺو، امجد نيلو جا چپ چمندي ان کي آڱوٺو ڏيکاريو، هن ٻيهر هوريان در بند ڪيو. امجد نيلو جي ڇاتين کي مهٽا ڏيڻ لڳو، نيلو جي واتان هلڪڙيون رڙيون نڪرنديون رهيون، هو ٻئي ڪپڙن کا عاري ٿي ويا، پٺاڻ نيلو جي لسي بدن جو انگ انگ چميون، نيلو جي کاٻي ڇاتي وات ۾ وجهي چڪ هنيائينس ته نيلو هلڪڙي رڙ ڪئي، امجد هن مٿان آيو ۽ سندس ڪنوارئپ جو بند ڀڃي وڌائين. هو پورو ٿيو ته سندس دوست ڪمري کان ٻاهر نڪري آيا، نيلو حيا ۾ ٻڏي وئي ۽ هٿن سان سينو لڪائڻ لڳي، امجد کين پشتو ۾ ڪجهه چيو، جنهن تي هو مرڪيا ۽ پوءِ نيلو اندر ڪمري ڏانهن کڻي ويا، ٽنهي ڄڻن سور جيان سندس جوان جسم کي پتيو، جڏهن نيلو گهر پهتي ته سندس بدن تي رهڙن جا انيڪ نشان هئا. ان رات نيلو فليٽن جي ڇت تان ٽپو ڏئي خودڪشي ڪري ڇڏي. اخلاق هن بي عزتي جي پلاند جو پڪو پيهه ڪري ورتو. هو امجد ۽ سندس دوستن کي مارڻ جون تدبيرون ڪندو هو.
ان کان اڳ جو پٺاڻن کان پلاند ڪري ها، سندس ٻئي ڀيڻ افشان هڪ ڪاري ٿلهي متاري پنجابي پوليس واري سان ڀڄي شادي ڪري ڇڏي. هن ٻن مهينن کانپوءِ ڀاءُ سان رابطو ڪيو ته اخلاق ڀيڻ کي مڙس سميت قبولي ورتو. هن نيلو جو بدلو وٺڻ لاءِ افشان جي مڙس کي استعمال ڪيو، ۽ پوليس مقابلي امجد سميت سندس ساٿين کي مارائي وڌائين. جڏهن پٺاڻن گوڙ شروع ڪيو ته اخلاق حيدر جي چوڻ تي ڪراچي ڇڏي حيدرآباد ۾ اچي رهيو.