15
”سڀ؛“ وزير ڳالهايو: ”ختم ٿي ويو جميلا.“ جميلا لاشن منجهان اکيون ڪڍي هن کي ويران نظرن سان ڏٺو.
”هي شاهه بيگ ارغون؛“ هن مخصوص ڳجهي ٻوليءَ ۾ ڳالهايو: ”جا مخبر نڪتا، ڄام فيروز کي ختم ڪرڻ وارو راز هنن فرشتن کي ڏئي ڇڏيو، بلاولي تحريڪ ختم ٿي وئي.“
”ته پوءِ؛“ جميلا سندس منهن ۾ غور سان ڏسندي چيو: ”تون ڪئين بچي وئين؟“ ان تي وزير وفلڻ لڳو.
”وزير؛“ جميلا ڪاوڙ ۾ رڙ ڪندي چيو: ”تون ڪئين بچي وئين؟“
”مون؛“ هن به رڙ ڪندي چيو: ”مشڪلن سان جان بچائي، هنن اسان جي سموري رٿا جو راز کولي ڇڏيو.“ جميلا ڪوٺي ۾ وئي ته وزير کٽ تي ويهي رهيو، مون پٽ تي پيل لاشن کي ڏٺو. جميلا ٻاهر آئي، مونکي ٻانهن کان پڪڙي پاسيرو وٺي آئي. جڏهن اسان ڪجهه پرڀرو ٿياسين ته چيائين:
”ريحان منهنجو هڪ ڪم ڪندئين؟“
”ها،“ بنا سوچي جواب ڏنم.
”هن ۾؛“ هن ڪاري ٿيلهي مونکي ڏيندي چيو: ”هڪ سي ڊي آهي جنهن منجهان توکي خبر پئجي ويندي ته هن تحريڪ جو روح روان ڪير آهي، ان سان ملي کيس چئجان جميلا سميت سڀ ساٿي مري چڪا آهن، اسان کي غدار جي خبر پئجي وئي، پر تحريڪ اڃا به زندهه آهي، نوان دوست ايندا رهندا ۽ وطن تان قربان ٿيندا رهندا.“ مون ويران نظرن سان هن ڏانهن ڏٺو ته ٿڌو ساهه ڀريندي چيائين:
”بس هاڻي هتان جلدي نڪر ۽ ان شخص تائين پهچ، هاڻي هن تحريڪ جي بقا جي ذميواري تنهنجن ڪلهن تي آهي.“
”۽ تون جميلا،“ حيرت منجهان چيم.
”منهنجي فڪر نه ڪر؛“ هن پرسڪون انداز ۾ چيو: ”تحريڪن جي بقا لاءِ رت جو نظرانو ڏيڻو پوندو آهي.“
”نه جميلا نه؛“ مون سندس ڪلائي پڪڙيندي چيو: ”آئون توکان سواءِ هتان ڪونه ويندس.“ هن مونکي پنهنجي سيني سان لاٿو، ته مون سندس خشڪ چپ چميا، ڪجهه پلن کانپوءِ هوءَ مونکان جدا ٿي ۽ چيائين:
”ريحان هتان نڪري وڃ، تنهنجي حياتي ۾ ئي هن تحريڪ جي بقا آهي.“ دل کيس ڇڏڻ لاءِ تيار نه هو، هن جي اکين ۾ ڏٺم، انهن ۾ هڪ التجا هئي، منهنجون اکيون ڀرجي ويون، هوءَ مونکي پٺي ڏئي ڪيمپ ڏانهن وئي، آئون ٻيلي ۾ ڀڄڻ لڳس.
”وزير؛“ جميلا اندر اچي چئيس: ”اسان جي تحريڪ ۾ مشن ۽ پلان جي خبر رڳو ان ساٿي کي هوندي آهي جنهن اهو ڪم ڪرڻو هوندو آهي يا مونکي، سڀاڻي ڄام فيروز کي مارڻ واري مشن جي خبر رڳو توکي يا مونکي هئي، تو هي سموري تحريڪ تباهه ڪري ڇڏي، تون اسان جي وچ ۾ اهو غدار آهين جنهن سنڌ ڌرتي جو سوڌو ڪيو آهي.“
آئون ڪچي کان نڪري پڪي روڊ تي پهتس ته ٻيلي ۾ هڪ وڏو ڌماڪو ٿيو، جنهن جي ڪري ڪارو آسمان ڪجهه پلن لاءِ ڳاڙهو ٿي ويو، هر طرف باهه جا اُلا هئا. جميلا پاڻ سان گڏ ان غدار کي به اڏائي ڇڏيو. ان رات دير سان آئون پنهنجي گهر آئيس، جئين بابا جي نظر مون تي پئي ته مونکي ڀاڪر ۾ ڀريائين. رات جو پنهنجي ڪمري ۾ ويهي جميلا جي ڏنل سي ڊي ڪمپيوٽر ۾ هلائي، ان ۾ قاسم صاحب ۽ منهنجو ريڪارڊ ڪيل صوفين تي بحث هو. سمجهي وئيس ته هي تحريڪ قاسم صاحب هلائي رهيو آهي ۽ هو اڃا جئيرو آهي، جنهن جو مطلب هي تحريڪ به جئيري آهي.
ٻئي ڏينهن صبح جو اسٽيڊي روم ۾ بابا سان طويل ڪچهري ڪئي، جڏهن هن کان موڪلائڻ لڳس ته:
”بابا جڏهن هتان نڪتو هئس ته اوهان جو پٽ هئيس، وريو آهيان سنڌ جي پٽ جي حثيت ۾، بابا وري ڀاڪر ۾ ڀري ڇڏيو. آئون قاسم صاحب سان مليس ۽ کيس يقين ڏياريو ته سندس تحريڪ زندهه آهي ۽ زندهه رهندي.