نثري نظم
دل جي ڪربلا[/b]
زندگي ٺري جو اُڳرو ڍُڪ
پيٽرول کي ڏنل چڻنگ
موبائل تي ايندڙ مس ڪال
۽ شاعر تي ٿيندڙ
تنقيد زندگي آهي
واپاري جو واڪ
فقير جو سوال
بخيل جي چڙ
۽ ٻار جو انگل زندگي آهي
هانا چڻي بلڪل ائين
جيئن مرد لاءِ
عورت زندگي آهي
اڃان زندگي ڇا آهي رئيس
ناچڻي جي دل جي ڪربلا ۾
زندگي جي تتل رڻ جو
مقتل نظر اچڻ لڳو هو
۽ پاڻ لوٽي تي ٺڙ ٺڙ ڪندي
موڏي خماريل
نيڻن سان ڏسندي
ساڳيو جملو ورجائيندي
زندگي جي باري ۾ وري پڇڻ لڳي ته
ٻڌاءِ زندگي ڇا آهي سانول
ميلي جي هوٽل ۾
تماش گير ماڻهن جو
هجوم وڌندو ڏسي
مون ناچڻي کا نالو پڇندي
هٿ تي نوٽ رکي
وڃڻ کان اڳ مختصر
جواب ڏيندي چيم
هاريشم زندگي گل آهي
صرف هڪ دفعو
کڙي مرجهائڻ لاءِ
زندگي جو ڀن ڏيئو آهي
ٻري وسامڻ لاءِ
زندگي ميلاپ آهي
ملڻ کانپوءِ هميشه
جدا ٿيڻ لاءِ
جئين تون ۽ مان
ملي وري ٽٽڻ لاءِ
چپ چمڻ جي آس ۾
گڏ رهڻ جي تمنا ۾
جيڪا نه پوري ٿيڻ کا اڳ
جدا ٿيندي ئي
پنهنجي منزل جو
رُخ ڪرڻ آهي
۽ تون دل جي ڪربلا ۾
زندگي ڳولهيندي رهه
زندگي ڳولهيندي رهه
[b]نثري نظم
سڄڻ زلفن ڇٽ[/b]
ماڪ منهنجي دلدار جي
گل جهڙن ڳلن تي
نه ڪرندي ڪر
منهنجو من پرين
سندي رخسارن تي
منهنجون مٺيون ئي
نه سهي سگهندي
سندا ريکائن لبڙا
منهنجن لبن ساڻ ملاءِ
منهنجي جوٽ تي
اهلي پوندو آهي
۽ سڄڻ زلفن ڇٽ
منهنجن ٻڪن مان
وکري ڪري
سندس رنگريز جسم کي
لڪائڻ جي
ڪوشش ڪندو آهي
۽ ان رات کڙندڙ چنڊ به
اسان ٻنهين جون
مرڪ هجتون
ڏسڻ کان گهڻو ڪجهه اڳ
پنهنجي ٽڪ روشني کي
ڪڪرن ۾ لڪاءِ
اوهان ويل گهڙي پل کن
ڇپي ويندو آهي
تون؟ پر تون!!
روز روز
ٿي پوسل ڪرين
منهنجي دلدار جا ڳل
[b]نثري نظم
يادن جو ڪوهيڙو[/b]
سرد موسم جي سياٽ ۾،
اتر جي هوا کي سامهون ويندي،
ننڊايل نيڻن جا خمار ٽٽي پيا هئا،
نائٽ ڊيوٽي
شفٽ جي بس جو اوسيئڙو،
۽ رات جي ڪوهيڙي ۾
پرٿجي ويل چنڊ،
ائين لڳي رهيو هو ڄڻ ڪنهن،
ڪکائن گهر ۾ آس جو ڏيئو،
هاها ڊم لائٽ
ڪمري جي هلڪي روشني،
جيئن تون ذلفن جي ڇڄ ۾،
پوشاڪجي ويندي آهين تمنا،
فيڪٽري جو گيٽ اِن ڪندي،
حاضري ڪارڊ ڏيندي ئي،
غلامي جي اٺ ڪلاڪي پنجوڙ ۾،
نااهل ٻهروپ جي اڳيان
قيد ٿي ويندو آهيان،
۽ منهنجن هٿن ۾،
تنهنجن آسيس ڏيندڙ هٿڙن بجاءِ،
گولڊ فش جي پينسل آهي،
ليب جي اسٽول تي ويهڻ کان، اڳ
جو س جي ڪيل
سيمپل جي ڪلڪيوليشن ۾ ،
ڪليريڪل مسٽيڪن کي
درست ڪرڻ لاءِ،
ڊوڪس جي ربڙ سان مٽائيندي،
پنهنجا ڪئين سپنا
واش ڪري ويهندو آهيان،
ها سک جي آس ۾
زندگي کي ڳولهيندي،
غمن جي ڪوهيڙي ۾
پرٿجي ويندو آهيان،
اڪيلو وياڪل
ننڍڙي ٻار جيان،
جهور ڪراري جند جيان،
لڳي ٿو يتيم سنڌ جيان،
سنڌي ٻولي سڳنڌ جيان،
اڪيلو رهجي ويو آهيان،
يادن جي ڪوهيڙي ۾،
اڪيلو رهجي ويو آهيان.
[b]نثري نظم
ماکيءَ جي رس جو ٻُڪ[/b]
ٻڪريون چاري گهر اچڻ تي
سج لهي چڪو هو
عيدالفطر چنڊ جي رات
۽ ناني جي جيءُ جي گهر
حڪو آيل هئي
جيڪا همشه وانگي روندي
منهنجا ميرڙا ڳل
۽ ڏٻڙا هٿ چمندي رهي
ماءُ سڏڻ لاءِ
چوندي رهي
مون پنهنجو منهن سندس
چولڙي ۾ لڪائيندي
نيٺ امان چئي ڏنو هو
۽ منهنجي زبان تي
عجيب مٺاس جي
نواڻ جو چس لڳو هو
ڄڻ ته جنت جي سمنڊ سنڌو مان
مصراڻي ماکيءَ جي رس جو
ٻُڪ ڀري پيتو هجي؟؟
۽ حڪو جي ٿاري لي دل تي
سانوڻيءَ جو ڪڪر وسي پيو هو
مون جيجل جي بڙ ڇاءُ ۾ جنت جي هوا
۽ بوند ۾ پاڻ کي
پسندو محسوس ڪيو هو
ان ويل امڙ چوڻ لڳي ته
آئون تنهنجي سڳي ماءُ آهيان منٺار
تنهنجي والد ٻئي شادي لاءِ
تو کي مو کان کسڻ وقت
ست ڪوهاڙيون هڻي ماري چڪو هو پر
ربي جليل توسان ملائڻ لاءِ
وري ب زنده رکيو آهي
تڏهن پيرن تي ڪري روند رهيس
قدمڙا چمندو رهيس
پيرن ۾ جنت پسندو رهيس.
[b]نثري نظم
رات ڇو رُنين[/b]
صنوبر گڏي
هٿڙن ۾ ڪڏي
کلندي روئيندي
روئيندي کلندي
ٿي آهي جا وڏي
اڱڻ آئيندي ۾
وهندي پينگهي ۾
مون ڏي ڏسندي
۽ مون کان پڇندي
چوندي رهي
پڇندي رهي
بابا او بابا
مون کي ته ٻڌاءِ
رات ڇو رنين
مون ڏي ڏسي ڏسي
۽ مون کان رسي
رات ڇو رنين
رات ڇو رنين
ماءُ کانپوءِ ڌيءَ
ماءُ جيجل ڏيءَ
اکين جو آر نه پڇ
والدين جو پيار نه پڇ
راڻي بڻجڻ محل
تون گهر ڇڏڻ محل
مون ڏي ڏسجان
۽ مون کان پڇجان
ان ويل ته پڇجان
۽ پوءِ چئجان
رات ڇو رنين
رات ڇو رونين