شخصيتون ۽ خاڪا

آءُ اسان وٽ ويههُ (انٽرويو)

هي ڪتاب خوبصورت شاعر ۽ ليکڪ امر اقبال پاران ورتل انٽرويوز تي مشتمل آهي. جيڪي هُنَ مختلف وقتن تي ريڊيو خيرپور، ٽماهي ”پوپٽ“، يا ڪِن ٻين رسالن لاءِ ڪياآهن. انٽرويو، ڪجهه ويجھڙائيءَ ۾ ڪيل آهن ته ڪجهه وري آڳاٽا آهن، پَرَ سليقي ۽ نفاست سان ڪيل اِهي انٽرويو، جوابن جي صورت ۾ معزز ليکڪن/شاعرن پاران سامهون آيل قيمتي ويچارَن سبب، پَئي پُراڻا ناهن ٿيڻا. هي ڪِتابُ ليکڪن/شاعرن جي خيالن جي مختلف Flevers جي ڪري، نهايت دلچسپ آهي ۽ اسين سمجھون ٿا ته اوهان هِنَ ڪِتابَ کي ڪڏهن به اڌ ۾ ڇڏي نه سگهندؤ.
  • 4.5/5.0
  • 2727
  • 773
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • امر اقبال
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book آءُ اسان وٽ ويههُ (انٽرويو)

رسول ميمڻ جي انٽرويو بابت

سکر جي اُها گرم شامَ هُئي، جڏهن اَسان “الحبيب” جي هِڪَ اڪيلي، اَڌَ اونداهين ۽ ٿڌي ڪُنڊَ ۾ چانهه جي ڪَپَ تي اچي ويٺاسون. سنڌي ٻوليءَ جو منفرد ڪهاڻيڪار، ناولنِگار ۽ شاعِرُ رسول ميمڻ پنهنجي شخصيت جي سموري پُراسراريت سميت اسان جي سامهون هو ـــ هو ڳالهائي رهيو هو ۽ اَسان بجاءِ کانئس ايندڙ سوال ڪرڻ جي تياريءَ جي شعوري ڪوشش ڪرڻ جي، سندس ڳالهين ۾ سمايَل سحر ۾ جھڙوڪر لهندائي پئي ويا سي.... هيءَ ڪچهري اڃان به اڳتي هلي ها، رسول ميمڻُ جون ڳالهيون اڃا به باقي هُيون، اسان جا سوالَ اڃان به پوئتي پنڌَ ۾ هُيا، پر ڪنهن سبب جي ڪَري اسان چانهه جي خالي ڪوپن ۽ ڪولڊرنڪ جي خالي شيشيُن کي اوچتي حيرت ۾ ڇڏي، اُٿيا هئاسون، انهيءَ خيالَ کي ساڻُ کَڻي ته....... “باقي ٻئي دفعي” ـــ ٻاهر رسول ميمڻ صاحب کان موڪلائڻ مهلَ سمورو سکر راتِ جي ڀاڪُرَ ۾ اَچي چُڪو هو ۽ اسان پنهنجيُن ڪهاڻين ۽ پنهنجيُن اکين ۾ اَڻَ ڳَڻيون حيرتون کڻي هلندڙ سنڌي ڪهاڻيءَ جي هِنَ غضبناڪ مسافر کان موڪلائي، سکر واري پُل تان سِنڌوءَ کي ڪراس ڪري، اچي ميرن واري خيرپور نِڪتا هُئاسون. “پوپٽ” جي چيف ايڊيٽر، سفرنامه نِگار قربان منگي ۽ نثري نظمَ جي شاعِرَ حبيب ساجد جو ساٿُ هن ڪچهريءَ ۾ مون سان گڏ رهيو ۽ هِنَ ڪچهريءَ کي رڪارڊ ڪرڻ ۽ فوٽوگرافيءَ واري ڪَمَ ۾ آصف نظاماڻيءَ هٿ ونڊايو. جنهن لاءِ سڀني جا وڏا قُربَ.
(2014ع)
.......................................................
 ڪُجهه عرصي بعد جڏهن مون اُهو بوڪ کوليو ته ان ۾ مَسُ جا رُڳو چُٽا ڇاپيل هُيا، شاعري الائي ڪاڏي اڏامي وئي هئي....
 ...... شاعري نوجوانن جو ڪَمُ آهي....
 اها حقيقت آهي ته شاعر نثر لکي سگهي ٿو، ۽ تمام سٺو نثر لکي سگهي ٿو.
 جڏهن مان لکڻ ويهندو آهيان ته مون کي ائين لڳندو آهي، ڄَڻُ ڪو ٻيو ٿو لکي.
 اياز جي شخصيت جو هڪ سحر هوندو هو. سندس اچڻ سان هڪ سانت ڇانئجي ويندي هئي.
 ڀَٽي صاحبَ چيو: ”اياز دريءَ جي سامهون ان ڪري نه ويٺو ته متان ڪوئي کيس دريءَ مان گولي نه هڻي وڃي.....“
 ..... خواهش هوندي هئي ته ڪاش مان ٽالسٽاءِ جهڙيون ڪهاڻيون لکي سگهان.
 امر جليل صاحب مون کي ڏاڍو encourage ڪيو، جو مون کي اچي عالمي ليکڪن سان ملايائين.
 سنڌ جو جيڪو پڙهندڙ آهي، ان اڃان صحيح معنيٰ ۾ منهنجيون ڪهاڻيون پڙهيون ئي ناهن.
 ماضيءَ کي ڌار ڪرڻ ائين آهي، جيئن ماڻهو پنهنجو جسم دُنَ جي هيٺان ڪٽي ڦٽي ڪري.
 امڙ جيڪا ڪهاڻي اسان کي ٻُڌائيندي هئي، ان جا ڪردار مان ڀت تي ڏسندو رهندو هُيس.
 منهنجي وس ۾ هجي ته.... مان ڦاٽل ڪپڙا پايان، ڏاڙهي ڇڏي ڏيان ۽ هڪ لٺ کڻي برپٽن ۾ هَليو وڃان.
 جيئن ئي مون کي بابي جي مرڻ جي خبر پئي ته مون کي محسوس ٿيو ڄڻ مان هڪدم پوڙهو ٿي ويو هُجان.
 سنڌي ڪهاڻين مان ڪجهه ڪهاڻين کي ڇڏي، باقي ڪهاڻين کي جيڪڏهن انگريزيءَ ۾ ترجمو ڪجي ته اهي عالمي معيار تي پوريون ڪونه ٿيون لهن.