عَني ۽ مَائُو
اهڙي طرح هيءُ پائوڊر واري کير کي ”بُو“ چوندو آهي. کير گُهرڻ جو سندس طريقو به ڏاڍو وڻندڙ هوندو آهي. جنهن وقت کيس اِن کير جي ضرورت پوندي آهي ته، چوندو آهي، ”بُو..... دي....“ اهڙي طرح هُو پاڻيءَ کي ”مَائيين“ ۽ ٻليءَ کي ”مَائُو“ چوندو آهي. باقي پنهنجي بابا کي ”بابا“ ۽ ماءُ کي ”امان“ چوندو آهي.
سو ڪجهه ڏينهن اڳ جڏهن سندس گهر ۾ ٻليءَ ٻچا ڏنا ته، رات جو اٺين وڳي ڌاران جيئن ئي سندس بابا گهر پهتو ته، هيءُ رڙ ڪري اُن کي چوڻ لڳو، ”بابا .....مَائُو......“ سندس والد جمال سمجهي نه سگهيو ته، هيءُ چوي ڇا ٿو؟ جمال سوچيو، ”شايد ٻليءَ کي ڪجهه ٿيو آهي، تڏهن ٿو هيءُ ائين چوي.“
عَني وري کيس چوڻ لڳو،”مائُو.....“ اِن تي جمال آفيس بيگ صوفي تي رکندي پنهنجي گهرواريءَ کان پڇيو،”ڇا ٿيو آهي عَنيءَ جي ماَئوءَ کي؟“ اُن کِلي کيس ٻڌايو ته،”ٻليءَ ٻچا ڄڻيا آهن، سو هيءُ اُها ٿو اوهان کي ڳالهه ٻڌائي.“ جمال کِلي پيو. پوءِ هِن عَنيءَ جي پتڪڙي هٿ ۾ هٿ وجهي کانئس پڇيو،”عَني، ڪٿي آ تنهنجي مَائُو؟“
اِن تي هُو ننڍڙو، هِن جي هٿ ۾ هٿ ڏيئي آهستي آهستي گهر جي اسٽور روم ڏانهن هليو، جتي ٻِلي پنهنجن چئن ٻچن سان گڏ ويٺي هئي. اُن وقت عَنيءَ جي خوشي ڏسڻ وٽان هئي.
جمال کي ياد آيو ته لڳ ڀڳ اڍائي ٽي مهينا اڳ (چون ٿا ته ٻلي اڍائي اڍائي مهيني ٻچا ڏيندي آهي) جڏهن اِن ٻليءَ ٻه ٻچا ڏنا هئا ته، اُن وقت عَني اڃا ننڍو هو، ۽ هِن اڃا ڪنهن تي به نالا نه رکيا هئا. سو، اُن ٻليءَ کي عَنيءَ جي ماءُ هڪ ڪمري ۾ اُن جي ٻچن سميت لِڪائي ويهاريو هيو ته، متان ڪارو ٻلو هِن جا اِهي ٻچا کائي وڃي. اُن کانپوءِ اِن ٻليءَ هڪ ڏينهن پنهنجا ”ست گهر تبديل ڪرڻ“ واري عادت تحت اِهي ٻلونگڙا ڪمري مان کڻي اچي هِنن جي گهر جي ٽي وي لائونج جي صوفاسيٽ هيٺان ويهاريا هئا، جتي عَني جُهڪي اُنهن کي پيو ڏسندو هو. رات جو جڏهن جمال، سندس گهر واري ۽ عَني سمهي پيا ته ٻلي پنهنجا اِهي ٻچا صوفا سيٽ هيٺان کڻي صحن ۾ وڃي اُن جي هڪ ڪنڊ ۾ ويهاريا.
صبح جو عَنيءَ جي ماءُ اُٿي ڏسي ته، صوفا سيٽ هيٺان اِهي ٻلونگڙا آهن ئي ڪونه. هيءَ سمجهي ويئي ته اِهي ٻچا رات جيڪو ڪارو ٻلو ڦِريو ٿي، اُهو کائي ويو. عَنيءَ جي ماءُ کي اِن تي ڏاڍو افسوس ٿيو. ۽ جڏهن عَني ننڊ مان اُٿيو ته هِن به صوفي جي هيٺان نِوڙي اِهي ٻچا ڏسڻ جي ڪوشش ڪئي، پر اُهي کيس نظر نه آيا. هيءُ وري ڪمري ۾ ويو، پر اُتي به اِهي کيس نظر نه آيا. هيءُ ڏاڍو پريشان ٿي ويو. جنهن تي سندس امڙ کيس پنهنجي هنج ۾ کڻي ورتو. اُن کانپوءِ به هُو ڪيترن ئي ڏينهن تائين اُن صوفا سيٽ هيٺان ٻليءَ جا ٻچا ڳوليندو رهيو هو.
هاڻي جڏهن ٻليءَ ٻچا ڄڻيا ته عَني جهڙوڪر ٽِڙي پيو. هاڻي هيءُ ته اسٽور روم ۾ وڃي، ڪا ننڍڙي ڪاٺي کڻي، اُها ٻلونگڙن کي هڻي پيو خوش ٿيندو آهي. ڄڻ کيس گهر ۾ نوان دوست مِلي ويا هجن.
پر هاڻي عَنيءَ جي ماءُ اِنهن ٻچن کي ڪاري ٻلي کان بچائڻ جي لاءِ رات جو عَنيءَ جي مَائوءَ کي اسٽور ۾ پنهنجن ٻچن سان گڏ ويهاري، اسٽور روم کي ڪُنڍي ڏيئي ڇڏيندي آهي ته متان هِن ڀيري وري ڪارو ٻلو هِنن سُهڻن، چِٽڪمرن ٻلونگڙن کي کائي وڃي، ۽ عَني هِن ئي عمر ۾ ڏکارو ٿي پوي.
ڪاوش مڊويڪ مئگزين، 2 جولاءِ 2014ع