بابا ته بابا ٿيندو آ
ڳوٺ پهچڻ جي ٻئي ڏينهن صبح جو موسيٰ ۽ سندس ساڍن ٽن سالن جو پٽ عنيق گهران اُٿي، ڀرسان قائم پنهنجي اوطاق ۾ آيا. جيئن ته ِاهي فيبروري مهيني جا شروعاتي ڏينهن هئا، تنهن ڪري هِنن جي ٻهراڙيءَ واري ننڍي شهر ۾ صبح جو اڃا به سيءُ پئجي رهيو هو. موسيٰ اوطاق جي هڪ ڪمري ۾ اچي، هيٺ وڇايل بستري تي ويهي، ڪمبل ويڙهي، هڪ نجي ٽي وي چينل تان سنڌو درياهه بابت نشر ٿيندڙ رپورٽ ڏسڻ لڳو.
ڪاشي، عنيق ۽ عنيق جو سئوٽ مزمل اوطاق جي ٻاهرئين هال ۾ راند ڪرڻ لڳا. ان دوران اوچتو عنيق اوطاق جي اُن ڪمري جو دروازو کوليو، جنهن ۾ سندس والد موسيٰ ويٺو هو. عنيق کُليل دروازي وٽ بيٺي ئي پنهنجي پيءُ کي ڏاڍي معصوميت مان چيو: ”بابا، ڪاشي چوي ٿو، ’تنهنجي بابا جو نالو ڇاهي؟‘“
”پوءِ بابا، تو ڇا ٻڌايس،“ پڻس کانئس پڇيو.
پيءُ جي اِن سوال تي عنيق هڪ لمحي جي لاءِ خاموش ٿي، وري به ڏاڍي معصوميت مان چوڻ لڳو،”پر ڪاشي چوي ٿو ته تنهنجي بابا جو نالو موسيٰ آهي. ....پر بابا ته بابا ٿيندو آهي نه....“
”اڙي واهه...عَني تون ته بلڪل صحيح آهين....واقعي بابا ته بابا ٿيندو آهي. اِن جو ڪو ٻيو نالو ٿوروئي ٿيندو آهي،“ ائين چئي موسيٰ اُٿي کيس پنهنجي ڀاڪر ۾ ڀري، سندس پيشانيءَ تي چُمي ڏيئي، پنهنجي آڱر؛ پنهنجي زبان سان آلي ڪري، اُها سندس پيشانيءَ تي هنئي ته جيئن کيس ڪا نظر نه لڳي.