ادو رفيق
رفيق جو ڪلاسي قربان، رفيق جو ڳوٺائي هو، تنهن ڪري هِنن ٻنهي جي پاڻ ۾ سٺي دوستي به هئي. قربان ڏسڻ ۾ چرياڻ لڳندو هو، جنهنڪري هِن سان سڀئي ڇوڪرا ڀوڳ ڪندا هيا.
هڪ ڀيري ڊرائنگ جي پيرڊ ۾ هِنن جو ڪلاس ڊرائنگ هال ۾ ويو. ڊرائنگ هال ۾ وڃڻ شرط سڀني ڇوڪرن پنهنجي پسند واري ميز تي قبضو ڪرڻ شروع ڪيو. هال ۾ وڏو گوڙ مَچي ويو. قربان اڳئين قطار ۾ پيل ٻن ميزن تي قبضو ڪيو. رفيق هال جي آخر ۾ پيل ميز تي وڃي بيٺو. ڊرائنگ جو استاد سائين پيرل هال ۾ اڃا نه پهتو هيو.
هال ۾ وڏو ڌمچر مَتو پيو هجي. قربان پنهنجي ميز وٽان بيهي رڙيون ڪري رفيق کي سڏڻ لڳو:”او ادا رفيق، هيڏي اچ.....ادا رفيق....“ قربان جي ٻئي سڏ تي الهه وسايو ، سائين پيرل کي وٺي هال ۾ داخل ٿيو.
سائين پيرل پنهنجي طبيعت ۾ درويش صفت هيو. هُو ڪوشش ڪري ڇوڪرن کي ماريندو نه هو، پر جي ڪڏهن ڪاوڙ اچي ويندي هئس ته پوءِ ڇوڪرن جو خير نه هوندو هو. اصل کين سَٽي لاهيندو هئو.
قربان، رفيق کي ٻيهر سڏ ڪيو، ”اد رفيق....او ادا رفيق، هيڏي اچ.....“
قربان جڏهن ٽيهر رفيق کي سڏڻ لڳو ته،” او ادا رفيق....“ ته سائين پيرل پنهنجي پير مان چَپل لاهي قربان کي مٿي تي هڻندي کيس ميز تي چڙهي بيهڻ جي لاءِ چوندو به رهيو ۽ کيس چَپل سان ڪُٽيندو به رهيو، ” ادا رفيق. ... ادا رفيق، چڙهه مٿي ميز تي.“ پوءِ سائين پيرل قربان چرياڻ کي تيستائين چَپل سان ڪُٽيندو رهيو، جيستائين قربان ميز تي چڙهي نه بيٺو. سموري هال ۾ ماٺ ڇانئجي ويئي. اُن ڏينهن کانپوءِ قربان وري ڪڏهن به رفيق کي ائين سڏَ نه ڪيا ته....”او ادا رفيق...“