مَنوءَ کي مار
بيگناهه مار ملڻ تي عليءَ جڏهن رڙيون ۽ رانڀاٽ ڪرڻ شروع ڪيا، تڏهن وڃي استاد کيس ڇڏيو. اُن کان پوءِ عليءَ، مَنو ۽ انور سان گڏ ڊيسڪ تي ويهڻ ڇڏي ڏنو.
پر مَنوءَ جي اِها عادت پوءِ به ختم نه ٿي.
ٻئي ڏينهن وزير، مَنو ۽ انور سان گڏ ساڳي ڊيسڪ تي اچي ويٺو. مَنوءَ وري وجهه ڏسي ساڳئي استاد گلاب کي چاڪ هڻي ڪڍيو. هِن ڀيري سڀني ڇوڪرن سمجهيو ته، اڄ مَنو نه بچيو. استاد جو اڄ وري شڪ انور تي ويو ۽ هُن انور کي چڱي مار ڪڍي. استاد گلاب، انور کي مَنوءَ کان جدا ٻي ڊيسڪ تي ويهاريو. اڄ به مَنو بچي ويو.
ٽئين ڏينهن انور ۽ عليءَ پاڻ ۾ ويهي سوچيو ته، ’شرارت ڪري مَنو ۽ استاد جي مار کائون اسان.‘ هِنن فيصلو ڪيو ته، ’اڄ هُو مَنوءَ سان گڏ ساڳئي ڊيسڪ تي ويهندا ۽ جيئن ئي مَنو پنهنجي بيگ مان چاڪ ڪڍي استاد کي هڻڻ جي ڪندو، ته هي سندس هٿ کي پڪڙي استاد گلاب کي ٻڌائيندا. ‘
ٿيو به ائين.
استاد گلاب جيئن ئي ڪلاس ۾ آيو ته هِن اچڻ شرط شاگردن جي حاضري ورتي. پوءِ هُو جيئن ئي اٺين جماعت جي سنڌيءَ جي ڪتاب مان سبق بورڊ تي لکڻ لڳو ته مَنوءَ آهستي ڪري پنهنجي بيگ مان چاڪ ڪڍي اُهو استاد کي هڻڻ جي لاءِ اڃا پنهنجو هٿ مٿي ئي مَس ڪيو ته انور ۽ عليءَ کيس هٿ کان پڪڙي رڙ ڪئي: ”استاد چاڪ.“
استاد جيئن ئي پوئتي ڪنڌ ورائي ڏٺو ته مَنوءَ جي هٿ ۾ چاڪ هيو ۽ جنهن ۾ انور ۽ عليءَ جا هٿ پيل هئا. استاد ڪتاب ٽيبل تي رکي، مَنوءَ ڏي ڦِري آيو - ۽ هِن کي ڪَن کان، زور سان پڪڙي ڊيسڪ کان ٻاهر ڪڍندي چيائينسِ:”اڙي، مَنو تون؟ مان ته توکي چڱو ڇوڪرو سمجهندو هئس. تو پئي اِها حرڪت ڪئي؟“
پوءِ استاد اچي کيس ٿَڦُن سان ورتو. استاد جيئن ئي کيس ٿَڦ پئي هنئي، تيئن هِن رڙيون پئي ڪيون:” سائين هي دفعو. ....سائين هي دفعو معاف ڪيو، اڳتي اهڙي حرڪت نه ڪندس..... سائين رڳو هي دفعو معاف ڪيو....“
استاد سندس ڳچيءَ مان هٿ ڪڍندي کيس چيو: ”چڱو، هي دفعو معاف ٿو ڪيانءِ، پر اڳتي اهڙي حرڪت ڪنهن سان به نه ڪجانءِ. نه ته پوءِ هڏَگُڏَ ڀڃي ڇڏيندوسانءِ.“
مَنو اکين مان ڳوڙها ۽ نڪ مان پاڻي وهائيندو ڪنڌ هيٺ ڪري اچي پنهنجي ڊيسڪ تي ويٺو. اُن ڏينهن کان پوءِ هِن وري ڪڏهن به ڪنهن سان ڪا شرارت نه ڪئي.